Çýmacý, elbette böylesine denizlerden, gidip gelen gemilerden, ergeç yolculardan, ilmeklerden, halatlardan, düðümlerden, köprüler ve demirlerle sürgitleþmiþ mahir tuzlu mesleðinden ibaret deðildir, olsa olsa öyle görünmektedir. Bu öyle görünüþünü gören, fark eden akýllarýn da gördükleriyle çoðalarak kendi çýmacýlýðýna baþka baþka ama yine saf ona ait olan çýmacýlýklar eklenmektedir. Böylelikle elindeki halatlarý, kucak dolusu kuþlarý salarcasýna savurduðunda, gemiye koþan ya da gemiden dökülürken ona deðen tek tük bakýþlarýn da çýmacýlaþtýðý aþikardýr, kimi anlýk kimi biteviye.

Bir de denizde olmasýna raðmen denizi, gemide olmasýna raðmen ne gemiyi, ne martýlarý, ne köpükleri ne de dalgalarý bilmeden, sadece yaklaþtýkça iskeleyi gören adýmlarýn karaya atlayýþlarý ve kendilerini dev halatlarla baðladýklarý hayatlarýna ya da hayatlarýn onlarý kementlediði köþelerine koþarcasýna gidiþleri vardýr. Bir karadan bir karaya bile deðil, bir halattan bir halata geçen, nice halatlarý elinden kaçýrmak istemezcesine baþka herþeyi unutmuþ nice yolcularý vardýr. Sahip olduðunu düþündüðü karasal dünyasýndaki tüm yalanlarýn, boynuna dev kancalarla dolanarak ona sahip olduðunu bilemeyecek kadar göz dönmüþlerin de can hýraþ koþuþtuðu iskele manzarasýdýr. Kapkaranlýk hayatlarýný her an daha da suça bulaþtýran nice kör zalimlerin geçtiði bir iskele manzarasý.

Bu manzaranýn içinde ciðerlerinden ruhuna deniz kokusu çekerek uzaklara bakan sevgililer, uzaktan pike yapan bir martý gibi görünen elele tutuþmuþ yaþlý çiftler, göðe fýrlattýðý her simit parçasýný yakalayan genç martýlara seslenirken yüreði pýr pýr eden küçük çocuklarla gözleri mazi dolu anneler, kendi yalnýzlýðýna gömülmüþ aile babalarý, yolculuk boyunca güvercin ve martýlarla havaya karýþan nice düþüncelerin nice yolcularý, herþeyini baþka kara parçalarýnda yitirmiþ, acýlarýný þehirle gizlemeye çalýþan yüzlerin aktýðý iskele yollarý vardýr. Kendisine tutunacak bir baba arayan paramparça olmuþ halatlar gibi gemileri bekleyenler vardýr, kendisine sarýlacak bir sýcaklýk arayan paramparça olmuþ hayatlarýn gemilere el sallayýþlarý vardýr. Kimisi gemiden inerken çýmacýnýn karadan ona doðru bir ikram gibi sürdüðü köprünün anlamlarýnda kalakalýr, kimisi gemi halatlarýnýn, yüreðin bam telini titreten seslerinde yavaþ yavaþ çýmacýlaþýr.

Kollarýndan bir kuþ uçumu yükselip de gemiye dolanan ve sanki iskeleyi de götürecekmiþ gibi gerilerek sesler çýkaran halatlar, geminin bu kýsa kara ziyaretine daha fazla tahammül edemeyecek çýmacý tarafýndan bir bebek gibi yeniden kucaklanýr da , baþka bir seferin yüzlerce düþüncelerini tekrar dünyaya baðlamak üzere boðazý düðümlenmiþ iskele babalarýnýn yanýbaþlarýna tekrar gevþemeye býrakýlýr.
Çýmasýz ve gemisiz kalan çýmacýyý farkedip de geçen ve orada bir yanýný býrakmýþ nice düþüncelerin çýmacýlaþmasý da devam eder gider, ta ki; boðazlarýna halat geçirilmiþ iskele babalarýnýn çok uzaklara doðru dümdüz uzayýp giden demirden gözyaþlarýna akseden kondüktör düdüklerine akarak kondüktörleþen, ve balya balya hatýralarýný tren pencerelerine yükleyenlerin vagonlar dolusu hayatlarýnýn makas sesleri yankýlanana kadar denizde.