‘O’ olabilmek…

Önemli olan bu…

Dün iþ çýkýþýnda bunu düþündüm… Yolda yürürken, bir an tüm dünya meþgalesinde sýyýrarak beyin zarýmý, zamaný durdurdum…
O olabilir miyim?

Gerçekten öyle hissedebilir miyim?

24 yaþýnda trafik kazasý geçirmiþ bir gencin, kalan yaþamýný kesik bir ayakla geçirebileceði gerçeðini nasýl anlayabilirim? Benim iki ayaðým da var!

Ya da sol gözünü kaybetmiþ 16 yaþýnda bir genç kýzýn, avcuna düþen günlerini tek pencereden görecek olmasý gerçeðini nasýl anlamlandýrabilirim? Benim iki gözüm de var!

Düþünsene… Düþün!

Bir an ayaklarýmdan birinin gerçekten olmadýðýný düþündüm.

Saat 18.15…

Ýþten çýkmýþ, az sonra bineceðim tramvaya doðru yokuþ çýkýyorum.

Sað ayaðým diz altýndan itibaren yok!

O an bakýþlarým deðiþiyor. Bir yandan kendimi ‘öyleymiþ gibi’ hissederken, diðer taraftan da istemsiz biçimde adýmlarýmý, az önce yaptýðýmdan en az iki kat daha dikkatli atýyorum. Yolun sol karþýsýndan bana doðru gelen býyýklý, bereli ve göbekli adama kayýyor gözlerim. Ben bakýnca, o da bana bakýyor.

Olmayan bacaðýma bakýyor biliyorum.
Utanýyorum.

Bacaðýmý saklamak hissi geçiyor içimden. Yürürken parmaklarý arasýna sýkýþtýrdýðý sigarayý aðzýna götürüp içine çekiyor, elleri iki yanýna salýnýrken adam, bana bakmayý sürdürüyor. Utangaçlýk hissim bir kat daha büyüyor. “Niye benim bacaðým yok Allah’ým! Neden bana bu cezayý verdin” diye baðýrýyor içimdeki ses!

Siyah býyýklarýyla o adamý geride býrakýrken, yürüdüðüm yokuþu nasýl çýkacaðýmý düþünüyorum. Tek bacakla burayý çýkamam ki! Keþke bir tekerlekli iskemlem olsaydý. Hayýr, yine de bu yokuþu çýkamazdým. O halde iþyerine her gün gidip geldiðim yolumu deðiþtirmek zorunda kalacaðým. Ama deðiþtirsem bile bu kaldýrýmlardan iþ yerine bir türlü varamazdým.

Nasýl bir iþ çýkýþýydý ki, bir anda ‘O olmak’ diye baþladýðým bu girdabýn içinde beni taþ kesiverdi.

Dillere pelesenk olmuþ tüm söylemler aklýmýn kenarýndan geçerken, gerçekten de az sonra bir kaza kurbaný olarak öyle olmayacaðým garantisini veremedim kendime… Saða sola, önüme arkama daha baþka bakarak, ürkek bakýþlý bir adam olmayý mý seçecektim, yoksa hepimiz insanýz deyip, ortak saygýyý mý keþfedecektim?

Ortak saygýda, her an ‘o olmakta’ sabit kýldým fikrimi…
Sonsuza kadar yaþamayacaðýmý, bir kazada ölebileceðimi, ya da yaralanýp, sakat kalabileceðimi peþinen kabul ederek…

Bu yazýyý yazarken 17.52’yi gösterirken saatim, 18.00’da varlýðýmýn kalan kýsmýný baþka biçimde sürdürmeyeceðimin garantisi yok biliyorum...

Hadi þimdi birlikte, tam þu anda kendimizi görmeyen bir çift göz sahibi yerine koyalým. Gözlerimizi kapattýðýmýzý ve bundan sonra hep kapalý kalacaðýný hayal edin...

Emin olun baktýðýnýz her þey biranda bambaþka görünmeye baþlayacak!