O gün sabahtan yaðmur yaðdý, öðlen dindi ve güneþ çýktý. Kenan Baba, yaðmur diner dinmez hazýrlanmaya baþladý, bir yerlere gidecek. Bana gitmeden önce tembihte bulundu:
     -Badi arkadaþým, ben gidiyorum, akþama gelirim. Sen evden ayrýlma, çünkü daha geçen gün iki ev soyulmuþ, hem de güpe gündüz... Hýrsýzlar dadanmýþ buraya, yýllardýr hýrsýzlýk duymamýþtýk. Dahasý da var, bu muhitte bir cinayet bile iþlenmiþ. Neyse, kýsacasý sen buraya sahip çýk, dedi ve arabasýna binip oradan ayrýldý.
     Söyledikleri doðruydu ve endiþelenmekte de haklýydý. Üç gün önce bizim bahçe duvarýndan iki adamýn baktýðýný görünce havlamýþ ve onlarý kaçýrtmýþtým. Keþif yapýyorlardý demek ki. Bizim bahçe duvarý iki metreden fazla yüksek, ama üzerinde dikenli tel yok. Demir kapýdan giremezler, bahçe duvarýný bir þekilde aþabilirler. Duvarý aþsalar ne olacak? Ben varým; parçalarým onlarý.
     Sadece hýrsýzlar deðil, bazen köpekler de bahçeye girebiliyorlar. Geçende birini benim mamalarý yerken yakaladým, üzerine atladým, benim kadar bir þey. Boðuþtuk, kaçtý, demir kapýnýn altýndan benim yaptýðým gibi süzülüp gitti. Demek ki buraya girmenin yolunu o da keþfetmiþ!
     Kenan Baba tembihledi ama peþinden ben de dýþarý çýktým, çünkü arkadaþýmýn sesini duydum, buraya kadar gelmiþ. Çok güzel olmasa da iþveli kýz. Onu anlamakta güçlük çekiyorum, seviþmek istesem kaçýyor, suratýmý asýnca gelip bana sürtünmeye baþlýyor.
     Dýþarý çýktým, beni görünce çok sevindi, geldi her tarafýmý kokladý, baþýný vücuduma sürttü. Hepsi o kadar! Sahibinin bir yere gittiðini, geç gelceðini, bütün günü birlikte geçirebileceðimizi söyledi. Dolaþmaya baþladýk. Vaktin nasýl geçtiðini fark etmemiþtim, akþama az kala aklýma geldi Kenan Baba'nýn tembihleri. Koþarak eve gittim, telaþtan arkadaþýmla vedalaþmadým bile. Arkamdan baka kalmýþtýr. Keþke gitmeseymiþim! Keþke baþýmý alýp buralardan kaçsaymýþým!
     Demir kapýnýn altýndan bahçeye girdiðimde evin kapýsýnýn açýk olduðu dikkatimi çekti, halbuki ben giderken kapalýydý. Kenan Baba geldi desem, arabasý burada yok. Korkarak verandaya girdim, kapý kýrýktý, oradan evin içine baktým. Her taraf darma daðýnýk. Anladým ki hýrsýz girmiþ ve iþine yarayan þeyleri çalýp gitmiþ.
     Ne yapacaðýmý bilemiyordum. Evden çýktým, bir erik aðacýnýn altýnda biraz düþündüm, sonra etrafý dolaþtým. Evin arkasýnda benim geçen gün kovaladýðým köpeðin kaskatý kesilmiþ ölüsünüi görünce meseleyi daha iyi anlamaya baþladým. Demek ki hýrsýzlar Kenan Baba'nýn gittiðini görmüþler, hazýrlýklarýný yapýp buraya gelmiþler. Yanlarýnda getirdikleri zehirli etleri bana yedirip soygun yapmayý planlýyorlarmýþ. Ben evden çýktýðým için yoktum, benim yiyeceklerimi çalmaya gelen köpeði evin köpeði sanýp zehirlemiþler ve amaçlarýný gerçekleþtirmiþler. Evde olsaydým ben ölecektim, çünkü ben varken bu köpek buraya giremezdi, girse bile beni görünce kaçardý. Büyük bir tehlike atlatmýþtým.
