Sana bakarken, sana bakarak içinden geçenleri yüzünden okurken, konuþmak için birkaç kelime telaffuz ederken, sonra vazgeçip suskunluðu paylaþýrken, "bunun adý baþka bir þey, çok baþka..." diyorum. Diyorum ama ne olduðunu bir türlü bulamýyorum.
Diyeceklerim çok fakat demek istediklerim tükendi sanki. Diyeceklerim çok ama demek istediklerimi biliyorsun sanki. Diyeceklerim çok ama demek istediklerime hani hiç de gerek yok sanki….

Ne zaman sana dair cümleler kursam harfler yetmeyecek sanýyorum.. Hangi kelimeyi telaffuz edersem edeyim adýn kadar yer tutmuyor dudaklarýmda. Göðsümü yarýp dýþarý fýrlarcasýna çýkmak isteyen özlemin hala bende. Yalnýzlýk yine geceden süzülüp giriveriyor koynuma. Ay ýþýðý imdada yetiþecekmiþ gibi parlýyor. Yýldýzlar maðrur, halimi umursamýyor bile. Gündüz gecede sýr olmuþ, perde olmuþ, hasret taþýyan yüreklere örtü olmuþ.
Sokak lambasý sessiz, sokak sessiz, bahçedeki erik aðacý sessiz, gözlerimden süzülenler sessiz…

“Sakin göllerin kuðusuyduk” diyor ya hani bir þarkýda, gecenin bu vaktinde bu þarký da, nerden aklýma geldiyse dilime dolanýveriyor, mýrýldanmaya baþlýyorum.
Birden aklýma geliyor yüzün. Sevincime ortak gülüþlerin yaz sýcaklýðýna dönüþerek, içimi ýsýtýyor. Bulutlar daðýlýyor, gökkuþaðý renk demetini býrakýyor avuçlarýma. Bulutlardan kalan son yaðmur damlasý düþüyor avuçlarýmdan aþaðý.

Keyifle okuduðum hiçbir þiiri, hiçbir þarkýyý aklýmda tutmayý beceremedim ama adýný unutmamayý becerdim sevgili. Herhangi bir sokaðýn, herhangi bir ayrýntýsý da dikkatimi çekmedi. Ama gülüþüne ait bütün ezberleri hiç bozmadým.
Ýnadýna dinlediðim þarkýdan inadýna sana dair fallar tuttum.
“Göðsüm daralýyor yüreðim kanýyor…” Diye devam ediyor ya þarký, göðsüm daralýyor ama inadýna söylemeye devam ediyorum…
“Göðsüm daralýyor ve yüreðim kanýyor…”

Radyodaki adam “Ne buldun gittin ellere " diyor bir yandan. Ne buldun da gittin ellere sorusuna cevap yok. Hani cevap umurumda da deðil aslýnda. Benim takýldýðým bu soruya cevap bulmak da deðil. Beni takýldýðým “gitme” deyiþin. “yarýn gitme…”

Kalmak kolay, kalmak kolay ama kelimeleri tüketmek için çýrpýnmak bir o kadar zor sevgili. Hele bitmek bilmeyen kelimelere inat akan zamaný sýrtýndan tutarcasýna geri çevirmek için çýrpýnmak bir o kadar zor sevgili. Bildiðin þeyi görmek, bununla baþ etmek zor be sevgili.
Çok zor…
“Aþk'ta yarýn yoktur sevgili" demiþ ya yazar, sen yazarýn böyle dediðine bakma, bu aþk deðil ki yarýnlar da yok diyelim.
Bu aþk deðil sevgili.
Hem yarýnlar kimin umurunda ki.
Yarýn var mý ki?
Yarýn var mý sevgili söylesene?
Yarýn var mý?



Not:Tuz kokuluma ithaf olunur.