Çoðumuz için ev, sadece bir evin içi deðil; mahalle, kasaba, köy veya bir adadýr.. Hatta milyon metre karelik bir memleket topraðý.. Sanýrým bu hayata kimin nereden, nasýl baktýðý ve kiþisel hicretlerini nereye doðru yaptýðýyla ilgili bir durumdur. Eðer kasabadan büyük bir þehre gelmiþseniz ev geldiðiniz kasabadýr.. Yurtdýþýnda yaþamaya baþlamýþsanýz doðduðunuz ülke evinizdir. Nihayetinde gerçek eviniz hep geçmiþte kalandýr…

Peki neden böyledir? Herhalde bugünü tanýmlarken evin kuþatýcýlýðýný çok sonradan fark ettiðimiz içindir. Yani içinden geçilen her mekân, her toprak “ev” olabilmek için bizden uzun süreçler ve yoðun emekler talep eder. Bu sebeple bir yerin ev olabilmesi için tarafýmýzdan ona atfedilen o anlamý kuþanmasý ve bazý tanýmlamalarla anýlmasý gerekir.

Bugün tanýdýðým insanlarýn çoðu kendi evlerinde deðil artýk.. Çünkü hepsi farklý kültürlerden, baþkaca dünya görüþlerinden insanlarla bir arada, iç içe yaþam sürerek benzer gayeler uðruna hayata tutunmaya çalýþýyorlar… Ve hepimiz zamana, mekâna öylesine tapýyoruz ki bazý deðerleri korumak, yeni bazý deðerlere kucak açmak da imkânsýz hâle geliyor. Nihayetinde insan, yaþanan bu deðiþimleri ölçüp tartarken her zaman en doðru tartýyý bulamayabiliyor.

Evet, iþte bu kuþbakýþý tabloda kendimi hep ayný yerde konumlandýrabiliyorum. Çünkü geçmiþe ait ev diyebileceðim bir mekâným yok. Geriye dönüp gözyaþýyla yâd edebileceðim bir aile ocaðýmda olamadý. Buna mukabil önümde hâlâ uzun bir yol olduðunu düþünüyorum. Hicretlerimi ve miraçlarýmý daima kendi üzerinde karþýlayan bu yolun bugün yaþadýðým Menekþe Yolu olduðunu rahatlýkla söyleyebilirim. Benim zaman ve mekândan baðýmsýz evim tam olarak burasýdýr.

Ömrünün 17 yýlýný ayný semtte geçirmiþ biri olmak, herkesin paralellerle meridyenlerini defalarca arþýnladýðý bu global dünyada demode kaçýyor olabilir. Ama þunu rahatlýkla söyleyebilirim ki hýzla deðiþen dünyaya hep ayný yerden bakmak, deðiþimleri görebilmek ve tartabilmek için ideal bir durumun ortaya çýkmasýný saðlýyor. Görüyorsunuz ki deðiþime hiç birimiz gitmiyoruz. Ayrýca onun açýk pencerelerinizden içeriye esintilerle girmesine, cereyanlarla sizi sersemletmesine de fýrsat vermiyoruz… Bu yüzden deðiþime giden siz olduðunuzda deðiþmeyen kriterlerinize zamanla þaþýrýyorsunuz. Yeni olan her þeyi makbul görmeye, baþkalarýna ait her hayatý yaþanabilir buluyorsunuz. Deðiþime siz gittiðinizde, ona adapte olmanýz tek þart olarak karþýnýzda arz-ý endam ediveriyor. Burada sizi diðerlerinden ayýran ölçü; ne kadarýna olup ne kadarýna olamayacaðýnýzdýr elbette. Belki baþkalarýyla aranýzda fark oluþabilmesi için; deðiþimin, sizi kendi deðiþmezleri arasýnda baþkalarýyla yeni bir örnek kýlana kadar tüm farklýlýklarýn diþlileri arasýnda çiðnenmenizi saðlayabiliyor. Deðiþimin diþlileri sizi öyle içine alýp öðütüyor ki, girdabýn dýþýnda kalan, deðiþmeyen veya hiç tanýmlayamayan her þeyi algýlayamaz duruma geliyorsunuz. Bu tam bir statükodur. Çünkü deðiþen her þeyle birlikte siz de sýkýntýlar çekip durursunuz. Ve bu bir süre sonra sizin için deðiþmeyen, hep istikrarlý kalan neyse o durum karþýnýza çýkar. Böylece insan durduðu yerde, ayaðýný bastýðý zeminde, deðiþen hayatýn detaylarý tarafýndan; satýr aralarý, alt baþlýklarýnca nereye sürüklendiðini görmeye baþlýyor. Deðiþim size tüm sahiciliðiyle geliyor. Yorum ve gözlemleriniz deðiþimle birlikte ama ondan baðýmsýz kalabiliyor. Tabii bu kadar da deðil. Kendi deðiþimlerimi izleyebilmem ve hayatýn benden aldýklarý ve bana verdikleriyle yüzleþebilmem için Menekþe Yolu her seferinde ara sokaklara, gizli saklý köþelere açýlmýþtýr benim için. Dünyanýn görünmez dehlizlerinden dört yol aðýzlarýna da çýkarmýþtýr kuþkusuz.

