Kahramanýmýz yolda yürüyor. Kendisine yöneltilen tüm suçlamalarý doðrularcasýna postmodern düþünceler içinde (suç mu bu?). Yeterince (hayýr), oldukça (yok, yok), fazlasýyla postmodern hem de. Modernliðin tüm sýkýntýlarýný üzerinde hissetmiþ, yaþamýþ, görmüþ biri olarak postmodernliðin bir boþluk doldurmaca oyunu olduðuna inanýyor. Modernliðin doðurduðu modern rahatsýzlýklar içinde yani, oldukça rahatsýz.
Bu kavramlara ilgisiz ya da derin düþünceler içinde boðulmaktan korkan okuyucu bunlarý anlama telaþýna düþüp sýkýlmasýn. Kahramanýmýz, zamanýnda bu telaþa yeterince gömülenlerden. Ve de bu konuda yazarý daha fazla sýkýþtýrmýyor.
Kahramanýmýz, dediðiniz gibi, bayaðý bir düþünceli; ve de çokça dalgýn.
Bildiðimiz gibi þehir gridir. Düþünürün biri de pek güzel özetlememiþ midir zaten “gerçek gridir” diye? Þehir birhayli gerçektir. Ýþte bu “fazlasýyla gerçek”ler arasýnda, hayallerin içine kaçýp kurtulma, gerçeklerden sýyrýlma telaþýndadýr kahramanýmýz. Ancak yaðmurdan kaçarken doluya tutulduðunun farkýnda deðildir. Zira bilmemektedir ki, hayaller zehirlidir ve onu yalnýzlýðýn ta içine iterek, “gerçekler”den uzaklaþtýrma vaadiyle “acý gerçekler”in ortasýnda býrakmaktadýr.
Aslýnda kahramanýmýzýn hayalleri oldukça sadedir: O gizemli Doðu masallarýný; tatlý, sýcak soba yaný öykülerini, uykudan önce sohbetlerini sevmekte ve özlemektedir. Kaçýp kurtulma öyküleriyle, baþkaldýrý destanlarýyla, fütursuzca yaþanan aþk masallarýyla kendisini avutmaktadýr.
Umarsýz beliriveren “kendini ifade etme arzusu” onda da belirmiþtir ve nicedir kahramanýmýz, bu belayla cebelleþmektedir. Daha önceleri defalarca tecrübe edilmiþtir ki, bu kendini ifade etme arzusu insaný büyük olasýlýkla sanatçý yapar (küçük olasýlýkla katil, müntehir, deli, terörist, ...vs) ve hayal kurma belasýný daha beter çaðýrýr. Ýþte böyle; sýrf bu yüzden kahramanýmýz gibi siz de yollarda dalgýn ve düþünceli bir þekilde yürürken buluverebilirsiniz kendinizi. Ýþte bu nedenle yazýmýzýn ilk paragrafýný pek öyle önemsememelisiniz, sevgili okuyucu.
Kahramanýmýz, yazarak kendisini daha iyi ifade edebileceðine inananlardan. Onun içindir ki, kafasýnda birtakým yazýnsal kurgularla uðraþmakla meþgul: Diyalog mu kullanmalý, yok yok; o zaman okuyucu yazarý diyaloðun taraflarý arasýnda aramaya koyuluyor. Hangisi haklý? Okuyucu, kimi zaman bunun ayýrdýna varmakta zorlanýyor ve hattâ konuþanlarýn düþüncelerini yazara kolaylýkla atfedebiliyor. Monolog olsun.
Hayaller fazla “hayal” olmasýn. Onun için masallardan uzak durmalý. Deneme ya da öykü türü birþeylerle düþünceler daha rahat anlatýlýp aktarýlabilir.
Üçüncü tekil þahisla birlikte þimdiki zaman ve geniþ zaman kulanilmali. Böylelikle yazarin karakteri ve o anki haleti ruhiyesi daha rahat yansýtýlabiliyor, yaratýlan bir kahramana atfedilebiliyor.
Küçük deðiþikliklerle olay süslenebilir. Hani mesela yazar yataðýnda kurulmuþ yazýyordur da, kahramanýmýz yolda yürüyordur.
Okuyucu öykünün içine çekilmelidir. Öyle ki, mesela, -hiç olmazsa- kahramanýn nereden gelip nereye gittiðini düþünsün. Ve giderek ortaya konan sorunlara kafa yorsun.
Çeþitli süslemelerle hayal sahnesi zenginleþtirilebilir: Mesela kahramanýmýz yeþillikler içine, aðaçlýk bir yolda, günbatýmýna doðru yürüyordur. Belki elinde bir sigara vardýr, kulaðýnda bir volkmen (pop müzik dinliyordur belki)... Belki bir ayaðý aksýyordur; bir kedi kahramanýmýzýn peþisýra geliyordur, cinsi sarmandýr, boynunda bir kurdela vardýr ve belki de sahibini arýyordur. Kahramanýmýz belki evine dönüyordur, sonra oturup bu satýrlarý yazacaktýr. Belki de o bir kadýndýr ve seviyordur.
Kanýmýzca bu ayrýntýlarý da pek fazla önemsememelisiniz deðerli okuyucu. Çünkü yazarýn zikredebildiði ve ifade edemediði kendince önemli pekçok konu ve sorun bulunuyor olabilir.
Ad bile önemli deðildir. Sayýn okuyucu siz sadece, kendinizi fazla da zorlamadan, yazarýn size yüklediði sorumluluðu yerine getirin: yazarý anlamaya çalýþýn.