Biz ...



Ben ve bizler adýna konuþmak istedim belki ... Kimdik biz, nerede ve kimlerde neydik? Önemli olan nerede nasýl olduðumuz muydu, yoksa baþkalarýnda ne olduðumuz muydu? Önem, ne ifade ediyordu ya da etmeliydi?
Hangi mevsimde yaþamak, yaþadýðýmýzýn önemini arttýrýyordu ve en çok gülümsediðimiz an hangi zamandý. Bizlerin tek derdi, ilk amacý þu inanýlmaz sevgi deðil miydi? Adý sevgiydi bir þeylerin, bir çiçek, bir rüzgar, bir kuþ belki güneþ ya da yaðmurdu bize göre sevmek, belki de birini sevmek deðildi “sevgi”.
Yoksa hala sevgiyi öðrenemeden, kaybettiklerimizi sevgi sanarak aldanýyor muyduk? Belli hüzünler, tarifsiz sancýlar alýrken yüreðimizi, giden bir þeylerin ardýndan kaybolmadýk mý gecelerce, anlarca? Neden bilmedik, tuttuðumuz yaslarýn isminin sevgi olmadýðýný ve öðrenemedik.
Ben sevgi sandým, biz de... Tek deðilim biliyorum, ben ve daha niceleri, sevgi sanarak oyalanmýþtýk nice zamanlarda. Öðrendiðimiz neydi peki bu gidenlerden? Belki sevgiyi deðil ama gidenlerin, bize acý verenlerin, hüzünleri saatlere bölenlerin sevmek olmadýðýný öðrendik. Sevmek baþka þeydi, sevilmek bambaþka ... Sevmek siyahsa, sevgi belki en þeffaftý, renksiz, karþýlýksýz, paylaþýlan her þeydi.
Ve bizler batý rüzgarlarý kadar özgür sanýyorduk düþlerimizi, tutsakmýþ düþlerimiz bile içimizde.

Ve ben artýk baþkalarýnýn istediði gibi deðil, kendi istediðim gibi yaþamalýyým. Baþkalarýnda olmak istemiyorum artýk .. Sevmek’le yok olmak deðil, Sevgi’yle var olmak istiyorum.

Ve istiyoruz ...

Sevgiyle

-=-