Yitiktim duygularýmýn karmaþasýnda.Evrensel bir hezeyandý benimkisi…Damýtýlmamýþ bir tutku kalp mahzeninin en ücra köþelerinde.
Aþk da deðildi; Mecnun ve Romeo’nun el sýkýþtýðý düzlem deðildi…Ne de Aþil’in o ölümlü topuðunun damarlarýndan akan ölümsüzlüðe umarsýz bir kandý bu sevdam..Bambaþkaydý kalbimden kalbine akan; ne ölümlüydü ne de ölümsüz olamayacak kadar canlý, ne de ölümsüzlükten sýyrýlamayacak kadar þanslý..
Karanlýklardý ejder bakýþlarýyla okþayan ruhumun canavarlýðýný her saniye ve sana kavuþturmayan beni buydu madde prangasýyla..Ne dualarýný hatýrlayabildim ne de öpücüklerinin ýslaklýðýný silebildim ruhumun yanaklarýndan..
Yine zýtlar arasýnda topladým daðýnýklýðýmý…Ama bir þeyde uzlaþýyordu us dinamiklerim olanca muhalifliklerine raðmen duygu, kalp ve ruh amcalarýma, o da sendin baþlý baþýna mis kokulu saçlarýndý ve kýnalý ellerindi saçlarýndan kayýp giden barýþýklýðýma…
Ve yine bir sabah uyanmak ve seni sayýklamak isterdim eðer bu ben, ben olsaydým o gün de o gün olsaydý zaman ýrmaðýnda ayný kalsaydý akýp gitmeden sergüzeþt-i ömrüm…O zaman isterdim koklamak bakýþlarýný göz yaþlarý sürmesiyle boyanmýþ, bilmem hangi bilinmez derdin mayasýyla kabarmýþ yüreðini öpmek isterdim..
Þimdi erimiþ bir hayal gibi yaðan ürkekliðime hatýrladýðým sen ve þimdi benden geriye kalmayan, yitmiþ beni, toprak sevgilim; her yaðmur yaðýþýnda ninniler gibi mýrýldanan baki kalan bu kubbede senden gayrý yine sen yine sen…
Þimdi ben olan, her nefes alýþýmda sen olan, ansýzýn gözlerini diktiðinde gökyüzüne ruhla döven arþý melek olan sen ama ansýzýn ben olan…Yürek olan yüreðimin nabzýnda çarpan bilek olan güçsüzlüðümü deviren dilek olan ama ben olan ansýzýn ben olan..Hayat olan fikirlerimde pür endam, ýþýk olan karanlýðýma her duygusuzluðum haykýrdýðýnda, gözlerimden damlayan yaþ bir ab-ý hayat sýcaklýðýnda sen olan ve yine ben olan her benliðimi arayýþýmda ben olan…
Sonsuzluðuna götürdüðün benden “benin” anne ellerinden öpüyorum ve anne bu gece biraz daha ve sonsuz daha sen oluyorum..