Tutamazsýn kendini. Aðlarsýn... Aðlarsýn... Aðlarsýn... Elin kolun baðlýdýr. Kime tutunsan elin boþta kalýr. Çaresizlik dört yanýnda, okyanuslarda kalmýþ gibi olursun. Salýnýn üzerinde, dizlerinin üstüne yýðýlýp öylece beklersin, rüzgarsýzlýkta, yalnýzlýkta, boþlukta...

Dost uzaklarda sensizdir. Bir sýcaklýða, belki bir sarýlýþa hasret! Dost öylece durmaktadýr, belki korkusuyla, endiþesiyle. Dost adýna korkarken, endiþelenirken aðlarsýn yine odalar dolusu. Sesin duvarlara çarpýp tekrar sana döner, iki kat endiþe olup. Hararetin yakar, kavurur yangýnlarýnda. Ýçinden kanar bir yerlerin. Göz pýnarlarýn kurumaz ama yaðmuru özlersin sen yine de. Evet... Yaðmur yaðmalý. Ýçime, içine...

Sýrtýný dayarsýn kapýya, bitkin, bitmiþ. Çalmayacaðýný bile bile çalmasýný beklersin. Bir küçük týkýrtý. Baþýn önünde hiçbir þey düþünmek istemezken, hatta unutmak isterken bir çok þeyi, düþünürsün yine de.

Baþýn önünde, kopacak gibi ama kopmaz! Kulaðýn bir küçük týkýrtý da. Duyduðunu sanýrsýn hayretle. Açarsýn kapýyý kendinin bile þaþacaðý bir hýzla. Eskilerden kalma tanýdýk bir çift gözle karþýlaþýrsýn. Sendelenirsin yerinde ama düþmezsin yere.

“Ýyi misin?” der bu tanýdýk gözler sana. Konuþmadan sadece sarýlmak istersin. Sarýlýrsýn, bütün varlýðýnla. Sarýlýþýn “ geldin ya artýk daha iyi olurum!” demektedir.

Baþýn önünde beklersin kapýnýn ardýnda. Öylesine... Kulaðýn bir küçük týkýrtýda. Göz yaþlarýn yere damlar. Öylesine...

Bugün çaresizlik dört yanýmda...


19 Eylül 2005