Ayrýlýðý yaþamdan tanýmlamaya çalýþmak doðuþtan ama birisinin renkleri ve tabiatý anlatýp durmasý gibi bir þey. Ama insan bunu yapmaya çalýþýr fakat anlattýklarý sadece hissetikleri ve kendisine anlatýlandan ibarettir. Halbuki hayata dair þeyler hiçte tahmin ettiði gibi deðildir. Keþke öyle olsaydý, ayrýlýk ayrýlýðýn acý yüzünü görmeyenin anlattýðý kadar kolay ve hüzünlü bir hikaye olsaydý sadece.

Ayrýlýk; kör testerelerle kesilmek gibi bir þey her gün. Günlerce daraðacýnda çýrpýnýrken bir türlü ölememek orada. Her nefesi yarým alýp ardýný getirememek gibi bir þey, hayatý yarým yaþamak gibi aslýnda.

Ortak bir kaderidir aþýklarýn ayrýlýk.

Aþk’a biçilen ayrýlýk elbisesi sadece aþýk için dikilmiþ aþýk için üretilmiþtir ezel kadar uzaktan. Her insanýn kendi cinsi için üretilen elbiseyi giyme zorunluluðu gibi her âþýk er veya geç giyecekti bu libasý. Bazen soðuklar içinde donacak, bazen ateþler içerisinde yanacaktý onunla. Altýnda yorgan üstünce mezar olacaktý acýmasýzca. Kör kuyular kadar daralacak bazen, gökler kadar geniþleyecekti nice kez.

Âþýk olmak, istemediðin birisine davetiye göndermek gibi ayrýlýða davetiye göndermekmiþ hâlbuki. “Ayrýlýða razýyým” demekmiþ aslýnda âþýk olmak birine. Bilmeden ateþler içerisine yürümekmiþ yalýnayak baþ açýk. Bilmeden, her gün çelikten týrnaklarla kalbinin kazýnmasýna onay vermekmiþ aþýk olmak ah.

Aylar önce ayrýlýðýn bana yýldýzlar kadar uzak bir gezegen olduðunu sanýrdým. Sanýrdým ki ben seni severken o karabasan Kaf Daðý’nýn ardýnda sürgünleri yaþayacak ebedi. Zannederdim ki ayrýlýk bir gecelik, vuslatým ebedi giyeceðim tek elbisem olacak. Onu masallarda hikâyelerde öldüren bir acý, þairlerin þiirlerinde konuyu dramatize edip þiirlere renk katmasý için kullanýlan renkli bir hece, gizemli bir bilmece bilirdim.

Öyle deðilmiþ halbuki. Aþk; hiç haber etmeden bir akþamüstü gitmekmiþ vedasýz öpücüklerle.

Þimdi, karlarýn altýnda donmaya yüz tutmuþ serçeler gibi üþüyorum yokluðunda sevgili. Yerde yok gökte yoksun, hangi takýmyýldýzýnýn gözlerinde saklandýn? Hangi gezegenin güneþsiz yamaçlarýnda býraktýn gölgelerini? Hangi cinlere perilere yedirdin o eþsiz hayalini rengini?

Görün bana ne olur. Yoksa bulamam seni.

Altýmda aþk gözlerimde rüzgârlar uçsuz bucaksýz gezenlerde seni arýyorum durmadan. Baþýmý birinden diðerine çarpýyor uzak diyarlarýn ekvatorlarýnda saçlarýmla geleceðimizin kaderini birbirine baðlýyorum kördüðüm. En çok mavi gezegenin önünde duruyorum. Çünkü kokun en çok bu gezegenden geliyor. Yedi Bin yýl önce aya doðru bakarak taradýðýn saçlarýnýn yansýmasý en çok bu mavi denize düþüyor. En çok bu gezegenin adý adýnla uyuþuyor. En çok bu gezegen seni bölüþüyor. En çok bu gezegende gidiyor sevilenler.

Adýný yýldýzlara öðretiyorum gündoðumlarýnda.

