Bu gün radyoya giderken vapurda yeni aldýðým bir þiir kitabýný karýþtýrdým, þairleri kýskandým. Baþýmý gökyüzüne kaldýrdým. Mehtabý, yýldýzlarý kýskandým. Vapur köpükler içinde ilerlerken dalgalarý kýskandým. Ýskelede bekleyen güzel kýzýn üzerindeki elbiseyi kýskandým. Nedir bu kýskançlýk? Niye duyarýz bu duyguyu? Yaþantýmýzý ne kadar etkiler? Kimleri ve neleri kýskanýrýz?

Çocukluðumuzda, anne babamýzý, kardeþimizi, arkadaþlarýmýzý kýskanýrýz. Büyüdükçe okul arkadaþlarýmýzý, bizden baþarýlý, bizden akýllý insanlarý… Sonra aþýk oluruz, sevgilimizi. Evleniriz eþimizi. Çocuklarýmýz olur onlarý kýskanýrýz. Kýzýmýzý bir oðlan dansa davet eder sinirleniriz. Oðlan gelini çok sever içimiz burkulur. Yani ömür boyu hiç bitmez bu kýskançlýk.

Ben üç yaþýmdayken eve bir beþik geldi. Ýçinde çirkin, buruþ buruþ, sürekli aðlayan, ellerini kollarýný sallayan bir bebek. Kardeþin dediler. Anneannem ‘’Senin pabucun dama atýldý’’ Dedi. Günlerce karþý evlerin damlarýna bakýp pabuçlarýmý aradým.

Daha önce eteðini her çekiþtirdiðimde benimle ilgilenen annem, akþam eve geldiðinde beni kucaðýna alýp havalara zýplatan babam bu tuhaf ve çirkin þeyin baþýndan ayrýlmaz oldular. Her aðladýðýnda yanýna koþup, kucaklarýna alýyorlar. Pýþ pýþ yapýyorlar, altýný temizliyorlar ve sürekli onunla uðraþýyorlardý. Yalnýz kaldým. Arasýra yanýna gidip emziðini aðzýndan alýp emiyor, biberonuna su doldurup içiyordum. Bir gün de annem mama piþirmek için mutfaða gittiðinde yataða týrmanýp bebeðin üzerine oturdum.Annem çýðlýk çýðlýða girdi içeri ve ‘’öldürecekmisin kardeþini? Dedi .... Bilmem... Ölüm ne demek bilmiyorum ki ben... Ama kýskanýyorum anlamýyormusunuz? Diyemedim.. Avazým çýktýðý kadar baðýra baðýra aðladým....

Okul yýllarýnda kýskanlýðýn canýmý acýttýðý kadar beni motive eden bir duygu olduðunu da öðrendim. Baþarýlý olanlar ödüllendiriliyordu Ýlkokul birinci sýnýftayken, öðretmen okumayý ilk söken kýzýn yakasýna kýrmýzý bir fiyonk taktý Çok imrendim. Bütün gece heceleye heceleye, satýrlarda parmaklarýmý gezdire gezdire okumak için çabaladým. Uykusuz kaldým ama ertesi günü kurdeleyi de aldým.

Lisedeyken en kýskandýklarým; Cuma töreninde o hafta baþarý kazanan öðrencilerdi.Ya kompozisyon, ya þiir ya da bir spor dalýnda ödül alanlar kürsüye çýkar, öðrenciler ve öðretmenler onlarý alkýþlardý. Sýrf oraya çýkmak için hiç kimsenin ilgi duymadýðý bir dal olan cirit atma sporuyla ilgilendim. Benimle birlikte bu sporu yapan iki çocukla kürsüye çýkýp ikinci olarak ödül aldým.

Sonra büyüdüm aþýk oldum. Kýskançlýkla yine kol kola, yan yana gezmeye devam ediyoruz. Aþýða, sevgiliye, eþe olan kýskançlýk hiç bitmez. Dozunda olan kýskançlýðýn keyif veren bir tarafý da yok deðildir hani. Ýnsan, sanki daha fazla sevildiðini düþünür. Ýlkellik falan demeyin. Herþeyin fazlasýnýn zarar olduðu gibi kýskançlýðýn fazlasý, da hastalýklý hali de zarar verir, býktýrýr insaný. Kýskançlýk yüzünden yapýlan kavgalar, yýkýlan yuvalar, iþlenen cinayetler hep bu duygunun kontrolsüz ve marazi bir hale gelmesinden kaynaklanýr. Bu hiç hoþ deðil.
Benim bahsettiðim, keyif veren kýskançlýklar, sevgiden kaynaklanan kýskançlýklar ve insaný baþarý kazanmaya, mücadeleye iten kýskançlýklar.

Vallahi ne yalan söyleyeyim ben kýskançlýðýmý seviyorum.

Fügen Yýlmaz
Ekim 2000