Her insanýn, Ýstanbul’a dair söyleyeceði sözleri vardýr kuþkusuz. Ben de Ýstanbul’a layýk olmasa da dilimin döndüðünce birkaç kelam etmek istiyorum.

Gerçi, bizden evvel gelenler, tarz-ý kadim usulünce; söylenebilecek en güzel sözleri söylemiþler Ýstanbul için. Divanda, dergâhta ,bargâhta ve dahi gök kubbede yankýlanmýþ söylenen söz incileri.

Nice cihangirler kaptýrmýþ Ýstanbul’a gönlünü. Nice usta þair, kalemini açmýþ özenle ona methiye yazmak için. Hokkasýna dividini banmýþ, yerine göre kan çekmiþ yüreðinden mürekkep yerine…

Lâkin, bütün bunlar “karýnca kaderince “ bizim de Ýstanbul için hissettiklerimizi kâðýda dökmemize, canlarla paylaþmamýza mani deðildir deyu, aldýk kalemi ele (belki biraz da haddimizi aþarak).

Bizim, cümle hissiyatýmýz Ýstanbul mahreçlidir. Ve lügatimizde Ýstanbul emsalsiz, bî bedel dilberdir.
Nice bî bedellere mihmandar þehirdir. Derununda ne gizemli hâller vardýr; ancak gözü olanlar bilir.
Ve biz de biliriz ki bize Ýstanbul’u bir hoþ gamze sevdirir. Gönlümüz onun kirpiklerinde erir…

Ýstanbul, þehirlerin þahý, sevenlerin ahýdýr. Ýstanbul, panzehri kendisinden menkul olan zehir. Ýstanbul, gerdanlýklý þehir. Mavi gerdanlýðý ona nazarlýktýr, nice bin yýllardan beridir.
Hisarlar, Boðaz’a selâma durur. Kýz Kulesi kuðu zarafetiyle Boðaz’da kurulur. Yakýnýndan geçen ayrý, uzaktan bakan ayrý vurulur. Ýstanbul biraz da vapurdur. Kâh saçlar, kâh etekler savrulur. Surlarýnda mahzun bir gurur…

Siz, Ýstanbul’u erguvanlar açtýðýnda görün. Sevdanýn diðer adý Ýstanbul’dur…

Ýstanbul, sularý yakomozlu endamlý bir peridir. Ona þehirler sultaný demek yeridir. Galata kulesinde, Beyoðlu'nda biraz ecnebidir. Topkapý Sarayýnda, Fatih'de Üsküdar'da mü'min. Mim Ýçinde mim. Yedikule Kule zindanlarýnda talihsiz Genç Osman'dýr. Fatih'ten sonra yetim...

Sultan Ahmet’de , cemin cemaline cemalin cemine meftun olunur.
“Gel gül Ahmet çeþmesinden gülabasa su içelim.”deyu gül suyu gibi su içmeye canlar davet olunur.
Güller gülünün yadigârý, Eyüp’de medfundur. Adalar ayrý bir efsundur.
Kapalýçarþý’da allý verilir, sarýlýverilir. “Allý verelim, sarýlý verelim,açýksa koyu…. “diye muziplik edilir…
Orhan Veli’nin dizelerinde deðil, sahiden cývýl cývldýr Mahmutpaþa, Kapalýçarþý serin serindir…

Çay Emirgan’da ayrý bir hazla içilir. Yoðurt Kanlýca’da ,balýk Sarýyerde… Ýstanbul her semtinde baþka sevilir… Çengelköy’de hýyar yirmidört ayardýr, ona hýyar denmez badem denilir…

Erguvanlar açtýðýnda Ýstanbul taze gelindir…
Bir nisan sabahý merhaba de Ýstanbul’a, hem kendini hem Ýstanbul’u sevindir.

Süleymaniye Sinan’dan selâm getirir,selâmýn mukabelesini melekler yetirir…

Boðaz köprüleri, tavus kuþunun ayaklarý misali Ýstanbul’u hüzünlendirir. Birazcýk çirkindir. Acaba Ýstanbul’un kibrine neþide midir?!

Adalarda ayrý bir eda. Güneþinde hem elveda, hem merhaba. Ýstanbul gönül evindir. Uzaktan da sevilir.

Gecesi sümbülîdir ,Türkçesi bülbülîdir. Erguvanlar açtýðýnda Ýstanbul bir baþka iþvelidir. Baþka sevilir.Ýstanbul yârin rengidir, yâr Ýstanbulludur ; gönlümüze nirengidir. Ol dilrüba Ýstanbul’da daha çok sevilir.

Ýstanbul biraz da Bâki’dir, hoþ sadasý duyulan . Sümbülzâde Vehbi’dir muzýrca, Þeyh Galip’dir edeplice . Daha ziyade Nedim’dir çapkýnca. Acem mülkü nedir ki, bir sengine canlar feda edilir. Ýstanbul, erguvanlar açtýðýnda karþýlýksýz sevilir…
07.02.2010 Ýbrahim KÝLÝK