Kýta kýta gezinen derviþler gibi yýldýz yýldýz geziniyor bir elimde asa bir elimde yarým bir hýçkýrýk sesini arýyorum durmadan. Vakitsiz zamanlarda sancýlanan kalbimi en çok sevdiðin yýldýza yaslayarak dinlendiriyorum. En çok gözlerindeki ýþýðý kullanan yýldýzla dertleþiyor sýrrýmý en çok ona açýyorum. Giderken bakýþlarýný düþürdüðün yollar þimdi ýþýk fýrtýnasý ey ýþýk yýlý kadar uzak nefesim kadar yakýn olan sevgili. Ben ki seni býraktým hayatýn gündemine, þimdi kayan her yýldýz senin gözlerine kayar parlayan her güneþ senin gözlerin için parlar. Kanatsýz kuþlar göklerde en çok o toprak gözlerinin renkleri için yaðar. Çok bekletme yar, bir süre sonra ardýndan koþturduðun o yaþlý gezegenin yokluðunda kavrulur volkanlar gibi patlar.

Þimdi ýþýk yýlý kadar uzaktayým kayýp gülüm.

Geçmiþ kavimlerin izdüþümlerini görüyorum zamanýn gergefinde. Züleyha’nýn acýsýna þahit oluyorum yalnýz gecelerde. Kaçan Aslý’nýn ardýnda sürüklenen bir ateþ, çöl gecelerinde yanan mecnuni bir kandil tülleniyor uzakta. Elleri nasýr tutmuþ bir adam daðlarý delmeye devam ediyor hala. Derken, titreyen bir dal gibi “an” denilen tele dokunuyor yüreðimin acýsý. Ve tüm geçmiþ kavimler, âþýklar ve aþklar polenler gibi boþluða dökülüyor. Seni arýyorum aralarýnda delirmiþ gibi. Eteklerini toplayýp sevgiliye koþan Fatýma gibi birinden diðerine koþuyor teker teker hepsinin gözlerine bakýyorum yalvarýrcasýna, yoksun…

Bu gün Ýdris’im sevgili, saklanma.

Düþmanlarýna karþý binlerce kilometre bakýrdan eritilmiþ kurþun dökmeye geldim yanýna. Gizlenme “imdat eyleyen”in adý ile gelen elçiden. Ne sahra býraktým ne çöl, ne deniz býraktým ne göl, ne þehir býraktým ne köy. Saat saat, dakika dakika varlýðýn kýzýl gerdanýna seni astým bir inci bir mercan gibi, gör.

Saklanma, ay ýþýðýnda parlayan beyaz gümüþ ellerini koynuma sokmaya geldim. Sok ve çýkar, gör bak nasýl Musa gibi apaydýnlýk olacak.

Sarhoþuyum þimdi yokluðunun ey ruhumun firari kaçkýný.

O, yýllanmýþ þarabý gözlerinden içtiðim günden beri bir o yana bir bu yana devrilip duruyorum yollarda. Aklýma gelmeyen þeyler geliyor bilmediklerimi biliyorum her gece. Her gece karanlýðý örtüp çýplak tenime secdeye gidiyorum iniltilerle. Kadehler dolusu içmiþ gibi sarhoþum þimdi. Saklanma yorulursun, öyle þeyler getirdim ki sana bilsen baþtan ayaða el ayak kesilir divanýma durursun.

Fakirliðim sensizlik, zenginliðim gönlündür. Bulunmaz bende cennet varedemem sütten akan ýrmaklar, veremem kutsal kitapta yazýlanlarý ben sana. Yeryüzünün cenneti Süleyman gökyüzününki Ýsa’da saklý gitti. Bende krallýk deðil aþk cenneti gözlerinden kat kat meyhaneler bulursun. Bulursam seni reddetme sakýn kovma kapýndan, o kadar büyüdüm o kadar yüceldim ki yýkýlýrým üstüne ziyan olursun.

Bulmama izin ver seni ey kayýp kentin en gerçek hikâyesi. Ey zamanýn ensesine dokunan Azrail’in nefesi! Ey kurak bozkýrlarýn yaðmur gözlü hissesi! Ýzin ver sobeleyeyim o zümrüt cennetini. Ýzin ver affedeyim gidiþinin ihanetini.

Hadi görün bana, görün bana ki toplayýp tüm aðýrlýklarýmý huzurunda ölmelere geleyim. Ýstemem servetini sevgili, saltanata doydum ben. Saklandýðýn yerden bir selam gönder, dalgalandýr saçýný kokunu ver rüzgârlara asýrlar ötesinden kalkýp sana geleyim.

26 Mayýs 2012 – 00.18