Baþladý iþte nihayet yaðmur. Bu saatlerde sanki ilk defa dinliyorum bu sesi. Küçük týpýrtýlar. Açtým balkon kapýsýný, rüzgarý içeri girsin istedim yaðmurun. Çoðu insan gibi bende severim yaðmuru. Hele uzun zamandýr taþýdýðý anlamý ve de hatýrlattýklarýný düþünürsek çok farklý sevdiðimi bile söyleyebiliriz.

Yaðýyor iþte küçük küçük:)) ne güzel. Balkona çýktým, gündüz ki benim küçük deniz þehrime göre güzel sayýlabilecek havadan eser yok. Rüzgar havalandýrýyor perdeleri. Üþür müyüm ki? Bu kadar da gelsin bakalým rüzgar içimize, sevgimiz gibi. Yaðmuru koklarken, toprak kokusunu duyarken düþünüyorum da bir taraftan. Sevgim denizimi düþünüyorum yine. Günümü nasýl geçirdiðimi bir de.

Sabah telefonun sesiyle fýrladým kaktým yataktan. Çabucak giyinip attým kendimi dýþarýya. Ekmek alýp dönecektim, amacým oydu. Ama uzun yolu seçip ille de sevgim denizimi görmek istedim. Gördüm de. Ama kýrgýnmýþ sevgim denizim.”Neden yoksun”, dedi bana. “Buradayým, varým”, dedim ama bakmadý yüzüme. Ben de iþlerimi halledip hemen koþtum geldim ona.

Özlemiþ beni çok. Bir sakinlik çökmüþ üzerine, sanki bir bezginlik, sessizdi. Oturduk karþýlýklý. O sustu ben sustum. Karþýlýklý sadece bakýþtýk. O mavi mavi baktý, yazýmýn rengi gibi hatta lacivert. Bense kara kara baktým ona, boþluk gibi.

Bir saati geçik oturduk karþýlýklý sevgim denizim ile. Suskunluðumuz konuþtu sadece. O beni anlýyordu bende onu. Ben ama anlamýyormuþum gibi yapýyordum bazen. Nedenini ben de bilmiyorum, sormayýn. Acaba anlamýyor muyum gerçekten? “Soracak baþka sorularýn var mý?” dedi en sonunda sevgim denizim dayanamayýp. “Benim sorularým bitmez ki” dedim bende. Evet, gerçekten benim sorularým hiç bitmez. Sorularýmýn çoðu dünde kaldýðým içindi. Evet, dünde kalmýþtým...

Gözlerimi kapattým. Uyumak istiyordum sevgim denizimin sesini dinleyerek. Martýlarýn çýðlýklarý da geldi kulaðýma, sevgim denizimin sesiyle beraber. Rüzgâr tokat atýyor gibiydi. Uyandýrmak ister gibiydi beni dünden. Uyanmak istemiyordum ki ben. Ýçim ürpererek burnuma çektim kokusunu denizimin. Bu koku iþte. Beni büyüleyen bu koku iþte.

Açtým gözlerimi. Ayrýlma vakti gelmiþti. Vedalaþmazdýk hiç biz sevgim denizimle. Bilirdik ki biz hep birlikteyiz, birbirimizin içindeydik. Biraz yürüyeyim dedim. Ýlerde elindeki pide parçacýklarýný martýlara fýrlatýp atan bir kadýn vardý. Nasýlda atlýyordu martýlar pide parçacýklarýnýn üzerine. Çýðlýk çýðlýða atýyorlardý kendilerini denizin üzerine. “Balýk yemekten sýkýlmýþlar galiba” dedi kadýn bana gülümseyerek. “Evet galiba” dedim bende zoraki bir gülümsemeyle.

Biraz seyrettim martýlarý. Sevgimin “gri martýlar yalancý olur” sözünü hatýrladým. Ýyi de bu martýlarýn kanatlarý gri gövdeleri beyazdý. Bunlar mýydý yalancý olanlarý acaba? Bir pide parçasýný alýp giden martýda takýlý kaldým. Gözlerimle uçmasýný izledim, kaybetmemeye çalýþarak. Bir alçalýyor bir yükseliyordu deniz üzerinde. Yuvasýna gitmiyordu demek bu martýlar. Deniz üzerindeydiler demek hep. Sonra martýyý diðerleriyle karýþtýrdým. Dönsem iyi olacaktý.

Sevgim denizimle güzel bir zaman geçirmiþtim. Balkonda titrerken bunlarý hatýrladým, üzerinden uzun zaman geçmiþ gibi. Çok zamanlarýmýz oldu bizim. Çok güzel, bitmesini istemediðimiz güzel zamanlarýmýz. Daha da çok güzel zamanlarýmýz olacak sevgim denizimle.

Yeni bir yýla girmek üzereyiz. Bu yýl ato piko nun uðurlu yýlý olacak, bunu diliyorum can-ý gönülden. 2005 tüm insanlara uður, neþe, mutluluk, saðlýk, baþarý getirsin. Ato piko sen de hep benimle kal, olur mu? Sevgimlesin...