     Ýyi de bundan sonra ne yapacaktým? Kenan Baba'nýn yüzüne nasýl bakacaktým? Emaneti koruyacaðýma gezmelere gitmiþtim. Çaresizdim, mutsuzdum, bitkindim, kararsýzdým... Ýntihar etmeyi bile düþündüm. Nasýl intihar edebilirdim? Kendimi asamazdým, silahý elime alýp kafama kurþun sýkamazdým, bir tüp hap içemezdim ya da býçaðý kalbime saplayamazdým. Geriye bir tek intihar yolu kalýyordu: Uçurumdan kendimi atmak...
     Kenan Baba'nýn arabasýnýn sesini duyunca aklýma ilk gelen davranýþý yaptým. Evin arkasýndaki ölü köpeðin yanýna gidip sanki ben de zahirlenmiþim gibi kývranmaya baþladým.
     Kenan Baba'nýn gür sesi gecikmedi:
     -Badi neredesin? Evimizi soymuþlar, hýrsýz girmiþ! Görmedin mi? Neden engellemedin?
     Acý acý viyaklamaya baþladým, sesimi duyunca yanýma geldi. Yerde ölü yatan köpeði ve kývranan beni görünce zehirlendim zannetti, eve koþup bir kase yoðurt getirip bana yedirdi. Yoðurdu yedikten sonra uzanýp yattým, hýzlý hýzlý solumaya baþladým. Tabii hepsi numaraydý.
     -Alçaklar! Sen ölme arkadaþým, ev soyulsun önemli deðil. Her giden eþyanýn aynýsýný gene alýrým ama sen gidersen bir Badi daha bulamam, dedi. Neredeyse aðlayacaktý...
     Bu adamýn duygusallýðý, sevgisi, insanlýðý karþýsýnda çok utandým. Hani derler ya bazý insanlar “keþke yer yarýlsa da içine girseydim”, aynen öyle... Beni bu yaptýðým numara için affetsin diye Tanrýlarýn Tanrýsý Kangalyang'a defalarca yalvardým. Yalvarmalarýmý duymuþ mudur?
     Ayaða kalkýp, yürüdüðümde Kenan Baba'nýn hali görmeye deðerdi, sevinçten uçtu. Ben, anladým ki bu adamý, bu sahibi hak eden bir köpek deðilim! Yazýklar olsun bana!
     -Gel arkadaþým, evimizin içine girelim ve hýrsýzýn marifetlerini görelim! Dedi.
     Evin içine girip her tarafý gezdik. Karýþtýrmadýk yer býrakmamýþ hýrsýz ya da hýrsýzlar. Neyse ki fazla bir þey götürmemiþler. Ben ne çaldýklarýný bilmem de Kenan Baba öyle diyor.
     O günden sonra evin içine girmem de serbest oldu. Yatacaðý zaman Kenan Baba:
     -Uyku vaktidir artýk arkadaþým, deyince evden çýkýp yuvama gidiyordum.
     Kenan Baba, “Hýrsýzlýk oluyor” dedi, hýrsýz evimizi soydu. Bir de “Cinayet iþlendi” demiþti. O nedenle beni bir korku aldý, ya cinayetler devam ederse! Aldýðým her gazeteye göz atýyordum buralarla ilgili cinayet haberi var mý diye. Bir tane bile yoktu. Eskiden olmuþ mu diye birkaç gün öncekilere de baktým. Gene yoktu. Kenan Baba böyle bir haber uydurmayacaðýna göre gazetelerin yazmamasýnýn nedenini anlamamýþtým. Haberi atlamýþ olabilirler miydi?
● ● ●
(Devam edecek...)