Çeþmenin sesi tuhaf duygular uyandýrýyordu. Baþýný kaldýrýp bakmýyordu mutfak camýndan. Neden baþýný kaldýrýp bakmýyordu ki? Gözlerinin yansýmasýný görmek istemiyordu çünkü.

Gözleri... Küskün, kýrgýn bakan gözleri. Bakmasýndan da, görmesinden aciz gözleri... Ýçinin karanlýðý gibi kara gözleri...

Görmek istemiyordu iþte. Bir zaman bakmaktan zevk alacaðý ýþýltýlarý göremeyecekti baktýðýnda gözlerine. Özlediði yoktu ki artýk gördüðü. Kocaman bir anlamsýzlýk, anlamlandýramamak vardý yerinde.kocaman bir soru iþareti, cevabýný bildiði. Neden baksaydý o zaman?

Burnunun direði sýzladý bunlar geçerken aklýndan. Ýçinden bir yerleri kanýyordu. Azar azar, ýlýk ýlýk kanýyordu iþte. Kýrmýzýydý da her yer gören yoktu kendisi gibi kanlarý. Gözleri durmadan akýtýyordu kanlý yaþlarýný da gören yoktu içinin kaný gibi. Ýçine akýtýyordu çünkü gözyaþlarýný da. Buydu iþte acý. Yaþasýn nihayet böylesiyle de tanýþmýþtý acýnýn. Bir bu türü kalmýþtý zaten tatmadýðý, buda olmuþtu. Yaþasýn!

“Yaþasýn!” deyip gülümsedi kendine, camdaki yansýmasýna bakmadan yine. Çok anlamsýzdý her þey. Korkunçtu ayrýca. Korkunçluk içini kanatan, acýtan duyguda deðildi; Her þeyi açýk ve net anlamasýndaydý.

“Kör aþýk olsaydým keþke” dedi. “Taþ olsaydým, toprak olsaydým da tekmeleseydi beni gelen geçen. Caným bu kadar yanmazdý”. Dayanamýyordu, dayanýrken iþte. Acýyordu her zerresi. Ýsyan etmeyecekti, piþmanlýðý yoktu çünkü. Yok bir tek þeye piþmanlýðý vardý aslýnda; ....

Acýrken ve de kanarken içinde bir yerler, ki kalbi deðildi kesinlikle bu yer, yok oluyordu. Sevgisi, sevgisine inancý ne kadar var ediyor ise o kadar da yok ediyordu iþte þimdi. Yok oluyordu, varlýðýyla.

Hýçkýrdý... Kýzdý sonra kendine. Ardýndan güldü. Gülmeliydi de, komikti hali. Traji-komik hem de. “Ne geldiyse baþýna hak ettiðinden” dedi dinlemek istemediði bir ses. Doðru hak etmiþti.

“Çirkindi ama doðruydu” :))))))

“Herkesler haklýydý da bir “o” haksýzdý demek!”. Böylesi gurur vericiydi. Herkese, herþeye raðmen.....

Derken bir çýrpýda hiçbir þey olmuþtu iþte. Yaþam bitmiþti. Hatta hiçbir þey bile deðildi. Hiç bile deðildi. Anlamsýz bir ifade miydi artýk? Belki de...

Özlemiyordu hayret! Sesini de duymak istemiyordu. Kýzmýyordu da. Ama kýrgýndý. Kendine kýrgýnlýðýndan büyük deðildi ona olan kýrgýnlýðý. Anlamsýzdý her þey gibi kýrgýnlýðý da. Anlamsýz kýlmýþtý yaþamý, sýrtýna sapladýðý býçakla.

Yaþardý gözleri. Yazarken yaþardý hem de. Hâlâ baktýðý yerdeydi, hatta gözyaþýnýn düþtüðü yerde. Acýyordu. Ve de kanýyordu... Dinmeyecek gibiydi...