15 Milyon liraya almýþtým ya hani!
Alýrken de çok mutlu olmuþtuk. Artýk kaset dinleyebilecektik.
Bilgisayarýn hâkim olduðu bir dünyada, kasetlerin tarih olduðunu düþündüðüm bir zaman diliminde kaset dinlemek istemiþ ve o küçük kasetçalarý almýþtým. Ucuz Çin iþi SÝENA marka bir cihaz... Metalik gri renkli, kýrmýzý uzun kayýt düðmesi, prize takýlýr takýlmaz ýsýnan güç çýkýþý ile bu alet en büyük özlemimi karþýlayacaktý.
Satýn aldýðýmýn ilk haftasýnda kaset kapaðýnýn yayý yerinde yoktu. Söylediðim ilk þey de “ucuz etin yahnisi” türünden bir cümleydi. Sonra ben hep bu kasetçalarý kullandým. Masamda duran bilgisayar içinde yüzlerce sayýsal müzik duruyorken, bilgisayar açýlmaz oluyor buna karþýn o küçük kasetçalarýn sesi bir an olsun kesilmiyordu.
Sevdim onu...
Onu en çok bizim þarkýmýzý çalarken sevdim. Þimdi yeniden dinlediðim gibi!
En çok da, tam bir yazýnýn ortasýndayken, kasetin bitmesi mutlu ediyor beni... Kaset bitiyor, dizlerimin hemen yanýnda bulunan sigara paketi, küllük ve çakmaðý kenara itiyor, yerimden kalkýp, sürte sürte kasetin B yüzünü çeviriyorum. Kaseti çevirdikten sonra da “play” düðmesine basýyorum. Çevirdiðim yüzdeki ilk þarký baþlamadan içime derin bir heyecan doluveriyor. Kaset dönmeye baþlýyor. Ardýndan hýþýrtýlý bir gürültü... Üç ya da dört saniye süren bu “þarký öncesi hýþýrtý” beni adeta mest ediyor. Sonrasýnda heyecaným yükseliyor ve þarký baþlýyor. Yanýmdaki sigara paketinden bir dal sigara alýyorum.
Derin bir nefes çekiþim, þarkýnýn baþlamasý ve sigarayý ateþlemem; Hepsi ayný anda oluveriyor. Sonra da her þey eski yerine; küllük çakmaðýn yanýna, sigara paketi de, daha sonra bulamayacaðým baþka bir yere...
“Cennete giden sen olursan” çalarken, beni bekleyip beklemeyeceðini soruyorum. Sorduðum sorular, odanýn içindeki boþluða çarpýp yapýþýveriyor yüzüme...

Evet, kablosu bozuk olan prize taktým o küçük kasetçalarý... Kablonun ucundaki fiþ bir ara yanmýþtý. Kalkýp da deðiþtirmek, arada kalan ve her gün “yarýn hallederim” dediðim ancak hiçbir zaman pratiðe dökemediðim bir sorundu. Çýplak kablolarý parmaklarýmla yuvarlayýp prize takmak daha bir baþka geliyor nedense...
Ben yine öyle yaptým! Çýplak telleri, çýplak ellerimle prize taktým. Çýplak kalbim ve ruhumla sana beni baðlayýþým gibi, her gün ayný þeyi yapmaktan usanmýyorum; çarpýlma pahasýna da olsa...
Bunlar bir þey deðil ki! Bir de üçlü prizin arýzasý var! Kasetçalarý bu üçlü prizde çalýþtýrmam için epey uðraþmam gerekiyor. Cihazýn kýrmýzý ýþýðýndan anlýyorum, fiþin prizle temas edip etmediðini... Kýrmýzý ýþýk 2 saniye süreyle devamlý yanarsa kasetçalara elektrik geliyordur...
Sana bunlarý anlatmayý çok seviyorum. Aklýmda sen varken yazmak daha bir baþka huzur veriyor bana... Daha bir baþka mutlu hissediyorum kendimi. Sanki seninle konuþuyormuþ gibi...
Bir yandan kasette hep o dinlediðimiz þarkýlar; o dinlemekten usanmadýðým, yýllar geçse de usanmayacaðým efsane þarkýlar...
“Yüreðine sor beni...”
Baþlangýcý anlatmadan hayatý yüklemlendirmek büyük hata olur! Yüklem ki ne yüklem... Öznenin sevinci bile bu yüklemi aðýr bir öfke olmaktan kurtaramýyor. Öznesini ne kadar mutlu görsem de, yüklemi hýçkýrýklara boðuluyor.
Bazen hepimiz küçük ayrýntýlarý putlaþtýrmýyor muyuz ki...
Olmayacak “deðersizleri” saklýyor, sözleri, silinmeyecek kâðýtlara kaydediyoruz.