Hatýrlýyorum da, bensizliðin hicranýyla daralan kalbini kalbimin üzerine kor öyle nefes alýrdýn. Sarýldýðýnda dokunmak için deðil içime girmek için sarýlýr ruhunla ruhuma özlemler damýtýrdýn. Sanki az daha zorlasan gözlerimden içeriye akacakmýþ gibi erir, incelir seyyaleþirdin. Yaralar almýþ gibiydi baþýn, gücü elinden alýnmýþ yorgun bir savaþçý gibi dururdun. Sanki bir kýyamet sarsýntýsýndan yeni çýkmýþ gibi gelirdin. Elif elif tüten gözlerini gözlerimin üstüne yatýrýr göðsümün daðlarýna çadýr kurar uzanýrdýn usulca. Duyardým içinden ýlýk ýlýk akan ýrmaklarýn sesini...

Ebruli bir yangýn adýný koymadýðýn uðultulu bir þiir bestelerdi devamlý, kýtalarý hep eksik kalýr adýmla tamamlardýn sonunu. Geceler gibi türkü yakardýn utangaç yanaklarýnýn zemheri soðuðunda. Barakalarda yaþayan çocuklar gibi kimsesizliðini içine yýðar dumanlý ve çaresiz bir pencereden bakardýn hayata. Devamlý fýrtýnalýydý sesin, bulutluydu birazda.

Hüzün yüklüydü yüreðin. Gelecek kaygýsý olmayan bir derviþ gibi baðdaþ kurmuþ içine, oturmuþ, endiþeler solurdu derin derin. Sürekli eski hamur yapraklý kitaplarýn sayfalarýný karýþtýrýrdý zihnin. Hep bir ýþýk bir aydýnlýk arar çok uzaklarda gördüðü sönük bir yýldýza bakarak sevinçten sokaklara fýrlardý gençliðin. Ümit etmek senin en büyük azýðýn umutsuzluk açlýðýndý. Kaygýlý kalbinin çarpýntýlarýný iyi duyardým, çünkü sen kalbini kalbime yaslayarak aðlardýn.

Hiç unutmadým ekin tarlalarý gibi bir o yana bir bu yana dalgalanan saçlarýnýn karanlýk yanlarýný. Soðuk düþüncelerinin kaygýlý tarafýna gizlediðin hançerlerinin parýltýsýný görüyordum susarken. Kanlý gömleðim astýðýn darðaçlarýnda yalnýz kalsada anlardým bir gün ipimi senin çekeceðini.

Ey dört büyük kapý gibi dört ayrý bilgi þehrinin dört harfli gizli bilmecesi. Ey gönlümün yengeç taraflarýný besleyen dört harfli gizli cenneti.

Nedir bu yaþadýklarýmýz?

Bir rüyamýdýr sabah kalktýðýmýzda kendimize geleceðimiz, kýsa zamanlý bir rüya? Bir kýrlangýcýn acý bekleyiþimi ayrýlýðýmýz yoksa, yuvasýna dönünce “acý” tebessüme dönecek ve sýcak tüylü ikizine sarýlýp uyuyunca her þeyi unutacak? Sarsýntýlarýnýn ardý arkasý bir türlü kesilmeyen þiddetli bir deprem mi yaþadýðýmýz bu sene? Sabahý olmayacak geceye mi hapsoldu geleceðimiz, uyanamayacak mýyýz, göremeyecek miyiz ýþýðý?

Neden kristal gözlerinde büyüttüðümüz mavi düþlü yuvamýzý ateþler sardý sevdiðim?

Geçer demiþtin korkma, buda geçer sevdiðim. Hani geçerdi acýsý asit dökülünce gözlere, biterdi bir gün sancýsý. Hani alýþýrdým yokluðuna, unuturdum her þeyi uðraþlar baþlayýnca? Hani kalkacaktý üzerime binen o dað üstümden? Aylar oýldu neden görmüyor hala gözlerim sevdiðim? Neden hala o dað üzerimde duruyor, neden yakýyor asit içimin organlarýný? Neden içimin duvar diplerinde susturamadýðým o çocuk hala aðlýyor, hala yalvarýr gibi bakýyor ardýndan, neden?

Yandým,

Tek kelime ile yandým ey gökyüzü sakinlerinin gözlerinden dua çaldýðý sevgili. Ey Mekke sokaklarýnda sevgiliye koþanlarýn yüreðinden sevgi aldýðý bereket evi. Ey kapýsý açýlmamýþ mahrem mabetlerin sevmelerinden bekaret dilendiði kutsal sevgili?

Ayrýlýðýn; felç geçirmek, ayrýlýðýn bir küçük bedene denizler dolusu zehir içirmek, ayrýlýðýn daðlarý taþlarý üzerine devirmek gibi bir þey. Kurumuþ çöl gecelerinde günlerdir su içemeyen çaresiz bedevinin kum yýðýnlarýna su diye saldýrmasý gibi bilinci allak-bullak eden bir kasýrga saldýrýsý üstüme.

