Öykümün ilk sayfasýný aþaðýda sunuyorum. Devamýný Ýnkýlap yayýnevi tarafýndan basýlmýþ bulunan BENÝM ADIM YASEMÝN isimli kitaptan okuyabilirsiniz.


BENÝM ADIM YASEMÝN…


Nihayet açtýn beni, bu aný heyecanla bekliyordum, ilk kez parmaklarýný cildimde hissediyorum, her iki elinin dört parmaðý sýrtýmda, baþ parmaklarýn üzerimde, bana bakýyorsun.
Ellerinde olduðumda, sigara içmek istersen, sýrtýmdaki parmaklarýndan ikisi ayrýlacak benden. Sayýlý zaman olduðu için katlanacaðým, yeter ki sen rahat ol.
Kollarýn yorulduðunda, bazen deðiþik tutacaksýn beni. Bir elin boþta, diðer elinin birkaç parmaðý sýrtýmda olacak. Beni nasýl tutarsan tut; Ýlk defa kendimi bu kadar güvende hissedeceðim inan, artýk rahatça açýlabilir, tüm yaþamýmý serebilirim önüne.
Ara sýra elinden býrakacaksýn beni, sabýrla geri dönüþünü bekleyeceðim. Ýnsanlýk hali, okurken için geçer gibi olacak bazen, beni göðsüne yatýrýp uyuyakalacaksýn, nefesini sayfalarýmda hissedeceðim.
Bazen de sýrtýmý koluna yaslayýp, tek elinle üstümden tutacaksýn, dört parmaðýn üzerimde, baþ parmaðýn boþta kalacak. Evet! Bu en sevdiðim pozisyon, çünkü ben yaþamým boyunca hep sýrtýmý dayayacaðým güvenli bir kol aradým.
Ýçime bir ayraç koydum. Hayatýmýn neresinde kaldýðýný hatýrlaman ve yapraklarýmýn kenarýný kývýrýp beni acýtmaman için. Öyle hýrpalandým, öylesine örselendim ki bugüne kadar… Ah bir bilsen!.
Hayatým; hatalarý, günahlarý ve aptallýklarýyla gözlerinin önüne serildiðinde kýzma, beni elinden fýrlatýp atma. Üzüldüðünde býrak, birkaç damla gözyaþýn, düþsün üzerime, merak etme kururum. Nice kederlerden, acýlardan ve üzüntülerden sonra akýttýðým gözyaþlarýný kuruttum ben, yeter ki oku beni.
Üzerimde gezinen gözlerin, gerçek bir yaþamýn labirentlerinde kaybolacak. Gözlerinden öfkeni de, sevgini de, yargýný da anlayacaðým zira ellerinde tuttuðun biri olarak, ben de sana bakýyor olacaðým.
Þu andan itibaren seninim, ben sen’im, benim adým Yasemin.
Yasemin gerçek adým, soyadým ise?...
Bataklýkta Açan Çiçek, Köylü Güzeli, Porno Kraliçesi, Erotik Filmlerin Kahramaný, ünlü Yasemin…
Þöhretim bu ülkeyi bile aþtý, resimlerim, filmlerim elden ele dolaþtý. Ne eller tanýdým ben. Hoyrat eller, para sayan eller, kamera tutan eller, kadeh tokuþturan eller, esrarlý sigara saran eller, nadir de olsa sevgiyle dokunan eller, beni döven eller, korktuðum eller, mýncýklayan eller, silah ve ustura çeken eller, bileðime kelepçe takan, koðuþun anahtarýný sallayan eller…
Çiçeðin topraðýna su döken, hasta bebesine ilaç ve sevgi veren, çocuklarýna bez bebek ile akide þekeri getiren, günlük nafaka için didinen namuslu ellerin olduðunu unuttum ben. Saçlarýmý þefkatle okþayacak ellerden bile ürktüm. Güvenemedim,
Kimselere anlatamadým duygularýmý. Anlatmaya çalýþtýðýmda insan gibi görünen hoyrat duvarlara çarpýp kýrýldý kelimelerim. Ýnfazsýzca yargýlandým. Þehirden þehire, hayattan hayata ve bir acýdan baþka bir acýya geçerken, peþimden sürüklediðim yýllarýn yükü, yalnýzlýðýmdý...
Þimdi; sen, dilinin ucuyla parmaðýný ýslatýp, bir sayfamý çevirdiðinde yada takip ettiðinde satýrlarýmý, ilk defa, evet, belki de ilk defa, doðru ellerde olduðumu hissediyorum.

ÝNCÝ FÜGEN YILMAZ