Bir gün bitecek bu sancý, kuyuda su kalmayacak, ne kuyusu? Hani þu içinden çýkamadýðým, içine de düþemediðim, hiç sebepsiz, gözlerimi derinliðinden alamadýðým.
Yýllarýn hüznünü sakladýðým, derin, bir büyük kuyu ..
Kimsenin hayatýmý benim kadar bilmemesine dalar gözlerim bazen. Düþünürüm, susmak doðru olan mýdýr diye. Konuþsan ne olacaktýr, konuþmasan. Bunlarý yazmak yerine hayali þeyler yazasý gelir bazen insanýn, olmamýþ aþklar yaratmak, yaþanmamýþlara aþýk etmek tüm insanlýðý. Etkilemek, hayran býrakmak. Gerçeklerime dönmeliydi tüm yüzler, her þeyimi saklamalýydým, sakladýðým yer bir kuyunun dibi olmalýydý. Derin daha derin.
Yüz yüze dökülürdü kimi zaman yýllarýmýn gizleri, ama yarým, hiçbir zaman tam deðil.
Olmamalýydý, hafifletmeyecekti, hiçbir zaman tam deðil.
Beyaz gelinliðin hayalini bile kurmadýðým bir günün içinde ben kayboldum. Hayali bile giyilmemiþ bir gelinliðin, içinde, bir þehirde ve yalnýz. Zorla giydirmediler elbet, ben giydim, yalnýz bir düðün, uzaklarda þehrimden, arkadaþsýzlýðým, zorla olmadý. Hiçbir þey zorla olmadý, hiçbir þey güzel de olmadý. Sayfalarca kara kara, günlerce acý acý, hep yalnýzdý gelinliðim. Ömrümce saklamak isterdim, yýldönümlerinde bakýp bakýp hatta giyip giyip aðlayabilmek. Evet sevinmek deðil, aðlayabilmek. Herkesin yanýmda olduðu, günlerce süren, heyecanlarým olmadýydý, ne kadar derin bir yokluktu bu. Bir daha görmek istemeyeceðim, sýradan bir elbise olmamalýydý o tüller ve saten, ya çiçeklerim? Çiçeklerime daha zor kýymýþtým. Çiçekti neticede onlar. Gözyaþlarýyla suladýðým daha ilk gününden, sonra bakamadýðým. Zorla süslemediler o gün beni elbet. Zorla da almadýlar çiçeklerimi, o kumaþlar ve o çiçeklerle ayný evde varoluþumun büyük ölümünü kim anlayabilirdi ki?
Zorla deðil, ama .. Ne ama? Amasý yok iþte! Anlatamazsýn, hayaller kursaydýn oturup, neden kaçtýn Ýstanbul`undan söyle neden? Anlatamýyorsun deðil mi? Olmuyor be caným olmuyor, ne anlatýlýyor, ne ümit yetiyor, ne yarýnlar, hiçbir þey yaðmurca olmuyor artýk.
“Sevgisiz kaldým”, demek boþanma sebebi sayýlmýyordu. Oysa ben her yere iki kiþi gitmek isterdim, parka, sinemaya, deniz kenarlarýna hatta doktoruma tek baþýma gitmek istemiyordum, bunlar sebep deðildi. Tek baþýna kalýrdý insan, baþka bir þehirde, uðruna geleceðini verdiðin bir erkeðin olurdu, sonrasý çiçeklerinle avunurdun, onundun nasýl olsa, her yerde baþa çýkabilirsin her þeyle, ama yatak ikimizin, sende benim! Hayýr diyebildim bir gece, “ben her yerde de tek olabilirim” .... Ýki kiþi olmak için geceler lazýmmýþ, bir de ev. Ne kadar soðuk, o kadar siyah .. Beyaz giymek siyaha boyamakmýþ pencereyi.
Kuyu çekiyor karanlýklarýmý. Bir gün su kalmayacak diye korkuyorum.