Sallanan sandalyede oturmuþ, duygularý karmakarýþýk, kafasýnda 40 tilki dolaþan bir adam var karþýmda... O adam ki, küllerini savurmuþ, binbir labirentten ustalýkla çýkmýþ, en büyük tufanlarla savaþmýþ, en koyu aþklarý atlatmýþ, en büyülü gecelerle kucaklaþmýþ, çoðu zaman ýþýltýlý bir gecede simsiyah kalakalmýþtý...

Oysa düne kadar o kadar umutluydu ki... Mutluluða doðru uzanan yolda aðýr ama emin adýmlarla yürümüþtü, kendisine baðlý olan insanlara aþkýný sunmuþ, yüreðini ardýna kadar açmýþtý, sereserpe, korkusuzca...

Kendi dünyasýnda sevgi duraðý vardý ve o durakta beklemek bir þanstý, kolay kolay ulaþýlamaz bir yaný, çok renkli bir hayatý vardý... Ve birgün bu sihirli adam, terk edildi sevdikleri tarafýndan, uzun zaman kendini toparlayamadý inanamadý hiç kimselere...

Ýþte þimdi karþýmda, gözlerini bir noktaya dikmiþ; ýþýksýz, renksiz, donuk bir adam var ve ona söylemek istediklerimi, yutkunarak da olsa sarf ediyorum ve sadece þu cümleyi kurabiliyorum bütün olanlara inat...

Sadece gülümse... Gü-lüm-se...