O gece ben, iki erkek arkadaþým ve bir köpek, tanýmadýðým bir adamýn doðumgünü partisine gittik.
Dünyayý kurtarýp, misket içip, birbirimize hamurdan cinsel organlar yaptýk. Sonra yine þerefe.
Þerefe
Þerefe
Þerefe
Gözler kapanýp, koltuklar rahatsýz gelmeye baþladýðý ana dek,
Þerefe.
O sýrada kitap ve defterlerimi kaybediyorum.
Ki
Kaybetmekten nefret eden biri,
Sadece güneþ gözlüklerini takýp ruj sürmeye tuvalete gidiyorsa bunun üzerine,
Demek ki motor nöronlar çalýþmýyor artýk.
Bizim de bir savaþýmýz vardý. Birlikte yürüyemedik.
Ben merdivenlerde oturup, küçük bir kýzdan bir gonca gül alýyorum, arkadaþýma veriyorum.
Aslýnda karanfil olmasý gerekiyordu öyle deðil mi, ama sol kollar havada deðil artýk.
Her þeyin farkýna varmak bizi daha da körleþtiriyor.
Dibimizde birileri ölüyor, biz makarna yiyoruz, örneðin.
Ama o gece makarna yoktu. Ölü de yoktu.
Yýllarca maðarasýnda saklanmýþ büyük beyaz gözlü post-insan formunun yeniden diriliþi.
Dirildi çünkü maðara küçük geliyordu artýk. Büyüyen el ve bacaklarýna yetmiyordu duvarlar.
Çýkýp kurtulmak, çýðlýklar atarak aðaçlara týrmanýp,
Kaybolmak istedi.
Ve, hakikaten,
Bir iþaret bekliyormuþ post-insan formumuz.
Ýþaret çok uzaklardan,
Ýki kat
Yukarýdan
Aþaðýya
Ýndi.

En son iki erkek arkadaþým ve bir köpekle çýktýðým yolculuktan hatýrladýðým,
Ýki küçük bardak,
Çingene pembesi bir þiþe,
Mide sancýsý.

Geri geri gidip, sonra birden ileri atýlarak ortaya çýkardýðýmýz muhteþem tablo, yarýsý kirli, yarýsý karalama.
Güneþi çöpe atýp yaktýk, ama ýsýttý.
Hem de çok,
Güzel ve yumuþak bir ýsý.
Yumuþak ama kýrýlgandý.

Ýki erkek arkadaþým ve köpek gittikten sonra o kaldý.
Post-insan formunun yeniden diriliþi.
Sýcak ve
Güzeldi.