Yalnýzlýðýmla, yalýn yine gecenin içinde bir baþýmayým iþte. “Her nasýlsa yalnýzýz” diyen sesi duydum. Ne zaman yalnýz olduðum gelse aklýma zaten hemen bu sesi duyarým. “Herkes kadar yalnýzlýðým, ne senin yalnýzlýðýndan eksik ne de fazla... Herkes kadar iþte yalnýzlýðým...” der sonra ayný ses, hep dediði gibi.

Dinliyorum duymak istemediðim bu yalnýzlýk söylemlerini. Gecenin içinde durmuþum bir baþýma, açýk camdan içeriye giren köpek sesini dinliyorum. Bende yalnýzým diyen bir baþka ses bu da sanki!

Yalnýzlýk... Ýçimde bilmediðim bir acým var. Kaným gitmiþ uzaklara þöyle bir sarýlýp kokusunu içime çekememiþken. Kaným gitmiþ gitmesine ama bu gidiþ, ille de gitmek istediðinden deðil baþka çýkar yolu kalmadýðýndan. Bir yola girmiþ ille yolun sonuna ulaþacak. Olmasý gereken bu. Ve kaným bensiz oralarda. Gözlerim dolu dolu. Saðanak yaðmur zamanýný bekliyor. “Aðlýyor musun sen?” diyen telefondaki sesi kulaðýmda hâlâ. Aðlamýyorum kaným(?).

Üþüyorum ben. Sanki çýplaðým. Sanki korunmasýzým. Sanki ben, ben deðilim. Sanki anlamsýz her þey. Dost kuytumu arýyorum böyle zamanlarda. Beraber aðlayabilirim onunla. Anlamasa da benimle aðlar, beni sarar, ýsýtýr dost kuytum. Her zaman ki gibi yalnýzlýðýmýn þahidi dost kuytum benimle, sanki.

Gecenin içinde oturmuþum bir baþýma yalnýzlýðýmla, yalýn. Uyuþuyor ellerim, kollarým... Tutamazmýþým gibi, saramazmýþým gibi hissediyorum sevdiðimi, sevdiklerimi. Donmuþum sanki öylece. Bir þarký geliyor aklýma birden “gökyüzünde yalnýz gezen yýldýzlar, yeryüzünde sizin kadar yalnýzým...”

Deðiþmiþim ben. Kendime olan güvenimi yitirmiþim sanki. Dengesiz konuþuyor, dengesiz yaþýyor, dengesiz savruluyorum, dengeli gözüken yüzümle. Gözlerimdeki bu anlamsýz bakýþ bana ait deðil sanki. Aynada bakmýyorum bana ait olmayan bu bakýþlarýn sahibi gözlerime. Bu gözler benim deðil sanki. Ne anlamsýz yaþam þu zamanlarda. Bir yaným býrak kendini öylesine, boþ boþ bak yaþama derken, bir yaným hemen silkelen býrakma kendini diyor. Ben her iki yanýmý da dinlemiyorum sanki.

Geçen senelerde okuduðum bir roman geliyor aklýma. Adýný da unutuyorum sanki içindeki kahramanlarý da birden. Çok anlamsýz ki zaten her þey... Unut gitsin...

Gecenin içinde yalnýzlýðýmla, yalýn bir türkü tutturmuþum, rüzgarýmla. Göz yaþlarým kurumuþ çoktan akamadan. Sýrtým ayaza kesmiþ. Öylece oturmuþum, kollarýmý baðlayýp. Dilimde türküm, öylesine sanki.

Gecenin içinde yalnýzlýðýmla, yalýn... Bir baþýma...