Kirpiklerimden süzülüyor o yaðmurun son damlasý.
Giydiðim kabanýn içine iþliyor nem
ve canýndan bezdiriyor bu rutubet insanýn...

Bir kere daha gitme deseydim,
kalýr mýydýn ki?
Son bir ýsrar, son bir yakarýþ önünde!
Gururumu ayaklarýmýn altýna alýp da
çiðneseydim acýmasýzca,
kal deseydim derin bir özlemle,
gözlerine bakýp da titreseydi göz bebeklerim
ve bir dokunuþunda düþecek kadar hüzün çökseydi kucaðýma,
yine de gider miydin?

Alacakaranlýk dakikalarým.
Rüyalardan uyanmýþ gibiyim.
Ayrýlýðýn kuyruðunda kalmýþ
kýrýntýlarla yaþamak düþüncesi korkutuyor þimdi!
Her gecenin sonunda güneþ doðar diyor þair,
ama güneþin doðmayacaðýna hiç bu kadar inandýrmamýþtým beni!
Ve seni unutmak için güneþin doðmamasýný hiç bu kadar dilememiþtim ben!
Aklýmdan çýkma istiyorum sevdiðim,
mýh gibi çakýl kalbime,
söküp de alamasýn ölüm,
görüp de dokunamasýn...
Her titremesinde kalbimin,
her çýðlýðýnda içlerimin
ve her narasýnda hasretimin
“en özlenen” ve “en beklenen” vuslatý ol!

Ne zaman çok istesem gelme!

Biliyorum,
avutmak için söylüyorum bunlarý!
Gelsen gülmez miyim çocuk gibi,
þimdi þu kapýyý aralayýp da kollarýný açsan ve sesleniversen,
damarlarýmýn tuttuðu o yürekle koþmaz mýyým sarýlmaya...

Yeni doðmuþ bir çocuk gibi
ayaklarýmýn üzerinde durmaya çalýþmaz mýyým,
titremez mi ellerim,
o yaþlar yanaklarýmdan süzülüp,
çene altýmdan, göðsümü yalayarak düþmez mi yere,
sana dokunmak için tiril tiril titreyen parmaklarým tutmaz mý ellerini?..

Ne zaman çok istesem gelme!

Gecenin koruna atýp da gidiþin beni,
karanlýktan korkan bir çocuk gibi,
sevginin, aþka tutsaklýðýn yalnýzlýðýnda ve bir baþýma,
kuyunun dibindeki taþ gibi bir baþýma,
muhtaç býrak beni!

Ne zaman çok istesem gemli!

Gelme ki gözümde daha çok büyü! Ý