Hiç beklemediðim bir anda çýkýp gelirsin sanmýþtým. Hani yolda biri kolumdan tutup adýmý seslendiðinde, kafamý çevirip baktýðýmda göz göze geliriz sanmýþtým. Veya bir gün hiç beklemediðim bir anda “ben geliyorum” diyeceksin sanmýþtým. Ya zile basarak ya da kapýya vurarak “ben geldim” diyeceksin sanmýþtým. “aç kapýyý bak ben geldim…”

Hangisi daha kötü beklenmedik bir anda gelmen mi? Yoksa geleceði
n ana kadar bilip beklemek mi?
Güneþ usul usul günü terk edip giderken gözlerimde kýzýllýðýný býrakmýþtý sanki. Günün kýyameti kopmuþ, tükenip bitmiþti. Önce ellerim titremeye baþladý sonra bütün vücudum bu titremeye eþlik etti. Dýþarýda hafif bir rüzgâr vardý.

Yapraklar düþmemek için aðaca tutunmaya çalýþýyordu. Kuþ sesleri çoktan duyulmaz olmuþtu. Yaðmur bulutlarý üzerime çöreklenmiþti sanki. Hani bir yaðmur yaðsa, bulutlar içinde biriktirdiði ne varsa boþaltsa rahat bir nefes alacaktý, ama yok, inadýna biriktirdikçe biriktiriyordu sanki. Uzaklarda birkaç evin ýþýklarý yanmaya baþlamýþtý. Karþý cafe’den kahkaha sesleri, bir þarkýnýn sözlerine karýþýyordu.
“Unutursun unutursun, zaman geçer avunursun… “

Þarkýcý mý inatçý ben mi anlamaya çalýþýyorum. Dakikalar geçiyor, dýþarýdaki ayak sesi kalbimin sesine yenik düþüyor. Öne eðilmiþ baþý tutup kaldýrmaya cesaret dahi edemiyorum. Susmaya yüz tutmuþ dilin çözülmesini beklemenin faydasý yok anlýyorum.

Keskin býçak darbeleri ile aðzýmý açmaya baþlýyorum.. Þairin o ünlü þiirinde dediði gibi býrakýp gitmenin hiçbir önemi yok ama, doldurulmasý mümkün olmayan boþluklarý ardýnda býrakýlýnca bu boþluklarý yok saymanýn da manasý yok.

Sen gittikten sonra yine yalnýz kalacaðým biliyorum. Korkmuyorum baþa çýkarým elbet, yalnýz kalmaktan da korkmuyorum tek korkum ya caným ellerini tutmak isterse…

Avuç içindeki ter kokusunu özlerken, kim uzanacaktý ince parmaklarýna kim bilir?
Yok sayarým beklide yaþanmýþ adýna ne varsa tek tek yok sayabilirim ama mazi yaþanmýþlýða tanýklýk edince elden bir þey gelmiyor.
Düþlerdeki saçlarýn rengi solacak zamanla biliyorum.
Zamanla terk edecek tarifi imkânsýz kokular.
Birden bire deðil, elbette birdenbire deðil, zamanla…

Bulutlar üzerinde ne kadar yük varsa boþaltýyor. Ay ýþýðý ve yýldýzlar söz birliði etmiþçesine ortalýðý aydýnlatmaya baþlýyor. Cafeden gelen þarkýnýn sözlerine eþlik etmeye çalýþýyorum. “Git günahýma girmeden, katilim olmadan git!”

n.b