Ne zaman sana bir þeyler yazmak için elime kâðýt kalem alsam baþým döner, nefes alýp veriþlerim hýzlanýr, nutkum tutulur ne yazacaðýmý bilemez olurum. Adýný anarým önce, o eþsiz adýný. Derken ýþýktan fýrtýnalar kopar içimde apansýz. Birden güzelliðin belirir ýþýk yaðmurlarýnýn arasýndan. Eþsiz gözlerinle bana bakarsýn öylece.

…

Neye benziyor bunlar böyle Allah’ým. Bir sabah uyandýðýmýzda ansýzýn postallarýnýn seslerini sokaklarýmýzda duyduðumuz bir darbe gibi acýmasýz, bebeðinin üzerine titreyen bir annenin kalbi kadar þefkatli narin ve sevgi dolu çað sanki.

Hangi ýþýk bundan daha parlak aydýnlýk, hangi kar bundan daha masum daha ak, hangi yýldýz bundan daha yakýn ve uzak. Hangi kuyu bundan daha derin, hangi su daha serin, hangi gökyüzü daha engindir ah.

Hangi mabetlerde büyütüp hangi dualarla yýkadýn gözlerini sen böyle? Hangi büyülerle efsunladýn onlarý. Hangi evliyalarla kutsadýn, hangi yedilerle uyuttun, hangi masallarda unuttun, hangi öykülerle büyüttün, hangi bebeklerle yürüttün o masum bakýþlarý da öyle geldin karþýma.

Yüz yýllýk asýr kadar zayýf ve yorgun, daðlarý devirecek, güneþi söndürecek, ayý karanlýða gömecek kadar güçlü ve kudret yüklü gözlerin.

Ne çok iyi bestelenmiþ bir þarkýya benzer onlar, nede çizilmiþ tabloya. Ne destandýr bakýþýn nede ferman sevgili. Alabora etmeye niyetlenmiþ Mikail’i bir nefes, yahut öldürmeye çekilmiþ gergin bir yay, bir ölüm hilesi, bir ateþ güllesi, bir sýkýmlýk kurþun sesi, ötelerin ötesi sonsuz bir sevda onlar.

Hangi daða bakarsýnda yýkýlmaz o dað. Hangi bað gözlerinin rengine takýlýnca gül fýrtýnasýna tutulmaz, renk kýyameti kopmaz orada? Ya hangi þehir teslim olmaz onlarýn kudretine? Hangi Yusuf çýkmaz onu görse kuyudan? Hangi kötürüm ayaða kalkmaz anlasa onu? Hangi ama görmez deðse gözüne gözün?

Hangi hamile görse gözlerini düþürmez çocuðunu, hangi zengin görse terk etmez çokluðunu, hangi kral saraylarýný ayaðýna devirmez, hangi derviþ býrakýrda her þeyi ardýn sýra yürümez, hangi müþrik görse gelmez onu imana, hangi mümin görse düþmez küfre ziyana.

Toprakla mavi bir göðün birbirine karýþýmýyla ortaya çýkan tarifsiz bir renk cenneti gözlerin. Sabah kalkar kalmaz “bismillah” demek gibi bir þey. Bir Annenin yavrusunu öpmesine benziyor inan. Yahut Ay’a yahut Güneþ’e… Yok yok, yaratýlmamýþ bir renge, tarif edilememiþ bir ahenge, sýnýrlarý hiç çizilemeyecek uçsuz bucaksýz bir cennete benziyor onlar billahi.

Gözlerin cennetlere çýkarmadýr sevgili. Sen cennete baksaydýn sen cennete deðil cennet sana aðardý, gökyüzüne baksaydýn uçan kuþlar uçmayý unutur salkým salkým üzerine yaðardý. Yýldýzlar gözlerinde kaybolur, ýþýðýný yitirir, Samanyolu divane olur bakýþýnla kendisini boðardý.

Bir kelebeðin kanat çýrpmasý kadar narin ve zarif, çaresiz bir babanýn çýldýrmasý kadar deli, çýlgýn bir kuyu bir kayboluþ gözlerin.

Ey yar,

Ey evrenin tüm güzelliklerini kýskançlýk krizine tutulmasýna sebep olan bakýþlar. Ey Leylim, ey evvelim ahirim, ey gururum onurum, ey gördüðümde bir türlü bakamadýðým Hak nurum!

Onu görseydi Züleyha kýrk yýl bekleyebilir miydi saraylarda zannettin, ne saray býrakýrdý ne servet ziyan olur giderdi. Yusuf görseydi onu kalamazdý Mýsýr’da uðruna krallýklar kurardý. Yakup görseydi geceleri yýldýzlarla dertleþir yalnýz sana aðlardý. Ne üçyüz yýl uyuyabilirdi yedi uyurlar o maðarada, nede hurmaya ihtiyaç hissederdi Meryem ona baksaydý bir defa.

Onlara bakmak her þeyi unutmak týkanmak, onlara bakmak iflas etmek tükenmek, onlara bakmak imana gelmek sevgili… Aþkýn suya düþen sesini ezeli bestenin son notasýnda duymaktýr onlara bakmak. Yüzyýllarca hiç uyanmadan uyumak, senelerce nefes alamamak derin derin solumak gibi bir þeydir Leylim.

Gözlerine bakmak demek sevgili, geride kalan ne varsa her þeyi “senin için harcayýp” sallandýrmaktýr bakýþlarýnýn anlamýnda kendini. Ölümlü zamanlardan ölümsüz hülyalar çalmaya benzer onlara bakmak inan, görkemli bir saltanatý seyretmek gibi bir þey. Bir renk fýrtýnasý sadece, tarifi olmayan anlamlar mahþeridir.

Gözlerin bir masal Leylim hiç yaþanamayacak olan. Gözlerin ayettir gözlerin türkü. Gözlerin hiç yazýlamayacak sonsuz bir öykü. Gözlerin yaþamak gözlerin ölmek, gözlerin divaneye deliye dönmek… Anlamlandýrmam onlarý gayretlerim nafile. Soylu ve asil bir ailenin derin izler býrakýp gitmesi gibi koca bir gerçek, büyük bir tarih onlar.

Yedi bin yýllýk yoldan geldim kapatma gözlerini.

“Ne hanüman dinledim ne ocak. Ne saltanat dinledim ne sancak. Benim mezarým gözlerin olur ancak” deyip huzurunda ölmeye geldim kapatma.

Hapsetme karanlýðýn sonsuzluðuna ruhumu sevgili.

29 Mayýs 00.14