"Gece savruk bir rüzgârýn ayýn orta yerinde patlak veren fýrtýnaya gülümsemesiyle bölündü. Arka arkaya sarsýlarak adýmlarýmýzý attýk, bir de baktýk ki gecenin bir virtüözü var! Her ne kadar siyah olursa olsun, yýldýzlar seçilmeyince gece, geceligini yitiriyor ve her gece ayýsýgý bir yeni mýsranýn altýný çiziyor. Mýsralar, düsünceler ve yiten eskilerin önünde seni beklemek için hâlâ bir vakit buluyorum. Özlemek hâlâ agýrýma gidiyorsa da BOSVER! Daha ne kadar ayýn altýnda yürürüm, ne kadar izmarit kokar üstüm? Ne kadarlar arasýnda bir kibritin iki ucu kadar anlamlýsýn. Bak, gökyüzünün virtüözü yaðmuru bekliyor, ben bekliyorum, bekliyorum, seni bekliyorum.

     HIÇ GELMIYORSUN…"


Yarýnsýzdýk.
Hileli bir sevdaydý bizimkisi. Kimler inanýrdý, kimler kaçardý böylesinden. Kandan ve kýzýl boyalardan bir yarýnsýz sevdanýn elindeydik. Ay, tek yaz açýsýnýn saçmasapan ýþýðýyla kehribar renkli tenine düþerdi. Etrafta bütün sokak lambalarý sönene dek alnýndaki çizgilerin duruþunu seyrederdim. Baþka, yeni bir þehir yansýrdý alnýndan; o yeni þehrin mektup uzaklýðýyla tek günlük bir iadeli taahütlü olmasý beklenirdi. Sonra sen gittin, mektuplarýn bir geldi,
Arkasý kesildi.
Bu kez bir ýslak sonbahar günü. Sýrýlsýklam ve eski bir aþktan yadigâr bir akþam. Platonik bir bankýn üzerine uzanmýþým, seni özlüyorum. Yalan



