Ömer AKÞAHAN

Bugün izlediðim filmdeki bir sahne, beni bir anda yýllar öncesine alýp götürdü. Çocukluðumu-zun deðerli kuruþlarý arasýnda bulunan pirinçten yapýlmýþ beþ kuruþlarla maalesef gevrek satýn alamýyorduk. Hangi arkadaþýn fikri olduðunu bilmiyorum, ancak sýkça yaptýðýmýz hile þuydu; demiryolu raylarýnýn üzerine sarý beþlikleri dizip, geçecek treni beklerdik. Uzun katarýn ardýndan bizim beþlikler on kuruþ büyüklüðüne eriþir ve üzerindeki sembolle rakamlar kaybolurdu. Böylece beþlikleri gevrekçiye on kuruþ olarak kabul ettirebiliyorduk.

Eski bir demiryolcu çocuðu olarak babamdan, cumhuriyetin zor yýllarýnda demiryollarýnýn tamir ve bakýmýnda yaþadýklarý zorluklarý dinlemeyi çok isterdim. Ama bir ailenin ondördüncü çocuðu olmak bana bu ayrýcalýðý tanýmadý. Bunu içimde hep bir eksiklik olarak gördüm. Babam bana hep mesafeli davrandý. Bana para kesesini emanet eden babam, ne yazýk ki anýlarýný emanet edemedi. Belki de erken ölümü buna engel oldu. Okuma yazmayý yalnýzca maaþ bordrosuna imza atmak olarak bilen bir baba, bir gün oðlunun yýllarýný yazýya hasredeceðini nereden bilebilirdi. Yataðýnda rahat uyu Uzun Ýbram !

Her insanýn yaþamýnda önemli anlar, dönüm noktalarý vardýr. Onun önemi yaþandýðý anýn koþullarýndan kaynaklanýr. Örneðin, öðretmen okuluna kaydým için satýn almak zorunda olduðum müzik aleti gibi. O gün için en ucuzu mandolindi. Ancak annemde maalesef elli lira
yoktu. Babamýn hiçbir sosyal güvence býrakmadan ani ölümü ailemizi periþan etmiþti. Okulun bulunduðu kentte hiç tanýdýðýmýz yoktu. Annemin cesareti gene burada iþe yaradý. Rahmetli sorup soruþturmuþ, bulduðu bir hemþehrisinden, ödünç para almýþ. Mandolini aldýðýmdaki sevincimi tahmin edemezsiniz. Ona, geleceðimi açan bir anahtar gibi bakýyordum. Bu günlerimi borçlu olduðum o elli lira benim için bir dönüm noktasýydý . O gün bize bu yardýmý yapan insanlarý bulabilsem, ellerine sarýlýp, hayýr dualarýný almayý çok isterdim.

Altý yýllýk yatýlý okul yaþamým, doðal olarak üzerimde derin izler býraktý.Yaþamýn acý tatlý yönlerini görmek, tanýmak, zorluklarýn üstesinden gelmeyi öðrenmek hiç de kolay deðildi. Öðretmenlerim iyi bir müzik kulaðým olduðunu söylerlerdi. Bu nedenle okul korosuna seçilmiþtim. Piyano ve keman çalmak rüyalarýmý süslüyordu. Okuldaki tek piyano ise müdür beyin kýzýnýn hizmetine sunulmuþtu! Bugün onlarý satýn alabilecek olsam da, yiten yýllarýmý kim bana geri verebilir ki!

Þimdi geriye dönüp baktýðýmda, klasik bir deyiþle, kendimi sararan yapraklara benzetiyorum. Günüm geldiðinde, bir yaprak gibi acýsýz dalýmdan kopup, sonsuz bir boþluða býrakmayý düþlüyorum. O an kendimi, bilinmez denizlere sürüklenen kirli sarý ya da kýzýl rengin en çarpýcý tonundaki bir meþe yapraðý gibi hissedebilirim. Doðum ve ölüm sancýlarý arasýnda büyük gelgitler yaþayan insanlarýn, yapraklar gibi yeni bir yaþamý kucaklamak için güçlü rüzgârlarla ýrmaklara sürüklenmeyi istemesine bilmem gerek var mý?

Doðum, hep merak ettiðim bir baþka konudur ! Bir çocuðun doðumuyla bir yapraðýn doðumu arasýnda nasýl bir fark var, bilmiyorum. Eðer çocuklarýmýn doðumunda analarýnýn yanýnda bulunabilseydim, yorum yapma þansým; hatta yaþama daha farklý algýlama olanaðým bile olurdu. Ancak sisle yapraðýn ölümü arasýnda bir iliþkiden söz edebilirim. Sis -ölümün en güzel yüzü- yapraklarýn azrailidir. Her sise yakalanýþýmda sýkýntýlarýmý paylaþmak için .
bir sonbahar ormaný arasam da bulamam. Bazen sis, yaþamýn güzelliklerini bizden esirgeyip, doðayý bir yorgan gibi örttüðünde, altýnda sere serpe uzanmayý ne kadar da isterdim!

Bilirsiniz, o güzelim nilüferler de hep sonbaharý beklerler, sararýp solmak için. Onlarý o durumda görmeyi hiç istemem. O an, benim için büyük düþ kýrýklýðý olabilir. Ýnsanýn kendi ölümünü görmesi gibi bir þey bu! ../..