Aðzým burnum leþ gibi kokuyordu ve ben sana dokunamamanýn tarihini yazmaya çalýþýyordum. Çok içmiþtim. Ýçim dýþým alkolle dolmuþtu. Tarifi imkansýz kederler içinde yüzüyordum. Senin yokluðun canýmý acýtýyordu. Acý çekmek hoþuma gidiyordu. Giderek acýmasýzlaþýyordu hayat ve giderek parçalanýyordu kalbim. Uzaklýk ve yakýnlýk kavramlarý üzerinde düþünüyordum. Seninle uzaktan yakýndan ilgili her kavram hoþuma gidiyordu.

Yaðmurlar yaðýyordu, mevsimler deðiþiyordu ve gözyaþlarým yaðmur sularýna ve kanalizasyonlara karýþýyordu. Bu karýþým iyi bir ikili, sonra kötü bir üçlü oluyordu. Bunu seviyordum; yaðmurda aðlamayý.

Ellerim titriyor, nefesim giderek sýklaþýyordu sesini duyduðumda. Ama sesini pek seyrek duyuyordum. Ama yemin ederim duyuyordum. En azýndan birkaç kez duydum. Ama laf olsun diye deðil gerçekten konuþmaya çalýþan sesini. Yani bakkaldan ekmek almýyordun sesini duyduðumda. Acýmasýz bir hayata karþý kendini ve koruman gerektiðine inandýðýn herþeyi savunuyordun.

Sen hep camdan dýþarý uzak bir yere, belki de sadece cama veya camýn önündeki tül perdeye (ama kesinlikle bana deðil) bakýyordun. Bütün acýlara tül çekmek, bütün yaralara kabuk olmak, dünyanýn bütün kýrýk kalplerini tamir etmek ve sonra herþeyi terketmek ister gibiydin. Biliyor muydun bir yaranýn bazen kabuðunun altýndan da kanadýðýný? Sonrasý imkansýz düþler görüyor sonra bunlarý unutmak için çýrpýnýyordum. Düþle hayat birbirine eklemleniyor ve bunu sevmiyordum. Kendimi Borges'un düþlerine giren kelebek gibi hissediyor ben kelebek miyim diyordum ve bir kötü þair gibi soruyordum:" ben bir minarede güvercin miyim / ben kendine akan bir nehir miyim?" Anlamadýðým diller konuþuyordun. Hayatý anlamsýzlaþtýrmaya(mý) çalýþýyordun. Oysa hayat zaten anlamsýzdý... demeye dilim varmýyordu. Çünkü hayatýn bir anlamý vardý ve bunu çözemiyordum. Seni çözemiyordum. Kendimi çözemiyordum. Küçük bir düðümü, gerçek bir düðümü bile çözemiyordum: Örneðin ayakkabý baðý.

Hayat sürüyordu bunu biliyordum ve bildiðim birkaç þeyden biriydi bu. Bildiðim baþka þeyler de vardý ama söylemeye korkuyordum. Mesela sana bakmak... Mesela senin bana bakman...

Her þey tuhaftý. Ben, mevsimler, yaðmur ve hayat. Ama sen hep çok güzeldin.