Ýçimde anýlarýn tortusu. Anlatýlmýyor, yazsan yetmiyor; cümleler, harfler azalýyor birer birer. Yetemiyor. Hani gidenler bilirler, uzaklarý olmuþtur çoðumuzun. Hasretlerin gecelere döküldüðü, hüzünlerin içimizde bir yerlere aktýðý, sayfalarca uzaklar.

Hangi gecesini anlatsam, hangi gündüzünden bir parça kopartýp atsam azalýr ki bu kanayan geçmiþim.
Ah yazýma bulaþtýrdým, iþte kanadý, akýttým sonunda yazmaklarýmý.
Ah onlarca yazdým da bir defa düþmemiþti ellerimden; kan.

Aðlama yüreðim, yaz ellerim.

Ýlk zamanlar ne kadar güzeldi, uzaklarda olmak, baþka þehir, her þeyin baþkalaþmasý günden güne. Ben bile baþkalaþýr buldum kendimi. Yani tat almak, deðiþik mekanlarda, deðiþiklikler içinde her þeyle ahenge düþmek. Öyle bir baþkalaþmak bu, kendimden gitmedim, onca saðladýðým uyuma raðmen. Ýzmir`di, güzel þehirdi. Sýcaktý .. Palmiyeler, erken gelen yazlar, kýsa süren kýþlar, bir de günlerce yaðmurlar. Üþürsen tam üþürdün ..

Ýstanbul’uma özlem çabuk bastýrdý. Lapa lapa kýþlara hasret, þehirde denizin yeþiline özlem, martý çýðlýðýna aç bir ben, yalnýz bir ben, doðdu gecenin bir vakti.
Sarsýldý derinden, yer yer damladý gözlerim. Þaþkýn.
Ne zaman ki duymadým vapurlarýn çýðlýklarýný, hani ya, simit atamadým ya, kuþlara, ah iþte o an, kime anlatayým nasýl yazayým ..

Ýstanbul’a geliþlerim oldu, saymadým, defalarca. Her defasýnda dönmenin daha zor olduðu dönüþlerim, gemide yaðmurlara karýþan göz yaþlarým. Þehre girip de köprüye varýnca, gökyüzünün bile ne kadar yükseklerde olduðunu görürdüm. Öyleydi ama, öyle birikmiþti ki içimde hasret, bir nefeste içime çekesim gelirdi koskoca þehri. Eksoz kokularýný özlediðin koca bir þehir. Giderken dargýndým, beni sýðdýramadýn kendine diye haykýrýrdým gecelerce. Suçlusu þehir deðildi elbet, ben þehri suçlardým. Çocukluðuma yakýþmayan sebeplerden, gittiðimi sakladým içimde, hala da saklarým.

Özlem var ya özlem, mesafelerde yaþanmýyordu sadece. Ýnsan nereye gitse içinde bir parçaydý özlemek. Ýzmir’de Ýstanbul’a aðlardým, Ýstanbul’umdayým artýk, yine var, Ýzmir’de sevdiklerim, gökyüzünde yaðmurlarým var. Nerede olsan bir yarýnda hasret var. Hayat bir bulmaca olsa, bir parça ki, boþ býrakamazsýn, karelerce özlemek var.
Ýnsanlaradýr en zor olaný; özlemenin.
Kaç gece Ýstanbul’a, kaç gündüz martýlarýn yokluðuna aðladýmsa þimdi aðlamýyorum ama uzaklarda insanlarým var. Onlar bana ben onlara hasret.

Anladým ki; uzaklarý olsun istiyor insan. Özlemeli, aðlamalý, kavuþmalý zaman zaman. Hiç olmazsa, -sarýlmalar- o zaman tadý yok bu hayatýn.
Bir de dedim ya; Gökyüzünde yaðmurlarým var. Yaðmur bile yaðýyorsa, kim kime kavuþmaz ki bunca zaman.

Tüm uzaklarda olanlar için;
Ýçten olsun sevgin, bir gün mutlaka senindir, birleþir ellerin.
En önemlisi –sevdiðince- sevildiðin, olsun özlediðin.

-=-
12.NisaN.2oo2
Ýstanbul