Kar beyaz giyinirdi üþüdüðü zamanlarda
Ve sen uzakta, soðuða teslim, yoksul çocuk
Karnýn aç, üþürdün yalnýzlýðýn kollarýnda
Minik parmaklarýn ceplerinde, buzdan ok
Güneþi beklerdin, öylesine masum!..
Týpký kimsenin bakmadýðý yapraksýz,çiçeksiz
kuru bir kýþ aðacý gibiydin, görmezden gelinen!..

Serilmiþti üstüne karakýþ, bir de ayaz, toz-toprak
Ve ayaðýnda yýrtýk pabuçlar, sýrtýnda yakasýný kaldýramadýðýn, önünü ilikleyemediðin eski bir palto, biraz da büyük...
Hava karanlýk, bulut yaðmura gebe, gökte yýldýz savaþlarý
Topraða basýyordun matem havasýnda
Aðlak mý aðlaktý varlýðýna piþman yeryüzü!..

Henüz havasýna, suyuna düþmemiþti cemre zamanýn
Sen tek baþýna titriyordun döndükçe dünya etrafýnda...
Ki tam da o zaman, bir kuþ kondu komþu aðacýn dalýna
Bakýþtýnýz! Korkmadý senden ‘aç, açýn halinden anlardý’ çünkü
O da öksüzüydü kendi dünyasýnýn ve açtý
Acýya soyunmuþtu yoksulluðun ellerinde
Ve kanatlarýndan düþüyordu kopmuþ tüyleri yere
Sen gibi o da çok, çok üþüyordu
çýplak teninde buz parçalarý özgürlüðe kanat çýrparken...

Rukiye Çelik
10 Mart 2023