Sevgili, ah sevgilim.

Varlýðýn bana yetmez iken sen yokluðunu bir gece gibi üstüme çekip boðmaya çalýþýyorsun karanlýðýnda. Seninle bir gün birlikte zaman geçirmeyi dünyanýn hiçbir lezzetine deðiþmeyen bir caný harap ediyor aylardýr cehhenmelerinde yakýp kavuruyorsun.

Ruhumun kalelerini bir bir teslim etmiþken sana, sen hala baþka krallýklar mý arýyorsun sultaným vefasýz þehirlerin küf kokan zamanlarýnda? Ordularýmla isteyerek boyun eðip teslim olmuþken kudretine, görmüyorsun. Tüm hazinelerimi ayaklarýna yýðmýþ geçeceðin yollara þeffaf cam parçacýklarýndan kaldýrýmlar örmüþken bakmýyorsun önüne.

Bak artýk, ellerimi kafatasýmýn içine sokup senden baþka her þeyi çýkarýp atalý kaç sene oldu. Can iste benden istemediðin kadar verip seni cana boðayým. Kan iste, göklerden yaðmur yerine üzerine kan saðayým. “Güneþ ol” de, güneþin olup her sabah sen uyanmadan üzerine doðayým.

Yâda bir þiir iste benden, de ki “yazarsan gelirim.”

“Harfleri bir cellâdýn baltasý kadar keskin, kelimeleri gözlerim kadar arbade, cümleleri sözlerim kadar yýkýcý bir darbe olsun” de. Hadi desene “Bir þiir yaz bana ki içinde sen ben ve ikimiz olmasýn, ama baþtan sona ‘biz’ olsun.” Hele bir iste… Bir þiir yazarým ki sana anlamýnda bilincini yitirir kelimelerinde bedeninii daraðacýna götürür noktalarýyla kendini öldürürsün. Seni bir yazarým ki sana kendini kýskanmayý unutur, tükenir ziyan olursun.

Ben iyi yazarým seni. Çünkü dudaklarýnýn gölgesinin bir akþam kýzýlý gibi kýrlangýçlarýn üzerine nasýl düþtüðünü ben bilirim. Teninin beyazlýðýna sýðýnan sabah saatlerinin gölgelerle sobeleþmesini duydum ben. Aðlayan bir keman telinin titremesi gibi bakýþýnýn sarsýntýlarýyla yýrtýlan topraklarýma sýðýnan güvercinler þahidim olsun ki gülüþünü gözlerime, konuþmaný sözlerime, aðlamaný göklerime çizdim ben.

Sözlerimi Fuzuli’den Ferhat’tan almadým ben, bakýþlarýnýn deli deli akan tarafýndan getirdim. Kuyularda Yusuf’larla oturmadým bilmem güzelliðin rengini. Ben güzelliði yalýn ayak yürüdüðüm kalbinin Arafat'larýndan topladým. Ne Antik Yunan’ýn Hermes’ini bilirim nede Sokrates’ini. Ben bakýþlarýnýn Medresesinde cümleler biriktirdim toz-toprak ellerimle. Her gün içime dökülen kuyularýmý melekliðinle yýkayýp kelimelerimi gülüþlerinin intiharýndan büyüttüm.

Seni yazdým seni okudum seni ezberledim, seni hatmedim üç yüz yýl.

Ekmeði aþ’ý olsun diye kör kuyularda Yusuf’lara býraktým sesini de öyle geldim ben sana. Onu karanlýklarýndan çekip çýkaran kervancý baþý sendin kenan çölünde. Sendin Mýsýr’a gidip pazarda satýn alan Züleyha tenli melek. Sendin zindanda Yusuf’Un omuzuna konan yeþil kanatlý kelebek.

Leyla suretti sadece, sendin Kays’a çarpan o dalga. Þirin güzel deðildi seni yüzüne çalana deðin o sabah. Aslý’nýn kapanan düðmelerine kilitledim adýný. Açýldýkça kapanan, kapandýkça açýlan ama hep eksik hep yarým, hep boðuk bir nefes gibi tamamlanmadan baþlayan bir büyü gibi hayatýný kaderime baðladým.

Ey günahlarýna ölmelerimi keffaret sayacak kadar tutku ile baðlandýðým sevgili!

Aç kapýlarýný, mescidine kilit vurma vakitsiz. Günahtýr, býrakma beni namazsýn ibadetsiz. Aç, bu kaçýncý ezan okunan, dýþarlardayým. Secdelere susadým ben kýyamýna durmaya geldim bu gece.

Aç ben geldim.

16.Haziran 2012 - 03.30