Kýz gerçek bir morondu. Çocuk parklarýnda küçük kýz çocuklarýyla birlikte bütün sabah salýncak sýrasý beklerken, geceleri aðaçlardaki baykuþ ve kargalarý sayan, kaðýtlara resimlerini çizmeye çalýþan birinden ne kadar stabil olmasýný bekleyebilirdiniz? Bir de utanmadan bu kýza derdini anlatmaya çalýþan adamlar çýkýyordu. Çilek üstüne turþu suyu dökmek gibiydi. Çok çirkindi.

Bir gün oturup düþünmek istedi. Papatya çayý içip turuncu ýþýðýn altýnda terörist örgütlenme hakkýnda bir kitap okuyordu. Her zaman dediði gibi, saçmasapandý. Kendi hakkýnda tek bildiði saçmasapan kristal kesme bir þarap kadehi olduðuydu, çok zavallý ve güçlüydü. Ama elma ve armut toplanmazdý.

Çünkü sandalyeye oturup düþünmeye baþladýðý an, biliyordu, eskiden yanaklarýnda açan beyaz güller ve gözlerindeki makyajlý hayaletler kaybolup gidecekti. Kýza salýncaktan in, baþkalarý binecek dediler. Aþaðýya inmek istemediðini söyledi. Yanlýþtý. Noktalar çok fazlaydý.

Yaþadýðý her þeyden çýkardýðý ders hiçbir þeydi. Duyanlarýn þaþýrdýðý, görenlerin tiksindiði, konuþanlarýn tutku yaptýklarý bir yemek tarifi gibiydi. Yalancýktan krema üzerine kurabiyeli pasta. Bir dilim almak isteyenler üzerindeki gümüþ dikenleri þeker sanýp, parmaklarýný batýrýp kanattýlar. Küfredip gittiler. Kalanlar da yiyemeden baktý sadece.

Ne yapmak istediðini çok iyi biliyordu; her yaz sabahýn köründe kalkýp eflatun vapur dumanlarý açan rüzgarlý bir balkonda, yastýklý bir sandalyenin üstünde otururken tek düþündüðü þeydi bu. Birinin dokunulacak bir yüzü olduðunu söylemesi için neden sabahýn körü baþka bir yastýkta uyanmasý gerekiyordu. Gayet Endonezya’da pamuk toplayabilirdi.