Sýðýndýðýn son limaný da kaybettin yine... Top sesleriyle yerle bir oldu son düþün de... Sana kalan tek þey ise bir kýrýk kalem þimdi...

Kim bilir, belki dostluðun böyle ölümüne olmasa bu kadar çok yaralanmayacaktýn. Sevgiye esir düþmeseydi hayatýn, þimdi ihanetlerin ve hayal kýrýklýklarýnýn ortasýnda üþüyerek aðlamayacak ve tüm eski þehirlerden adýný silerek ayrýlmayacaktýn.

Doðruluðu seçmeseydin, þimdi yalnýz olmazdýn!

Özlüyorsun... Durmadan belki þimdi çýkar gelir dediðin, geliþini þiirlerle beklediðin birilerini özlüyorsun.. ( ve bu zaman zarfýnda gelenlere sana aslýnda ‘o’ olmadýklarýný ispatlayana kadar çok þeyini veriyorsun.) Her akþam, kalbim... bu acýlara dayan... bir yalandý tek düþün olan...da(yan), da(yan) diyorsun...

Gecenin belli belirsiz vaktinde sonunu bir türlü getiremediðin o düþten bir çýðlýkla uyanýyorsun... Çýðlýk! Ve umudun bahçesinde karanlýk!

Sadece kendi sesini duyabilirsin... sadece kendinin elini tutabilir, kendinin limanýna demir atabilirsin. Gözünden süzülen son göz yaþýnýn renginde kimse görmeden, bilmeden kimse....ölebilirsin!

Dost bildiðin tüm insanlar maskelerini indirdi iþte... Güvendiklerin, ilkel kýskançlýklarýyla hakkýnda ne çok yalan söylemiþler... sen dost evlerinde samimi sohbetler beklerdin... oysa dost evlerindeki (!) çamur atma kampanyalarýnýn tek hedefi olduðunu çok geç öðrendin...

Bir kere þöyle güven(d)ebilmek kendimi... Bir kere sarýlýp bir dostuma aðlayabilmek... Ýnandýðýn o düþü bir kere yaþayabilmek..

Ne zaman ki sýrlarýný, en zayýf noktalarýný yani seni öldürebilmenin yegâne silahýný bile bile verdiðin biri seni vurmaz, seni terk etmezse ve ne zaman her þeyini adadýðýn o kimse her þeyinle bir gitmezse o zaman huzuru bulacaksýn iþte...

Fakat bu kaçýncý yanlýþýn... ah kaçýncý yanýlýþýn!

Bir çýkýþ yolu bulamazsan deli olacaksýn...

Nerede? O eðer varsa, yaþýyorsa nerede? Nerede seni yanýltmayacak olan?

Hemen gel... eðer ordaysan ve beni duyuyorsan....