“gömleðimin altýnda sakladýðým dövme
                          tutulmamýþ bir sözdür
                          ve arkamý gördüðümde hep seni görürüm.”
                                                  Tom Waits



Hadi dertleþ benimle. Kýr bütün kaburgalarýný öyle gel. Yalansýz ve kansýz bir hayat baþlatalým. Merdivenleri yakalým. (Omzumda bir askerden kalma kurþun izleri, okþuyorum onlarý; yalnýzsam geceleri.)

     Bir uzun yol filmi seyrettim ve yola çýktým, bir þairden ödünç aldým matarayý, bu yüzden tuzlu içindeki su.
     
     Evet yorgunum. Güneþ hiç girmedi içime. Yüzüme tuttuðum aynada baþka yüzler gördüm. Alnýmdaki terin tuzu olmadý. Sürekli karþýya bakmaktan önümü göremedim. Günlük telaþeler takýldý ayaklarýma. Ýyiyi ve güzeli hep uzakta aradým. Ve sanýrým yanýldým.

     Yorgunluk yürümekten olmasa gerek. Hep buradaydým çünkü. “Yalnýz insanlar kendine acýr”mýþ. Ben kendime acýmadýðýma göre durumda bir gariplik var. Zaten aðaçlar erken çiçek açtýlar. Kar yaðarken kelebekleri gördüðümde de þaþýrmýþtým. Sen de öyle birdenbire, farkettirmeden gitmiþtin. Ýhanetler de artýk canýmý acýtmýyor. Hem bir insanýn kalbi kaç kez kýrýlýr?

     Yak bunlarý yak. Hepsi yalan. Hayatýmýzýn gerçek yanýný bulaným ben. Þimdi keseceðim bileklerimi (tabii ki kör) bir jiletle. Þair olacaðým.