Gençken evimin penceresinden hayata bakarken; dünyaya, caddeye, kalabalýða ve sokaðýn bilinmezliklerine açýlan bir avluydu benim için yaþadýðým ev.. Buradan yola çýkmaksa hicretin ilk adýmýydý. Çok uzaklara açýlan en yakýndaki ilk uzaktý… Daha ilerdeki cami avlusunun öte yanýna geçmeyi baþarýp, yolun öbür yakasýna geçmiþsem, ben de artýk mazinin ambalajýnda özenle saklayacaðým bir “ev”e sahip olacaðýmý düþünürdüm.. Hayalini kurduðum “yeni hayat”ý baþka yollarda, yolculuklarda da aradým. Hatta defalarca taþýnmaya bile kalkýþtým. Kimi zaman kolilere sokmayý denedim Menekþe Yolu’nu… Bazen artýk oturulmayan bir evin duvarýndaki çerçeve izleri gibi yere düþmüþ bir fotoðraf, unutulmuþ bir aný gibi davrandým ona. Bazen de burayý fazla beyaz ve seçkinci bularak kem düþüncelerimle hýrpalamaya çalýþtým beton kaldýrýmlarýný… Ben onu býrakmaya ant içtikçe o bana daha çok baðlandý. Ahtapot gibi sarýp sarmaladý bütün kollarýyla beni… Býrakmadý. Otuzlarýmýn baþýnda ve ortasýndaki iki hicretimi de hayretler içerisinde burada gerçekleþtirdim. Ve anladým ki, dünyaya ne kadar yayýlýrsak yayýlalým, asýl hicretin insanýn kendi içine doðru olduðunu gördüm. Kiþisel miraç misali, dikey bir izlekte…

Ýçimizdeki yolculuklarýn kilometreleri ölçülemeyecek kadar sýnýrsýz… Bazen de milimetrelerle bile ayýrt edilmeyecek kadar derinde ama ufku delip geçecek kadar uzak yollar açýlýyordu derinlerimizde. Dünyanýn arzýndan arþa doðru ya da tam tersi istikamete.. Bu dünyada sayýsýz mülteci, mübadil, evsiz var… Onlarýn çektiklerini anlayabilmek ve yansýtabilmek için, bir yazar olarak dünyaya bir toz zerresi kývamýndaki Menekþe Yolu’ndan bakýyorum bu hayata.. Karþý konulamaz bir yazgý bu. Ve artýk biliyorum: Tek yapmam gereken net bir görüþ saðlamak. Uçuþarak önünüzden geçip giden bir toz zerresine yoðunlaþmanýzýn yolu, saða sola fazla kýpýrdamadan durmak deðil midir ki zaten…

Kalýn saðlýcakla…