Özenti, saplantý, ukala, ýrkçý, doyumsuz ve çeþitli kutsallýklýklarla eðitilen her insan, gerçek adaleti kaldýracak karaktere sahip deðildir. Çünkü gerçek adalet; bilgi, sýnýr, ölçü, ciddiyet, samimiyet, eþitlik ve yüksek ahlak ister. Bu da sorgulayan düþünce, kültür, doðruluk ve dürüstlük demektir. Sýralanan insani ölçüler, hükmetmek isteyen ve yetersiz kiþilere aðýr geldiðinden, karakterlerindeki hazýr negatif egoist fahiþeliði tercih ederek yaþarlar. Ve dinle devletin yol göstericiliðine sýðýnýlýp, kullanýlmak vatan severlik olarak görülmekte.

Devletlerin esas varoluþ temeli hükmetmek ve kullanmaktýr. Bunu gerçekleþtirmek için halkýn doðru, gerçek þekilde eðitilmesi gerekmiyor. Çoðu devletler, yalancý bu karakterini üzerini kapatmak amacýyla, hukuk adýyla fahiþeliði resmi siyaset olarak yürütürler.

Adalet kavramý; þayet mevcut devlet sistemlerinin anayasa ve sarýldýklarý deðerlere göre uyguladýklarýysa, o zaman dünyada adalet yerine resmi fahiþelik temel ilke kabul edilmiþ demektir. Bu tanýmlamanýn doðruluðunu, tarihsel olarak yaþanan þu olaylar kanýtlýyor.

Birinci Dünya Savaþý sonunda, güçlü devletlerin toprak ve bölge paylaþýmlarýnda, nüfusu 50 milyonu bulmayan 22 Arap Aþiretine devlet hediye etmeleri. Ayný þekilde en az 50 devletçiðin nüfusu 1,5 milyonu bulmazken, bunlara her türlü devlet olma imkanýnýn tanýnmasý. Diðer taraftan 40 milyon nüfusa sahip Kürtlere, Asuri, Keldani ve Süryani gibi milyonlarca insanýn her haktan yoksun býrakýlmasý, fahiþelik deðilse nedir?

Uluslararasý sözde adaletin temsilcisi durumunda olan Birleþmiþ Milletler, (BM) Kürtlerin özerklik taleplerini dahi kabul etmemesi, resmi fahiþeliðin açýk þekilde dýþa vurumudur. Uluslararasý ahlaksýzlýðýn diðer örneði ise, asýlsýz bahanelerle çevresine sürekli saldýran insanlýk düþmaný faþist Türkiye gibi ülkelerin meþru görülmesi, gerçek adalet doðmadan öldürülmüþtür.

Aslýnda edebiyat diline uygun olmayan bu tür kavramlarýn fazlaca kullanýlmasý, resmiyeti olan devletlerin uyguladýklarý ahlaksýzlýklarýn bir sonucudur. Dünyanýn çoðunluðunda egemen kýlýnan ahlaksýzlýklarý, baþka türlü ifade etmek bazen mümkün olmuyor. Bu bakýmdan insanlar fahiþeliði yalnýzca cinsellik olarak görmemeli. Ve dünyada esas fahiþeliðin, erkek egemenlikçi ataerkil toplumla baþlayýp yaygýnlaþtýðýný, mevcut devlet ve aile yapýlarýnda daha net anlaþýlmakta. Devletlerin yaþattýðý resmi fahiþeliði, Alman Filozof Friedrich Nietzsche'nin, þu tespiti çok güzel ifade ediyor. Neitzsche derki; “Adalet devletin fahiþesi basýnda metresi olduðu sürece, devleti pezevenkler yönetir”.

Adalet ve fahiþelik gibi kavramlar insanlarýn kendi eserleridir. Gerçek adalet de, fahiþelik de yine insanýn icadý olduðuna göre, insan gerçek adalet yerine fahiþeliði neden egemen kýlýyor? Bu sorunun ilk cevabý, insanýn iç dünyasýnda nelerle nasýl çatýþarak yaþadýðýný bilmemesi. Diðeriyse insandaki iç çatýþma ile günlük dýþ çatýþmalarýn birleþerek, sürekli yükseliþe geçmesinin bilincinde olunulmamasýdýr. Her iki temel nokta felsefi ve psikolojik açýdan doðru, tüm ayrýntýlarýyla incelenip bireylere kavratýlmadýðý sürece, insan gerçek doðasýna zýt yaþayan tek canlý türdür.

Memeliler içerisinde insanýn anatomik yapý ve beyin özelliðine göre zýt yaþamasýnda þu yapýlar etkili olmaktadýr. Ýçgüdüsel açýdan çoðu zaman negatif özellik taþýyan sýnýrsýz sahip olma egosunun, ana karnýndayken hazýr þekilde var olmasý. Diðer taraftan insanýn bilinç yapýsý yaþadýðý koþullarla aþamalý geliþim gösterirken, doðru bir eðitimle ancak insani düþünme yeteneðine sahip olabilmesidir. Tam da insanla ilgili tüm olumsuzluklar bu noktada baþlýyor.

