Az önce çok sevdiðim bir dostumun babasýnýn, Kemal amcanýn vefat haberini aldým. Merhum kiþi 60 yaþ civarýndaydý sanýrým. Kendi babamýn seksenine merdiven dayamýþ biri olduðunu düþününce ellili altmýþlý yaþlar bana “genç” görünüyor. Adamcaðýz bir iki ay önce ciðerlerinden rahatsýzlanarak hastaneye kaldýrýldý ve sonra vücudunun tüm kilit organlarý yavaþ yavaþ kendini teslim etti çeþitli saðlýk sorunlarýna. Kemal amcayý yakýndan tanýyamadým ama çok iyi bir insan olmalý ki arkasýnda iki tane pýrlanta gibi evlat býrakarak gitti bu dünyadan. Ýyi evlat yetiþtirmek her ana babanýn harcý deðildir çünkü. Hayatta yapmayý planladýðý daha çok þey vardý eminim. Kimi insanlarýn doksan yaþýndan sonra vefat ettiði düþünülürse onun daha yaklaþýk otuz senelik zamaný olabilirdi. Neler yapýlmaz ki otuz senede!

Bu dünyada ne zaman geldiðimizi tayin edemediðimiz gibi ne zaman gideceðimizi de tayin edemiyoruz ve bir ay sonrasý, bir yýl sonrasý, beþ yýl sonrasý için yaptýðýmýz planlar bazen ecel tarafýndan böyle engelleniyor iþte, bir daha hiçbir zaman gerçekleþtirilememek üzere…

Benzeri konularda son yýllarda Ýnternette bir yýðýn yazý dolandý, bugünü yaþayýn, hiçbir þeyi ertelemeyin, iyi þeyler yapýn ve yaþamýn tadýný çýkarýn diye mesajlar veren. Bunlarýn içeriðini çoðu zaman fazla dikkat etmeden þöyle bir okuduk ve sonra da gülüp geçtik.

Ýlk baþta “geyik muhabbeti“ gibi görünen bu tür tavsiyeler aslýnda bence çok doðru noktalara parmak basýyor. Çocukken gözümüze çok uzun ve hiç bitmeyecekmiþ gibi görünen o yetmiþ, seksen, doksan yýl aslýnda o kadar kýsa ki… Bir çýrpýda yaþýyoruz ve bir bakmýþýz ki birkaç çocuk ve bir sürü torun sahibi bir ihtiyar oluvermiþiz.

Þu an hayattayýz belki ama yarýn, haftaya, önümüzdeki yýl bu dünyada olup olmayacaðýmýzý asla bilemeyiz. Ýþte bu nedenle, hayata hep yi tarafýndan bakmalý, iyi þeyler yaþamalý, önce kendimiz küçük þeylerle bile mutlu olmayý öðrenmeli ve sonra da baþkalarýna mutluluk vermeliyiz. Günlük hayatýmýzý önemli ölçüde sekteye uðratacak acýlar, üzüntüler ve terslikler dýþýnda kolay kolay hiçbir þeyi kafaya takmamalýyýz. Ne demiþler, insaný hasta eden en önemli faktörlerin baþýnda stres ve üzüntü gelir. Bence dermansýz hastalýklar ve sevdiklerimizin ölümü dýþýnda hiçbir þey bizde uzun süreli üzüntü ve sýkýntý yaratmamalý. Çevremizdekilerle olan sorunlarýmýzýn, maddi sýkýntýlarýmýzýn bizi gerekenden fazla üzmesine izin vermemeliyiz çünkü en önemli þey saðlýktýr ve hayatta olmak, nefes alýp veriyor olmaktýr. Dünyada o kadar çok insanýn o kadar çözülmez sorunlarý var ki, bizlerin “çok kilo aldým”, “selülitlerim çýktý”, “patronumla anlaþamýyorum”, “oturduðum semtten memnun deðilim”, ve hatta “maaþým rahat yaþamama yetmiyor” gibi sorunlarý bile onlarýn yanýnda hiç kalýyor. Düþünsenize, dünyada milyonlarca insan aç ve evsiz. En son ne zaman aç yattýnýz, ya da bir parkta veya sokak ortasýnda uyumak zorunda kaldýnýz? Bunlarý düþününce hayatýmýzýn aslýnda yeterince iyi olduðu ve sahip olduklarýmýzýn keyfini çýkarýp olmadýklarýmýza da hayýflanmak yerine onlarý elde etmek için olumlu adýmlar atmaya çalýþmamýz gerektiði ortaya çýkýyor.

Evet, hayatýnýzdan bir gün daha geçip gitmeden, hemen þimdi yerinizden kalkýn ve saðlýkla alýp verdiðiniz her nefesin tadýný çýkarýn çünkü hayat gerçekten çok kýsa.