sevdalar geçiyor gözlerimin ufkundan; üzerimde bir palto, bir sonbahar gecesinin ýslaklýðýnda üþüyorum. Küçük, arsýz bir kýzýn, küçük elleriyle yazdýðý mektuplarýn ardýnýn ve arkasýnýn kesildiðini hatýrlýyorum. Bir kaç dostça sözcük ve yalan bir sevgi ibaresiyle biten mektuplar… Yazýlmak için yazýlmýþ, hileli bir sevdanýn mühürlü ve imzalý belgeleri… Senden yadigâr kalan koskoca acýlarýn yanýnda küçük bir gönül alma gibi…
Yaðmur yaðýyor þimdi. Vakit çok geç oldu. Yaðmur bulutlarý her yanýmda, damlalar yere düþüyor, sen canlanýyorsun. Kimbilir nerdesin, hangi kimliklerle, hangi suçlarý iþledin, hangi anlamsýz adamlarla seviþtin? Bilmiyorum. Gözlerim baðlý, ellerim soðuk… Bilmiyorum.
Mektuplarýn eskidi. Adresin deðiþtiyse deðiþti. Ben yazýyorum, ben devam ediyorum, ben basmýyorum kronometreye, ben ha babam yazýyorum. Ben ha babam yaþýyorum, yaþlanýyorum. Ben artýk açýk açýk söylüyorum! O saygýn ve gerçek yüzüne karþý konuþamadýklarýmý, sürekli kapattýklarýmý açýyorum. Artýk kelimeleri açýk anlamlara davet ediyorum. En gayri erotik sözcükleri seçerek, olabileceðim en açýk adam haline gelmek için gayret ediyorum. Farkýnda olmadan yürümeye baþlamýþým. Kendi kendime bir parkýn ortasýnda dolanýyorum. Birileri peþimde. Suçlu muyum? Ya da sorunsuz? Yalnýzým, evet alenen ve göz göre göre yalnýz býrakýldým. Aklýmda yeni sözcükler oturuyor, yalnýzlýk yürürlüðe giriyor.
Suçum var, hakkýn var am bilmiyorum suçumu. Gecelerle ayný lügattan konuþuyorum yalnýzca. Gece Virtüözü yanýna çaðýrýyor beni, gitmiyorum. Sabaha kadar çöpçülerle konuþuyorum. Konuþtuðum hiçbir þeyi anlatamýyorum. Kelimeler, sýnýr tanýmaz bir kývraklýkla geçiyorlar aklýmdan. Geçiþleriyle dudaklarýmdan çýkýþlarý bir oluyor. Koskocaman, þiire yakýn mýsralar dökülüyor dudaklarýmdan. Çöpçüler beni anlýyorlar mý dersin? Bilmiyorum.
Yalnýzlýðýn ve sensizliðin içime düþtüðü vakitler bunlar. Kaçýyorum. Birileri peþimde. Bir kaç yüzyýldýr, hiç kimsenin olmadýðý kadar yalnýzým. Suçum yalnýzlýk mý? Yalnýzlýðýmla baþbaþa kalmak isteðim mi suçum? Bilmiyorum. Bir tarih yazýlýyor her gece bu sokaklarda. Sen yoksun, özel olan hiçbir þey yok! Koca ve subjektif bir tarih yazýlýyor. Her gece yazýlýyor “YALNIZLIÐIN ALENÝ TARÝHÝ”. Sana anlatýrým, yalnýz sana bugün ne olduðunu… Belki anlatacaðým baþkalarý da olur yarýn, ama bugün yalnýz sana anlatýrým:
Bugün sana yeniden aþýk oldum, yatak odamýn camýný deðiþtirdi gelen “cam üstadý”, aþýk oldum, sonra arkadaþlarýmla dolaþtým, aþýk oldum, sensizlikle kavga edip durdum, sessiz film oynamadýk (oynasaydýk senin bana hediye ettiðin kitabý sorardým.), aþýk oldum, bol bol çay içtim, sigara içtim, çok sigara içtim, aþýk oldum öyle bir anda, seni düþündüm, seni unuttum, aþýk oldum, düþümdeki kadýnla kavga üstüne kavga ettik, hareketlerim karýþtý, doðru düþünme derslerimi unuttum, seni seviyorum, seni seviyorum, artýk bir baþkadýný sevebilir miyim bilmiyorum ama bir gerçek var: Seni galiba seviyorum. Belki son kez sana bir yazý yazýyorum bak; posta kutunu aç, gözlerini kapat, yazýyý yanýnda olmasý olaðan adama ver, o açsýn, okusun, bana küfretsin, sana versin, sen yýrt at ve bitsin. Bir yalnýzlýk, bin ölüm ve bir nihavent þarký… Sonbahara nedense yalnýzca nihavend yakýþýyor deðil mi sevgilim?

Köþe Kapmaca oynuyorum hayatla. Birileri beni izliyor, alenen ve kerhen “KAÇAK” filminde ben oynuyorum. Ama bir doktor deðilim. Richard Kimble hiç deðilim. Birileri beni takip ediyor, kaçýyorum. Tek kollu aþký arýyorum ben. Suçluyum sevgili düþüm, çünkü seni bir gerçekle aldatýyorum. 650 kilometre uzakta bir gerçekle… Yýllarýmý verdiðim bir gerçekle aldatýyorum seni düþüm. Zamana aldýrýþ etmeden. Ebru yapan bir kadýnýn ellerini okþuyorum. Beni duymuyorsun, olsun. Ben konuþuyorum. Karanlýk sokaklardaki dumanlarýn arasýndan geçip seni özlüyorum. Seni arýyorum, bulamýyorum. Hayýr, býrakamýyorum bir türlü seni. Eski fotoðraflarýný çýkarýyorum saklandýklarý yerlerden. Kendi infazýmý kendim yapamýyorum sevgilim. Hasretim durulmuyor. Kelimeler dokunuyor. Resimler eskidikçe eskiyor.
Yalnýzlýk, bir türlü bitmiyor…