Bugün günlerden cumartesi! Aslýnda hiç halim olmamasýna, vücudumda garip bir aðrý, sýzý ve içten içe üþümeye baðlý titreme olmasýna raðmen elime aldýðým bir kitabýn arasýndan 2004 yýlýna ait bir gazete kupürü düþtü.


Muhtemelen o yýllarda okuduðum gazetenin kültür sanat sayfasýndan kesip aldýðým bir haberin baþlýðýnda: “80’lerin sembolü öldü” baþlýðý atýlarak, spotta ise: “1980’li yýllarýn simgesi olan ve “Self Control”, “Gloria” gibi þarkýsýyla büyük ün kazanan 47 yaþýndaki Laura Branigan uykusunda öldü.” yazýyordu. Ablamýzýn ölüm nedeni ise habere göre “beyin anevrizmasý” olarak açýklanmýþ…

Demek ki Laura Branigan’ýn ölümünü “80’ler öldü” diye duyurmuþ olmalarý garibime gitmiþ olmalý… Yani 80’li bir yerli olarak Branigan’ýn ölümü ilk gençliði nedeniyle bizim kuþaðý resmen sünger gibi çektiði için pek çok kiþiyi üzdüðü gibi beni bile üzmüþ olmalý…

Þimdi düþününce gerçekten “80’ler ölebilir mi?” diye sormadan edemiyorum…

Evet, tüm dünya için adil olmayan, deðerler sistemlerinin çöktüðü bir dönemin baþlangýcý sayýlabilir belki ama 80’lerin, geçen 40 yýl içinde “retro” saplantýlarýna hiç mi hiç yüz vermeyen son özgün yýllar olduðunun altýnýn çizilmesi gerekir. Öyle ki o yýllarda raðbet gören her þeyden sadece yalnýz 1 tane vardý! Nerede her þeyden beþ tane, on tane! Daha o zamanlar Tarkan bile bir taneydi! Þimdi “ay ne iðrenç giysilerdi onlar” deniyor ama 80’leri taklit eden moda gýk demeden takip ediliyor hala! 90’larýn o ne idüðü belirsiz yýllar olarak geçip gittiði; 2000’lerin 80’leri koyun dolly gibi klonlamaktan baþka bir þey olmamýþtý. 80’ler “yuhalanma” ve “yere göðe sýðdýrýlamama” arasýnda, þahsýna münhasýr her þey gibi hem nefret hem de sevgi nesnesi oluyor sürekli.

Niye bilmiyorum ama kendimi 70’lere yakýn bulmama raðmen 80’ler dendiðinde 1.78 uzanýyor sorumlu yaným. Branigan’ýn ölmesi sadece “you take my self control” diye þarký söyleyen birinin ölümü gibi gelmemiþ bana demek ki! Bu ölüm 80’lerin kitsch fakat özgün, bayaðý fakat enerjik soluðunu ensesinde hissetmiþ “gençliðimizin” ölümü gibi düþünmüþ olabilirim.

Bakýldýðýnda görece olarak birilerine oranla hâlâ genciz! Ama insan o mutlak ve “çekirdek” gençliði, gençliðin hiçbir taký almamýþ o yalýn halini hangi zaman diliminde yaþadýysa, o dönemle özdeþleþtiriyor gençliðini… Hatta “ailesi” kadar dolaysýz bir þekilde sahipleniyor. Ben ve benim kuþaðýmda 80’ler tüm kirine raðmen istemsiz bir þekilde herkesin yüzünde tebessüme neden olabiliyor hâlâ! Zira, 80’ler demek, 12-15 yaþlarýmýz demek, bizlere hâlâ “trafikte turbo düðmesini aratan” Kara Þimþek demek, Gizli Yediler ve Afacan Beþler serisi demek; “Uçan Kaz” demek, Olivia Newton John’un “soul Kiss”ine, Elton John’un “Nikita”sýna, Stevie Wonder’ýn “I just called to say I love you”suna yazýlmak demek! Stephan King kitaplarýyla tanýþmak demek; defterlerini Kim Wilde ve Brooke Shields posterleriyle kapladýðý için okulda öðretmenlerle papaz olmak demek! Modern Talking’in solistine mektup yazabilmek için Ýngilizce çalýþmak demek, bir kulaðýna fazladan bir delik daha deldirmek demek, karpuzun Ramazan ayýna denk gelmesi demek, evdeki vaaz kasetlerinin üzerine Samantha Fox, Janet Jackson çekmek ve bu yüzden rüyada ak sakallý dedelerle uðraþmak demek, Flashdance’ý izleyip anneye dizlik/tozluk ördürtmek demek, Avare filminin müziklerini TV’den kaydetmek demek; Duran Duran’ýn Gaziantep’te konser vereceðini hayal etmek demek, vatkalý uzun trençkot ve konvers ayakkabý demek, Hey Dergisi’nin parça parça verdiði posteri tamamlayabilmek için þehrin bir ucundan öbür ucuna Hey dergisi aramak demek; video kasetçideki bütün korku filmlerini kiralamak demek -24 dizisinin oyuncusu Kieffer Sutharland’lý “Lost Boys”u 3 kere, Tim Burton’un Beetlejuice’unu 5 kere- TRT’nin pazartesi çarþamba ve cuma günleri gösterdiði Oyunun Kuralý, Þefler, Prenses Daisy, Oyuncakçý gibi muhteþem dizileri kaçýrmamak demek, Wham ayrýlsýn mý ayrýlmasýn mý diye tartýþmak demek, Atlantis’ten Gelen Adam’a inanmak, Indiana Jones yüzünden arkeoloji neferi olmayý istemek demek.

80’lerin bir yozlaþma, bir dikta eseri olarak vücut bulmuþ olaðan dýþý yüzeyselliðinin 70’li yýllarýn ilk yarýsýnda doðmuþ kuþaðýn son derece masum ilk gençlik sorumsuzluðuna mükemmel bir zemin teþkil etmesi onun günahlarýna kefalet teþkil etmez elbette. Kültürün popüler kültüre teslim olmasýndan ahlaki deðerlerin kapital merkezli iliþkilere dönüþüne kadar, bugün iðrendiðimiz ne varsa tohumu 80’lerde atýldý desem abartmýþ olmam.

O günden bugüne hiçbir arýnma emaresinin görülmeyiþi ve 80’lerle kurulan aþk nefret iliþkisinin bir türlü nihayete erememesi bugün bana daha da manidar geliyor… Bugün çoðu “yuppie” olan benim kuþaðýmý bir yana býrakýn, 83’te, 85’te filan doðmuþ kiþilerin bile 80’lere aþýrý iltifatýnda bu kültürün aþýrý sorumsuzluk ve aþýrý benmerkezciliði ile kurulan bir “ruhdaþlýk”ý var bence.

Kendi kuþaðýnýn “yýldýzlarý” ölmeye baþladýðý bugün yaþlý bir erkeði olarak kapatýyorum ben de artýk kepenkleri.

Çünkü çok yoruldum…

Hadi bakalým, kalýn saðlýcakla…