Herhangi bir düþünceyi veya his ve duygularýnýzý kaleme almak için yalnýz olmanýz gerekir. Bir insan güzel bir yazý yazabiliyorsa bilin ki o gerçek bir yalnýzdýr.

Gündelik koþuþturmalarýn arasýnda -ki hele hele metropollerde yaþýyorsanýz- hiç kimse iç sesinizi duyamaz, düþünüp söylediðiniz sözler ise yok olup gider. Bu hengamede ne siz baþkasýný dinlersiniz ne de bir baþkasý sizi dinlemek için kulak kabartýr… Fakat kendinizle baþ baþa kaldýðýnýzda; aný, saniyeyi, dakikayý, günleri, aylarý hatta ve hatta geçmiþ gitmiþ o uzun yýllarý bile enine boyuna düþünür, ölçer, biçer, tartar ve daha sonra kendi yaþam felsefenize, göre anlamlandýrarak, þimdiye kadar fark edemediðiniz tüm ayrýntýlardan yepyeni anlamlar çýkartýverirsiniz…

Oysa; “Mutluluk; bir cami avlusundaki kuþlarýn, aniden havalanmasý gibi” demiþti bir arkadaþým… Düþünüyorum da gerçekten “bir varmýþ, bir yokmuþ gibi” durumu var bu sözün… Yani; mutluluk ve mutsuzluk, ölüm, doðum, aþk gibi acayip bir belirsizlik barýndýrýyor içinde… Yani her þey, ama her þey sadece saniyelerde, saliselerde gizli ve siz ancak bunlarý kendinizi bin-bir parçaya böldüðünüz o yalnýz kalma anlarýnda iliklerinize kadar hissedebiliyorsunuz.

Bu sebeple insan en iyi kendiyle konuþur, en iyi konuþmasýný da yine kendisiyle baþ baþa kaldýðý zamanlarda yapar… Bu belki, bir uzun yol otobüsünün penceresine baþýný dayadýðý zaman, bir kýþ günü muhteþem bir kar manzarasýný seyre daldýðý zaman veya herkes uyurken siz gecenin hýrýnda kendi garýnýzda hatýralarý zihninizin içinden geçirdiðiniz zaman…

Sanýyorum ilkokul çaðlarýmda yalnýz kaldýðým bir dönemde, evimizin damýna çýkýp, yýldýzlarý seyrederken baðlama çalmaya heves etmiþ, çöp kamyonlarýnýn, köpek seslerinin, sarhoþ baðýrtýlarýnýn, sokakta rüzgârýn önünde uçan kaðýt parçasýnýn ayýrtýna varmýþtým… Yine sabahlarý evimizin penceresine kumrular konardý… Ah, o kumrulara ve çýkarttýklarý huzur veren seslere ne þiirler yazdým ben de hiç birinin bu þiirlerden haberi olmamýþtý… Ýstanbul ise bir sürü ev deðiþtirdim ve bir o kadar insanla tanýþtým. Onca insanýn sýkýntýsýný, derdini, heyecanýný, dinleyip içimde sakladým… Yine de elimde tek kalan, bin bir emekle özlem, hasret ve sevgimi ifade eden yazýlarýmdan baþka hiç bir þey kalmadý geriye…

Üç tane kýz kardeþim, üç de abim var benim… Kim bilir hepsi de ne içli, umutsuz aþklar yaþayýp, baþkalarýyla evlendiler… Þimdi hepsi çoluk çocuða karýþtý… Evet, her biri, evlenmeden önce kutsal bir emanet gibi mektuplarýný, þiirlerini, küçük notlarýný bir sonraki kardeþe býraktýlar. Ama ben hiçbirinden böyle bir þey almadým.. Sadece en büyük ablamýn sevdiceði için yazýp çerçevelettiði hüsn-ü hat tablosunu alýp evimin duvarýna astým. Ben yazýlarýmý, hiçbir kardeþime emanet edemedim, beni anlayacak hiçbir kardeþim yoktu çünkü. Ve abimler de ablamlar da yuvalarýna çekildikten sonra; aþktan, hayallerden, þiirden ellerini eteklerini çekmiþler, kendilerini -binlerce benzerlerinin yaþadýðý- hayatýn kollarýna býrakývermiþlerdi. Ben ise hala ayný tas ayný hamam… Kaderime, yazgýma, ona olan hislerimi kimseyi ortak edemeyiþimin sýkýntýsýný yýllarca içimde taþýyýp durdum.

Uyku da bir yalnýzlýk halidir… Ve insan yalnýzken en güzel hikayelerini gözleri kapalýyken de çýkartabilir… Kimilerinin, küçük ölüm hali dedikleri uyku anýnda daha çok kendisiyledir insan. Zira geceler uzundur. Mantýklý bir kafayla düþünüldüðünde insan, onca saat sessizce, kýpýrdamadan kalmanýn anlamýný sanmýyorum ki kavrayabilsin. Evet nihayetinde uyku dinlendirir insaný. Vücudun yorgunluðunu, pasýný arýndýrýr. Uyanýkken yapmayý çok istediðiniz bir sürü þeyin düþünü rüyanýzda yapabilirsiniz. Örneðin, sevdiðinizle rüyanýzda evlenebilirsiniz. Rüyanýzda ölmüþ anne ve babanýzla görüþebilirsiniz. Çok sevdiðiniz dostlarýnýzla sohbetler edebilirsiniz. Uyurken ruhunuz kuþlar misali kendine sunulan yerlerde dilediðince gezer, dolaþýr, koþar, oynar… Hasbelkader yatmadan önce baþ ucunuza kaðýt kalem koymayý akýl etmiþseniz, uyanýr uyanmaz aklýnýza gelen bin bir parlak fikri kaðýda dökebilir, þiir yazar, þarký bile besteleyebilirsiniz…

Bu ne demek?
Yazý yazmak ilahi bir ilhamdýr… Onun sanatlarýndan bir sanat, hayatý kavrama, þekillendirme, hissetme yönünde atýlmýþ en güzel adýmlardan biri…

Evet, “söz uçar yazý kalýr…” demiþler eskiler. Demek ki önce Allah’a, sonra yazgýya, en nihayet yazmaya inanýp iman etmeliyiz.

Kalýn saðlýcakla…