Yüzünde ne varsa þöyle, böyle...
saçlarýn alevindeki derin susuzluk, sonsuzluk;
hepsi birer nokta göz gibi ufacýk:
virgül, kelime, fiil, cümle...
duvarlar kadar vurdumduymaz,
yaþam eksenindeki betonarme yalnýzlýk...
(olamazsýn...)

aslýnda ayýp olan deðil ya bilmemek;
daha çok öðrenmemek...
ama sen...............

iki duvar birbirini yýksa ne, yýkmasa ne?

Nerelerdedir ki þimdi kesilen ahkâm?
Grejuvasý bizansýn
-hiç sönmeden sürekli yanan?-
duvarlarýn ardýna gizli soru, cevap, gülümseme, aðlama, kýnama...
belki devlet – mafya üçgeni kadar karanlýk!
Yazýlmýþsa kaderin bir kere, iki kere, olmadý üç:
kapalý kapýlar ardýnda adý anýlan “kuru kuruya sevmek”
eþittir bir dolu entrika!
Ve sevmek neye yarar ki sevilmedikten sonra?

Her çýkýþýn bir iniþi var bil ki;
ama her iniþin de bir çýkýþý...

hissetmenin asilliði kadar yalnýzsan þimdi kadýn;
düþün:

iki duvar birbirini sevse ne, sevmese ne?

Her an sonbahar yapraklarý sarar ya gemileri;
hani krþun kalemiyle çizdiði ORHAN VELÝ’nin...
ve de kýlýç kuþandýrdýðý CEMAL SÜREYA’nýn...
geçerken onlarýn uzaðýndan usul usul
bir yýldýz görürsün;
bir pembe,
mor...
deðil kýrmýzý!
Saçlarýnýn anlamý nedir sessiz ve masum kadýným?

Yýkýk þarkýlarýn avuntusu yok;
belki mecâlim de yok hüzünlere...
ama kapalý kapýlar yasaklar elinde tuttuðun çiðdemi, kýraðýný;
ve kara kaplý yasaklarýn,
umutsuz ve korkak gururlarýn,
kusursuz serzeniþlerin var senin!
Bir de önüme serdiðin, bilinçsiz, etten duvar!
Yalnýzlýðým...
susuz topraklarýn hasret olduðu nem;
bulutlarýn dökmeye korktuðu gözyaþý;
elimde kalan sonsuz yaðmurlar:

iki yaðmuru yaðsa ne, yaðmasa ne yazar?

Kar, tipi, soðuk ya da rüzgâr deðersiz sevdiðim!
Ama sen...
yok musun sen!

Korkak ayazlar senin için duvarlar örmüþ ne çýkar?

Artýk hatýrýmda tek bir kalem:
bir utanç ve yalnýzlýk duvarý;
berlin..........................................................................