Bilindiði gibi insan doðru, gerçek anlamda yüksek ahlaki ilkelerle eðitildiði zaman insani konuma gelebilmekte. Yarým veya sýrf belirli amaçlara ulaþmak adýna eðitilmesi, kolayca canavarlaþmasýna yol açan en büyük etkendir. Ýnsanla ilgili durum bu kadar ciddi ve hassas olduðu halde, gerek geçmiþte gerekse günümüzdeki çoðu devletler, bilinçli olarak bireyleri cahil veya yarý eðitilmiþ þekilde býrakýrlar. Bunu tetikleyense, egemen olan kiþilerin çoðu da, yarým veya çýkara dayanan eðitime sahip olmalarýdýr. Toplumun cahilliði, efendiler için hiçbir sorun teþkil etmediði gibi, esas amaca bu yöntemle daha kolay ulaþmaktadýrlar.

Ýnsan çift kiþiliðe dayanan sürekli içsel çatýþmacý bir karakterle var olup, bunu hiçbir zaman sorun olarak görmemiþtir. Bunlar negatif özellik taþýyan egoist içsel güdüler ile, eðitim ve tecrübelerle edinilen yüksek ahlak bilincidir. Ýnsan içsel öz çatýþmasýný bitirip dýþ çeliþkileri hafiflettiðinde, insanlýða adým atmýþ sayýlýr. Ýçsel öz barýþýný saðlamamýþ her insan, dýþ dünyasýyla asla barýþçýl olamayacaðý için, doðrudan fahiþelik karakterini etkinleþtirir.

Ýç ve dýþ çatýþmacý fahiþe karakterin etkinleþmesini istemeyen birey ve toplumlar, hangi þart ve koþullarda olursa olsun doðru, gerçekçi, bilimsel eðitimin sürekliliðine inanýrlar. Bunu zorunlu kýlansa, insanýn beyin hücrelerinin doðru sürekli eðitimle ancak olgunlaþýp, yüksek ahlaki bilince kavuþabilmesidir.

Ýnsan yapýsýndaki bu gerçeklik bilindiði halde, sürekli fahiþelik karakterini yükselten çoðu devlet yönetimleri, gerçek eðitimin zahmetli ve külfetli oluþunu bahane edip, insanlarý cahil býrakarak kolayca kullanmaktadýrlar. Ýnsandaki mevcut her zaafý profesyonelce yozlaþtýrýp kullanan yapýlarýn baþýnda devlet yönetimleri gelir. Devletler insan üzerine çeþitli bilimsel incelemeler yapan güç ve imkana sahip olduðu halde, bilim insanlarýnýn araþtýrmalarýnýn hepsini insanlara öðretmezler.

Çünkü devlet doðasýndaki egemen yapýya uygun hareket edip, her þeye ve herkese hükmedebilmek için, çoðunluðun cahilliðine ihtiyaç duyar. Bu yüzden dünyanýn her toplumunda devletlerin görevleri ile uygulamalarý hakkýnda tartýþmalar hiçbir zaman bitmek bilmez. Üstelik çoðu toplumlarda devletler Tanrý kadar kutsallaþtýrýlýrken, insanlarýn içsel ve dýþsal çatýþmacý yapýsý sürekli kanatýlarak yönetilirler. Halkýn buna itiraz etmemesi, devlet toplum fahiþeliðini göstermeye yetiyor. Ýfade edilen niteliksiz insan ve yaþam anlayýþý, dünya toplumlarýnýn çoðunluðunda hakim kýlýnmýþ olup, bunun yanlýþlýðýný yalnýzca yüksek ahlak felsefecileri ortaya koymuþtur.

Yüksek ahlak felsefecileri, her toplum içerisinde nicel olarak az bir sayýyý oluþturmalarýna raðmen, ilkeli duruþ, düþünce ve karalýlýklarýyla dünyayý yerinden sarsabiliyor. Bizlerde bu sayeden gerçek adaletin ne olduðunu öðrenebiliyoruz. Yüksek ahlak bilincine sahip felsefeciler olmasaydý, dünya ülkelerinin uyguladýklarý fahiþelikler daha güçlü þekilde kutsallaþacaktý. Özetlenen gerçeklerden dersler çýkarýlarak, yüksek ahlak felsefesini geliþtirip yaymak, insanlýktan yana olanlar için bir zorunluluktur. Bu yapýlmadýðý sürece, mevcut devlet ve insanlýk anlayýþý, fahiþe yaþamý daha da yüceltecektir.


Cemal Zöngür