Bir günü diðer bir gününe uymaz insanýn… Býrakýn gününü, saati bile saatine uymaz. Ýnsan bu, bir bakarsýnýz neþelidir, umut doludur, bir bakarsýnýz moral sýfýr, surat mahkeme duvarý… Ýnsanýn neþeli ve yaþam dolu tavýrlarý her zaman etrafýndakileri de etkiler. Böyle zamanlarda, yýldýzlarýn ucundan tutup yere indirecek kadar güçlü hisseder kendini. Dilinden þarkýlar, þiirler ve espriler eksik olmaz. Ýdeal hayalleri sýralar ve güzel planlar yapar… Yanlýþlar mý var? Hemen doðrusu yapýlýr. Ýyi ve güzel þeyler mi oluyor, hemen etrafýndakilerle paylaþýlýr… Elbette bu ruh hali hep böyle sürüp gitmez insanýn. Bu da dönemseldir ve geçicidir…

Kimileri de dünya hep onun baþýna yýkýlmýþ gibi yaþar bu hayatý. Zor, anlamsýz, karanlýklar seçilip alýnýr ve hayata tatbik edilir… Yaþanamayan, sýrf nefes alýnýp verilen bir hayattýr bu… Cahit Sýtký’nýn dediði gibi; “hiçbir þey insaný sarsmaz, kandýramaz” böyle zamanlarda. Etrafýndaki hiçbir þey zevk vermez ona. Görmez, anlamaz, anlamak da istemez. Çünkü yaþamý sürükleyen ipler kopmuþtur, heyecanýn mumu bir þekilde söndürülmüþtür. Bir þey, iþte o adýný bilmediði bir þey var ya eksilmiþtir artýk yaþamýndan. Arasa da artýk bulamaz onu…

Siz de yaþadýnýz mý bu hali?
Bir yitirmiþlik, anlamsýzlýk içinde bocaladýðýnýz ve bunaldýðýnýz oldu mu?
Ben böyle zamanlarda baþýmý alýp gitmek isterim…
Nereye mi?
Kimsenin uðramadýðý bir dað kulübesi olur, bir orman olur fark etmez… Fark etmez çünkü bu gitme isteði düþünülüp taþýnýlmýþ, planlý bir istek deðildir. Bu her þeyden bir kaçýþtýr aslýnda… Yüreði sýkan, beyni zonklatan yaþam hevesini sýfýra düþüren tüm duygulardan kurtulma isteði… Yürekteki boþluktan, dermansýz dertlerden kaçma isteði… Gidilecek belli bir yer, bilinen bir adresi hiç düþünmedim ben böyle zamanlarda. Benim için bu kaçýþlar sadece kaybettiðim o anlama doðru plansýz bir yolculuktan ibarettir. Ýnsanýn kendi baþýna kaldýðý, kendini dinleyebildiði; sinesindeki hüzne, kýlýk kýyafetine bakmadan, yüzdeki ifadeye takýlmadan, göðsündeki yangýna aldýrmadan, gözlerdeki neme aldýrýþ etmeden bir yer arar iþte öylesine… Kimsecikler yoluna çýkmasýn, bir tanýdýk, bir arkadaþ durdurup hal-hatýr sormasýn. Bir cevap istemesin, sebebini sormasýn yaþanan acýlarýn… Hiç gidilmedik bir þehir! Çok uzaklarda bir ülke. Mümkünse baþka bir gezegen; Mars, Venüs, Jüpiter gibi…

Ýnsan kâðýda, kalemle duygularýný, düþüncelerini aktarýyorsa ne yapsýn? Ýkiyüzlü mü davransýn? Yýllardýr yazýlanlarý okuduðunuz bu bloð da sizlerle heyecanýmý, hüznümü, sevinçlerimi, hayallerimi dürüstçe paylaþmaya çalýþtým. Her insan hissettiði duygularý sevdiklerinden, saydýklarýndan gizlememeli dostlarýyla bu duygularý paylaþmayý bilmeli diye düþündüðüm için yazmaya devam ettim. Hem bir þekilde baþýný alýp gidemeyiþlerimizi, tutsaklýklarýmýzý, kendimizden bile kaçamayýþlarýmýzý anlatmayý beceremeyeceksek insan olmanýn erdemine kavuþmuþ olabilir miyiz?
Hiç sanmýyorum…

Ýnanýn þu fani dünyada en kolay yaþama biçimi insanýn kendi hayallerinde yaþamasýdýr… Ben de çoðunuz gibi hayallerimde yaþamýþýmdýr elbette. Ancak bunlarý yazýya dökerken kurgulamak zorunda da kaldým. Ýstiyorum ki bu yazýmsýlar birilerinin iþine yarasýn… Ona bir fikir versin, bir yol açsýn…
Her ne ise, yeryüzünde yaþayan insanlar olarak bizler de düþlerimize tutunmaya çalýþalým ne çýkar? Orada kendimizden kaçýp, yalnýzlýða gömülelim. Dünya ile rabýtamýzý keselim. Hatta, soluk alýp vermeyi unutturan mahþer meydanýnda olmayý bile arzu edelim… Umudumuzu, kurtuluþumuzu orada arayalým…
Biliyorum geçmiþi silip yeniden, sýfýrdan baþlamak mümkün deðil! Yaþadýklarýnýz, sorumluluklarýnýz, bir þekilde hayallerin perçeminden tuttuðu gibi kendi gerçekliðini haykýrýverir kulaklara… Düþ de olsa hayal de olsa bundan kaçýp kurtulmak, silip atmak elbette mümkün deðil…
Böyle olunca da yaþamlarýmýz köreltiliyor gözlerimizin önünde. Olup bitenler hücrelerimizi öldürüyor, ruhlarýmýzý karartýyor. Ýnsan damla damla eridiðini hissediyor. El-kol baðlý, duruyorsunuz. Düþlerde ve yaþadýðýnýz bu hayatýn gerçekleri arasýnda yaþanan savaþlarýn sonu bir türlü gelmiyor.
Sonra Necatigil’den bir þiir takýlýyor dile;
“bana pek sert vurmuþlar bir yerlerim aðrýyor
ya gün boyu bastýran bu uyku
sevincin sesi çýkmýyor

evlerin önü çeþme, sularým akmýyor
bu çok tuzlu çöreði hangi kalpsiz yedirdi
baðrým fena yanýyor.
kimlerin elinde, herkes benden biliyor
ne hoyrat kullanmýþlar
sevincin sesi çýkmýyor.” dersiniz.

Çýkmaz tabi! Sýkýntýnýn, ýstýrabýn sesi çýkar; kargaþanýn, çözümsüzlüðün çýkar ama sevinçlerin, ümitlerin güzelliklerin bir türlü çýkmaz… Bütün güzel hayaller nasýl olmuþsa o vahþi atlara binip gitmiþler çünkü.
Yazmak mý?
Ne yazacaksýn ki?
Kendinden kaçtýðý zamanlarda ne yazabilir insan?
Yazsa da böyle rabýtasýz denemeler yazar. Kelimeler bile bir gýdým yol aldýrmaz…
Kemal Sayar hoca: “Her ayrýlýk iyi bir vedayý hak eder. Kaybettiðinizi topraða vermedikçe yasýnýzý bitiremezsiniz.” der.
Sanýyorum her ne yaþanýrsa yaþansýn sýkýntýlarýmýz, düþüncelerimiz, ümitlerimiz, hayallerimiz, son nefesimizi verinceye kadar devam edecek…
Kalýn saðlýcakla.