Seni en sona saklamýþtým... Varlýðýmýn ve yokluðunun sonunda söylenebilen tek suskunluktun sen... Ömrümün son demlerine yakýþan son sözdün. Ben seni hiç söylemeyecek, yazmayacak, anlatmayacaktým... Bir sýr olmalýydýn duvarýmdaki suretinle yalnýz benim aramda. Sandallara gül.... gül doldurmalýydýn ve bir bir tutuþturup denize salmalýydýn ben sonlardan sana selam edince...

Uçurumlar eþiðinde dururum bir an. Yanýk bir türkü olur dudaklarýmda; eski, çok eski bir gülüþ gibi kalan.. Geçtiðim ve belki de geçmediðim o yollardan yeni aþklar gelir þimdi çýðlýk çýðlýða... Elleri titrer hasretin vuslatlarýn koynunda.. Bir ben böyle ne diyeceðini bilmez kalýrým ortalarda... Bir ben böyle bunalmýþ, býkkýn...

Turuncu balkonlu evlerin pencerelerinde yine her mevsim taze çiçekler kalsýn.. Bana düþen son suskunluk, bana düþen son yalan (da) burada denize hiç kavuþamamýþ nehirlerin kederi ile yaþansýn...

Kaçýnýlmaz yokluðumun kýyýsýndan ben þimdi dünyada benden hatýra bilinecek olan son sözleri yazdým. Sana adanmýþ bir yürekten baþka neydim?

Var olmayan sana yana yana yokluðumun girdabýna kapýldým.. Ah! Aþk! Bu mudur hep senin alýnyazýn!

Þiirler, okunmaya vakit bulunmamýþ kitaplar baþ ucumda duran... Çantamdaki bahar.. defterlerin arasýnda unutulmuþ güller, postada mektuplar...

Hepiniz hoþça kalýn!

Uzakta bir þehrin ýssýz kaldýrýmlarýnda unutulmuþ, ayaklar altýnda yýpratýlmýþ onurlu hatýralarý aþkýn... ahh dallarý aðaçlarýn... Dalgalarýn selamýný dallarda serçelere getiren yanlýþ rüzgârlar da bu matemli sessizliðe katýlsýn...

Ve bir gül olsun yangýnlardan arta kalan! Bu þehir yansýn, hiç acýma!
Ve ardýmdan yalnýz cevapsýz sorularým aðlasýn...
Sevdamýn adý,
Kaderde saklý,
Kalsýn!
Ýþte sana son sözüm bu,
Sen benim tek yalanýmsýn...

Katiller, faili meçhul ölüler, intihara meyilli þiirler ve þairler
Hepiniz hoþça kalýn!