Yaþamý öyle tuhaf buluyorum ki… Anlatamam… Ya da anlatmaya çalýþayým bakalým benimle ayný fikirde olacak mýsýnýz?

Yaþadýðým anlar çoðu kez þaþýrtýyor beni. Geçmiþte yaþadýðým çok üzücü bir olay, bugün üzücü gelmiyor örneðin. O anlar canýmý öyle acýtmýþtý ki. Kalbim kanýyor sanmýþtým. Sanki öleceðim sanmýþtým. Ama ölmüyormuþ insan. Hâlâ yaþýyorum. Hatta baþýma gelen her zorlayýcý olaydan sonra daha da güçlenmiþ olarak yaþama kaldýðým yerden devam ediyorum. Dilim de þu Amerikan sözü:” insaný öldürmeyen þey daha da güçlendirir”. Evet… ölmediðime göre daha da güçlü çýkmalýyým yaþamýn karþýsýna.

O an ölmüyorsun… Kalbin sýkýþýyor, gözlerin görmez oluyor kýsa bir an… Nefes alamadýðýný hissediyorsun. Ölecekmiþ gibi oluyorsun. Ama ölmüyorsun.

Sanki yaþam sana yine çelme takmýþ gibi olmadýk bir yerde. Düþmüþsün. Dizlerin kanamýþ bu sefer ki düþüþünde. Hatta avuçlarýn yanmýþ. Buna raðmen tutunacak bir el bulmuþsun. Kalkmýþsýn yerden. Daha da maðrur ve kuvvetli. Acaba bu düþüþ son düþüþ mü? diye düþünürsün. Bundan daha þiddetlisini yaþar mýyým? dersin. Tuhaf bir þekilde yenisini yaþarsýn.

Þaþar kalýrsýn yaþamýn sana sunduklarýna. Hep eza mý? diye sorarsýn, isyan etmekten korkarak. Sonra anlarsýn ki bu düþüþler daha büyüklerini engellemiþ hep. Her acý da bir mutluluk gizliymiþ. O an çözememiþ, þaþýrmýþsýn. Bakakalmýþsýn. Aradan hep zaman geçmiþ elinde kalanýn aslýnda iyi bir þey olduðunu anlamak için.

Acaba diyorum, o an yaþadýklarýmýn aslýnda göründüðü gibi kötü olmadýðýný anlamanýn bir yolu yok mu? Kalp gözünün açýk olmasý mý demek acaba bu? Gözümüzle deðil kalbimizle mi bakmalýyýz yaþama?

Sanýyorum yaþam beni þaþýrtmaya devam edecek. Yaþama þaþtýkça daha tuhaf bulacaðým karþýlaþtýðým her þeyi… Ve yaþayacaðým , her þeye ve herkese raðmen…