Ýlk dans ettiðimiz yeri hatýrlýyor musun? Þehrin kalabalýk manzarasý ayaklarýmýzýn altýnda, yaðmur yaðýyor, kalplerimiz sýrýlsýklam aþýk. Bana bakan gözlerinin derinliðinden kalbine düþmek üzere intihar etmiþtim. Orada ölmeyeceðimi biliyordum, ölsem de arkamda býrakacaðým aþkla yaþatacaktýn beni. Týkýlýp kalmýþtýk o koskoca manzarada, ellerini býrakmak istemiyordum. Ellerin çirkindi, çirkindi fakat o ellerinin sýcaklýðý, huzuru ütopyada dahi yoktu. O denli gerçek bir huzurdun sen. Kaybolduðumuz sokaklarýn haddi hesabý yoktu, yine bize çýkýyordu o yollar, yine aþka çýkýyordu. Tutkuluydu gece, yetmedi bize. Rutin güneþin yoðunluðundan ayrýlýp tutku kattýk gündüze, aþk kattýk. Lanet olasý o uðultuyu bir kenara býrakýp sessizlikle seviþtik.
Ýnanmýþtým sana, inanmýþtým bu huzurdan vazgeçemeyeceðine. Ellerinin sýcaklýðýyla belimi ýsýtmaktan býkabileceðini hiç düþünmedim.
Tüm gerçekliðinden sýyrýlýp hayal oldun, göz yumdum fakat bu acýyla doldu her yerim, taþýyorum.
Ýlk dans ettiðimiz yeri hatýrlýyor musun? Þehrin manzarasý ayaklarýmýn altýnda, bu karanlýðýn derinliðinden yere düþmek üzere intihar ediyorum.

Hoþça kal beni öldüren adam, hoþça kal...