Bildiðimiz sözcükler, eskitilmiþ bir onuru koruyor. Bu onur þiirin kirletilmemiþ hayali mi? Hem Rimbaud bu hayalin ýrzýna geçmemiþ miydi?
Gitmek, bütün zamanlarda ve dillerde cehennem. Ayný yerde pineklemek cinnet. Þiir kapalý cenneti “ortaikidenayrýlançocuklar”ýn.
Þiirin manifestosu bu ülkede asla kanla yazýlmadý. Hem buna gerek var mý ki zaten?
Cesur olan korkaklar ayný kýyýda durarak tasavvufi denilebilecek bir kalp yolculuðuna çýktýlar. Artýk kimse yok þairler kervanýnda hüznün þarkýsýný söyleyenlerden baþka.
Türkiye’de þiir nerede kaybetti? “Kaybedenler Kulübü”ne kayýtlý þairler zar atmayý bilmiyorlar mý?
Þairi yitirmek, þiiri unutmak anlamýna geliyor. Bu yüzden ana haber bültenlerine konuk olunuz sayýn þairler.
Mütevazý þair olunur mu? Mütevazý þiir belki! Bu soru kiþisel bir erdem içerdiðinden yanýt verilmeyebilir. Kendi adýma mütevazýlýðýn can sýkýcý olmadan taþýnabileceðine inanýyor ve taþýyorum.
Aþký unutan þairler yýlgý veriyor bize. Þiir! Sokaða in ve delicesine vurul birine.
Çocukluðunu yitirmiþ bir dünyalýnýn öç almaya hakký var mý? Yoksa hatýrlamak intikam deðil arzu beslemeli deneyimlere.
Okuruna saygý duymayan þairler topluluðu: Sessizliði kýrýp dokunun ten kafesine. Yaþayan þiir unutulan deðil; gerçek þiir oyun deðil.
Postmodernizmin soluðu kadarýz. Ansiklopediler, eski yazýtlar, kazýcýlarýn kazdýklarý yetmiyor bize. Tüketiyoruz birbirimizi savunacakken.
Ölümü aldatýþ sanýp hafife aldýk, oysa; bir þair gider bin çiçek solar.
Nabzýmýzýn sýkýntýlý tiktaklarýný kesmeden bir yalvarýþ gibi hayata yeni baþtan baþlamanýn telaþý ile þiir yeni baþtan. Çatýþarak, dövüþerek, seviþerek, hýrsla… yeniden, kirlenmiþ her þeye uzak, kirlenmiþliðin içinden sevip koruyarak.
ÞÝÝR YENÝ BAÞTAN!