YAZMA

Cismimin kaybolduðu soyutluklarda saklýyorum ismini
Gazete kupürlerinde, sokak lambalarýnda...
Bir de maviye çalan gökyüzünün
En aklýmý çelen yerinde
Metal bir yüzükle bütün geceyi aydýnlatýrken duyular
Levhalarýnda duruyorsun
Tarihimin kayýp mezarlarýnýn.

Jileti kendine doðru tutasý bir eylem bu:
Ruhani alemlerin anason kokulu yerlerinde
Týrnak içine alýnan bir isim gibi kanýyorsun
Takvimlerin en can alýcý resminden.
Rehin duruyor köþebaþlarýnda metropolün
Kýrýk aynalarý ve etejerleri dünyanýn.
Bir karanlýk masa üzerinde enlem ve boylamlarýn,
Aklýmýn saat farkýsýn
Çýkagelen çekimser bir sonbahar sabahý
Ekim mevsiminin en çileli çeliþkilerinden.

Býrak, tutma ellerinden yanýnda büyüttüðün
Kalýn abalý, eli yazgýlý adamýn
Parmaklarýmda iliklenen yaðmur damlalarý bunlar
Ucube bir tülün ardýndan mum ýþýðý gibi duran
Otelvari büyük ev ýþýklarýnda:
Bir yangý, bir söngü,
Ýfademde katran ve tüyler
Nerede akþam, orada ölüm

Elden ele dolaþtýrýyorsun önlerinde gezdirdiðin
Kalýn abalý parmak adamý þehirde
Ýçindeki merhametsiz çocuðu kapatýyorsun zindanlara
Kenarlarý oyalý bir mahremiyetle.
Arkamdan haykýrýyor yüzün,
Giderken ben
akþamýn pýrýltýlý þimal çocuðu gibi.
Her bakýþta ölüm
Her gülüþte kanayan
Örselenmiþ bir yolda
Baðýrýyorsun gideradým ardýmdan:

- YAZMA!
Sesinden tek kelime deðil,
Çaðlayanlarýn gürültüsü çýkýyor.
Ölümden yana dört ferman
Kýstýrýlmýþ bir çýðýrtkanýn ceplerinde duruyor.
Çatlamýþ sancýlarla
Çatlamýþ sesinle
Yeni bir çocuk doðuruyorsun þimdi.










Ah, o saçýna doladýðýn sitemkâr tokalarýn
Çocuk oyunlarýn, komik gülüþlerin...
Hatta çýkýþlarýn yerli yersiz;
Anlamsýz bunalýþlarýn...
Sesimi kulaðýna dolayan kuþlarla yaþýyor uzaklarým

Yollarýn bitmeyen kanatlý kopuþkanlarý
Kaçýk hýrsýzlar geliyorlar yanýma
Tatmak için týlsýmýn zehrini.
Çýngýraklý hayallerde rengini kaybettiðim
Bir ucube fenalýk;
Vehamet ve hicran:
Jileti kendine doðru tutasý bir eylem bu!

Ah, altýn saman tanelerin, soðuk ve yeþil bilyelerin, kýrýlganlýklarýn, üzülmelerin, fýrtýnalarýn, sevmelerin, sevilmelerin...

“Yazma” diyor yüzün
En yatýlmaz saatinde gecenin,
Sabahýn görünmeyenini görürken
Çýðlýklar atarak, feryatlar özümseyerek
Çýlgýn bir metaforun karþýsýna çýkýp haykýrýyor:
- YAZMA!

Oysa ki
Yazgýmýn kuyruðuna takýlmýþ
Umutsuzluk tenekelerini istiyorum ben.
Çizmelerime bulaþan ziftvari
Aðlamaklý lekeleri...
Geçmiþimle savaþtýðým her seferde
Az adamla kýstýrýlmak istiyorum
Bir çýkmaz sokaðýn ortasýnda.

Ah, çarpýtan fikirlerin, kandýrýþlarýn, yalanlarýn dolanlarýn, aðlamalarýn, çýðlýklarýn, ihanetlerin, hançerin, öldürüþün, cinayetin...

Floresan buðusunda yaþatýrken düþleri
Ezbere bildiðim bir kaçak geceyarýsý var aklýmda þimdi:
“O zamanlar ölüm ölümdü adam gibi! Zulüm, zulümdü... Biz olurduk; jandarmalarýn sabah nöbetlerinin deðiþiminde dikenli tellerin üstünden atlanýrdý. Masum hýrslarýmýz olurdu, dertlerimiz, tasalarýmýz, duvarlarýmýzda üzerine efkârlý efkârlý cigara üflediðimiz Filiz Akýn’ýmýz... Avluya çýkýldýðýnda topraklarýný boþaltýrdýk oyduðumuz kendi felaketlerimizin.”

Çýðýrtkanýn elinden alýyorsun fermaný bu kez
Baðýrýyorsun havaya doðru:
-     YAZMA! YAZMA!
Söylerken hiçbir vakit yüzüme bakmýyorsun.
Tortulu zeminlere çýplak ayaklar basýyorum bense.

Oysa ki
O zamanlar ölenler olurdu,
Biz arkalarýndan aðlamazdýk;
Zafer çýðlýklarý atardýk seninle.
Ah, jileti kendi þahdamarýna tutasý bir eylem bu.
Yazgýmýn yalnýzlýðýnda,
Soðuk ve sarý kent ýþýklarýnda
Ellerimi perde yapýyorum ýþýklarýn günahlarýna.
Arasýndan sýzýyorlar parmaklarýmýn...


Yine kýzgýnlýðýný sýkýþtýrýyorsun sokak lambalarýna
Kalýn abalý, parmak adamlarýn koynunda
Ve baðýrýyorsun, bilmiyorsun
En enkaz olmuþ halimin içindeyim
Baðýrýyorsun tüm gücünle:
-     YAZMA! YAZMA!

“Çünkü yazanlar;
Kendi ölümlerine hep intihar süsü veriyorlar...”