Catulle Mendès Fransýz bir þair ve mektup yazarýydý.
Ondan bir eseri serlevha edelim…

Geceleyin, tepenin sýrtýndaki iniþli yoldan yuvarlanan taþlarýn, kýrýlan dallarýn çýkardýðý bir sel gürültüsü içinde, aþýk ve aþýka delirmiþ atlarýný dörtnala koþturarak sürmeye baþladýlar… Bir taraftan atlarýný sürerken bir taraftan da konuþuyorlardý.


Erkek: Bize yetiþecekler!
Kadýn: Bize ne yapacaklar?
Erkek: Eðer öldürülürsek, ne iyi!
– Oh! Evet, evet keþke bizi öldürseler!
– Fakat Hayýr, bizi öldürmeyecekler.
– Ne için?
– Onlar bilirler ki sensiz yaþamak…
– Oh! Ne ümitsizlik!…
– Sensiz ölmek bana daha gaddarca geliyor…
– Oh! Beraber ölmek!
– Eþin bunu bizden esirgeyecek…
– Heyhat!
– Zire seni seviyor.
– Ben ondan nefret ediyorum.
– Ben de, zira bana garezi var.
yaptýklarý þeyi tekrar gözden geçirme imkaný buldular.
Kadýn tekrar:
– Artýk bizim için bir ümit kalmadýðýna emin misin?- dedi.
– Hiçbir ümit.
– Hiçbir melce?
– E, birbirimizi görmeden yaþayacak mýyýz?
– Asla.
– Pekala! Ölelim!
Erkek:
– Bende bunu söylemeni bekliyordum… Ölelim!
– Dinle sevgilim, bu yolun aþaðýsýnda…
– Sert kayalýklarý geçince aþaðýda büyük bir uçurum var, deðil mi?
– Atýmýzý dört nala oraya sürelim!
– Peki.
– Ýkimiz de bu uçurumdan aþaðýya yuvarlanýp gidelim.
– Son öpücükten sonra deðil mi?
– Al, iþte!
– Ölüm için de.
O vakit erkeðin atý aðaçlýklarýn sonundaki uçuruma doðru fýrladý.
Lakin kadýn, bu ormanlýk alanda tam uçurumun kenarýna yaklaþmýþken ani bir dizgin darbesiyle atýný uçurumun kenarýnda birdenbire durup attan aþaðý inip uçurumdan kendisine kollarýný uzatan erkeðin kayadan kayaya, yuvarlanmasýna gülümseyerek bakýverdi!

Kadýn Dergisi sayý 3 27 Teþrin-i evvel 1324/9 Kasým 1908, s.6
Perviz