Kenan Baba köy mezarlýðýna defnedildi. Hoca'nýn dediðine göre, buraya gömülmeyi vasiyet etmiþ. Cenaze merasimindeki insanlar, yavaþ yavaþ mezarlýðý terk etmeye baþladýlar. Birkaç kiþi beni sahiplenmek istediyse de Hoca, bu isteklere itiraz ederek son noktayý koydu:
     -Badi'yi hiç kimseye vermem. Onun yeri benim yanýmdýr.
     Kenan Baba'nýn mezarýnýn üzerine çýktým. Beni görenler buradan indirmek istediler, hepsine hýrladým. Kimse cesaret edip de yanýma yaklaþamadý. Gene Hoca girdi devreye:
     -Arkadaþlar, Badi'yi kendi haline býrakalým. O ne yapacaðýný bilir, deyince beni rahat býraktýlar.
     Tek baþýma kaldým mezarlýkta. Ortalýkta tuhaf bir sessizlik vardý. Rahatlatýcý, biraz da ürkütücü.... Mezarýn üzerinden inip gezindim içeride. Çeþmenin yalaðýndan su içtim. Birkaç kuþ da vardý benim gibi su içen. Bunlar beni görünce korkup kaçtýlar. Mezarlarýn çoðunun baþucuna aðaç ekilmiþ, hemen hemen hepsi selvi aðacý... Selvi aðacý ekmenin elbet sebebi vardýr; sað kalanlara iletilmek istenen mesajlar olabilir mi?
     Tekrar gelip Kenan Baba'nýn mezarý üzerine yattýðýmda ortalýk kararmýþtý. Uyudum. Rüya gördüm. Hem de ne rüya! Belki de gördüðüm rüya deðil, gerçektir:
     Kenan Baba ile uzun uzadýya sohbet ettik. Artýk ben de týpký insanlar gibi konuþabiliyordum. Önce kafama aldýðým o darbeden sonra insanlarýn konuþmalarýný anlamaya baþlamýþtým, sonra okumayý öðrendim ve bunu bilgisayarda yazmayý öðrenme takip etti. Ýþte uyanmadan az önce Kenan Baba ile konuþtuklarýmýz:
          -Biliyorum, sen buradan gideceksin. Git arkadaþým Badi. Hayat senin, istediðin gibi yaþama hakkýn var. Dedi.
     -Evet, doðrusu gitmek istiyorum. Sütkardeþim Aslancýk'ý ve Cafer Aga'yý çok özledim. Belki onlarý bulurum umudu azýcýk da olsa var içimde. Gideceðim, ama senden nasýl ayrýlacaðým. Ýþte bana zor gelen bu.
     -Badi arkadaþým, biz ayrýlmayacaðýz; sen beni unutmadýðýn sürece ben hep senin yanýnda, seninle beraber olacaðým.
     Uyandýðýmda güneþ doðmak üzereydi. Gerçekten de insan gibi konuþabilecek miyim diye birkaç söz söylemek istedim. Hýrýltý çýktý aðzýmdan, kendimi zorlayýnca ise sadece havlayabildim. Rüyaymýþ.
     Kenan Baba'nýn mezarýna birkaç defa kafamý sürtüp oradan ayrýldým. Bu güzel insaný hiç unutmayacaktým. O beni gerçekten çok sevdi, sevmekle kalmadý bana saygý da duydu. Acaba ondan baþka bir hayvana hem de bir köpeðe saygý duyan baþka bir insan var mýdýr? Hoþça kal Kenan Baba, hoþça kal.
     Eve gittim.
     Bahçe kapýsýnýn altýndan süzülerek içeri girdiðimde her taraafý bir ölüm sessizliði sarmýþtý. Ortalýk sisli, pusluydu. Oysa mezarlýkta da geldiðim yolda da sis, pus yoktu. Daha önceki görüntülerden çok farklýydý þimdiki! Kenan Baba'nýn otomobili hurdaya ayrýlacak bir arabaya dönüþmüþ, otlar sararmýþ, aðaçlarýn tamamý yapraklarýný dökmüþ, gövdeleri kurumuþ, ev çöktü çökecek, benim yuvam birkaç çürük tahtadan ibaret kalmýþ, duvarlar yan yatmýþ, demir kapý paslanmýþ... Ne olmuþ buraya? Bir gecede bu kadar deðiþiklik nasýl meydana gelmiþ? Yoksa þu anda yaþadýðýmý sandýðým zaman parçasý yüz sene sonrasýna mý ait? Evet, bu zaman tüneline ait bir eskitmeden baþka bir þey olamaz.
     Sokaða çýktým. Bir an önce buradan uzaklaþmalýydým. Çünkü beni götürmek için birazdan Hoca'nin geleceðini tahmin ediyordum. Ona buralardan gitmek istediðimi, onunla kalamayacaðýmý nasýl söylerdim? En iyisi kaçmaktý. Yola çýkýp, hýzlý hýzlý yürüdüm. Bir otomobil sesi duyunca aðaçlarýn arkasýna saklandým. Yanýlmamýþým, gelen Hoca'ydý. Arabasýndan indi, bahçe kapýsýný açtý, içeri girdi. Birkaç defa bana seslendi...
     Daha fazlasýný duymak istemiyorum. Kaçmaya baþladým. Kaçtý, kaçtým...
     Toprak bir yolda yürüyorum, neresi olduðunu bilmiyorum. Þarkýmý söylüyorum; biri de benimle beraber bu þarkýyý mýrýldanýyor. Kim mi? Kenan Baba....
     Kýpýr kýpýr eder bu yüreðim,
     Ben neden serseri bir köpeðim?
     Eller uyurken, ben hep gezerim
     Ben neden serseri bir köpeðim?
     Bitti
(Not: Bu eser yayýmlanýrsa, elde edilecek telif ücretinin tamamý “Sokak Hayvanlarýný Koruma Derneklerine” baðýýþlanacaktýr. ÖFH)