O gün yine yüzünde, hüzün damlalarýndan izler vardý. Sonbahar, yaðmur bulutlarýný getirip kapýna býrakmýþ gibiydi. Sanki sana dokunsam gözlerinden aþaðý þelaleler önce süzülerek akacak sonra çaðlayana dönüþecekti. Sanki sana dokunsam, hiçbir þey dokunduðumla kalmayacaktý. Sanki sana dokunsam… Ben yanacaktým…

Kirpiklerin ise sýkýca göz pýnarlarýna yapýþmýþ, gözlerine ulaþabilecek bütün köprüleri yýkmýþtý. Ulaþmak isteyenlere bir türlü geçit vermiyordu. Sýk dizilmiþ oklar söz birliði etmiþçesine bütün uçlarýný sivrilmiþti. Sanki taarruza hazýrlanan ordu kadar ciddiydiler.
Sanki bir emir bekler gibi teyakkuz halindeydiler.

Ayýn gölgesi gamzelerine dolmuþtu. Iþýk ise sadece gölgesini býrakmýþtý. Sadece geçerken uðramýþ hiç kalmaya niyeti olmadýðýný belirtip gitmiþ gibiydi. Geçerken gölgesinden izler býrakmýþtý. Gözlerine baktým yüzünde saklanan tebessümü orada aradým her köþesine baktým… Bulamadým… Gözlerin bende sýr gibi yaþayan ifadesini yitirmiþ gibiydi. Týpký buz tutmuþ su gibi tepkisiz ve soðuktu…

O gün tebessüm fýsýltýlarý dudaklarýný terk etmiþti, Aðzýnda biriken ve çözülmek isteyen bütün kelimelerde tutsak edilmiþti sanki. Sözcüklerin mecali yoktu dökülmeye. Yarýþ halinde olan ellerde hareket dahi yoktu, sýkýntý seni baðrýna öyle bir basmýþtý ki, ellerin dahi kýmýldamýyordu. Teslimiyet bayraðý çoktan çekilmiþti. Yenilginin bütün hatlarý kendini ele veriyor gibiydi.

O gün saçlarýna kar kokusu sinmiþti. Çok uzaktan sýcak bir bahar esintisi dokunuyordu tenine. “yorgunum git, býrak peþimi” diyordun. Gitmiyordu… Senden yana esip duruyordu, önce ellerine dokunuyordu titreyerek. Ürkekliði had safhadaydý, ama dinlemiyordu bile. Anlamaya çalýþýyordu. Önüne konulan hediye paketini açmanýn heyecaný sarýyordu etrafýný. Korkunun bütün izlerini bertaraf ederek paketi açýyordu yavaþ yavaþ…

Ýlk cümleyi kuran çocuk heyecaný ile fýsýldýyordu “bu mu?” yine ayný fýsýltý ile cevap alýyordu. “Bu”. O vakit düþlerde sýralanan bütün sorularýn yanýtý tek tek veriliyordu. Her cevapta parmaklarýnýn arasýna yerleþiyor, dokunduðu ellerinde kayboluyordu.

Zaman geçtikçe küskün yüreðine bir türkünün ezgisi yerleþiyordu. “Diyardan diyara bir yol sor beni yârim yârim…” Martýlar bir anda terk ediyordu koca denizi. Çýðlýklarý duyulmaz oluyordu…

Su kadar sevdim ellerini… Bahar kokusu sinen ellerini… Tuz tadan ellerini…
Ezberimdeki bütün cümleler, adýnýn kapladýðý yere kendini býrakacak kadar çok sevdim seni.

Sen, ýlýk bahar rüzgârý… Sýcak yaz kokusu… Sen deniz… Sen martý… Martý… ?

Sen! Yorgun tebessüme kendini býrakmýþ sevdam. Sen! Sonbaharýmda camýn arkasýnda beliren sevdam... Sen gelincik gülüþü aklýmda saklý sevdam… Sen! Bitmek bilmeyen sevdam…

Sen benim bebek yüzlüm, sen benim en güzel türküm…
Seni hep çok sevdim… Ve ömrüm boyunca hep seveceðim...
Bir kez daha sana söz…
Seni hep çok çok seveceðim…

DOÐUM GÜNÜN KUTLU OLSUN.