Dündeki baharlarýn üstüne kar yaðdý
Çýð düþtü, dolu vurdu mevsimlerin kanatlarýný
Çocukluðumun kýrmýzýsýný, mavisini, alýný, morunu
Gençlik umutlarýmýn yeþilini, sarýsýný, turuncusunu
Ve kentimin caddesini-sokaðýný denize taþýdý azgýn yaðmur
Yapay baharlarýný sular altýnda býraktý þehrimin
Çiçeklerini, aðaçlarýný, topraðýný
Hatta insanlarýný yerlerde sürükledi deli-dolu yaz!..
Piþman oldu gökkuþaðým bu karmaþa içinde þehrime indiðine!..
Ki bu yaz gününde yaz, oldu bir kara yaz/ý...

Kafasý öyle karýþtý ki mevsimlerin, topraðýmýn kahvesi deðiþti
Kabullenemedi hileli tohumu tarlam, baðým, bahçem
Düþman eli deðince ülkemin havasýna, suyuna
Sýrtýný döndü güneþ, yaz nerede baþlayýp nerede duracaðýný
Kýþ ne zaman kar yaðdýracaðýný, rüzgar ne zaman fýrtýnaya döneceðini
Çiçekler sonbaharda mý, ilk baharda mý
Ne zaman açacaðýný unuttu, þaþkýna döndü yaz-bahar...

Taþlaþan þehirler deldi gökyüzümün bulutunu
Yaktý ormanýmý, küstürdü canlýyý-cansýzý, suyuma kurþun sýktý
Topraðýma bomba ekti, kan kusturdu dünyama, yaktý-yýktý
Ýsyana mecbur býraktý daðýný-taþýný, kurdunu-kuþunu...

Güçleri yetse yýldýzlarýný da toplayýp, boþaltacaklar göðümü
Aydedesini, güneþini söküp alacaklar atmosferimin
Anlayacaðýn arkadaþ, kalmadý gençliðimizdeki baharýn, yazýn tadý-tuzu
Sele-suya karýþtý çocukluk anýlarýmýz, silindi dört mevsimin ayak izi
Ne yer, ne yar memnun halinden, feryat figan martýlar...

Kimse anlamýyor bu topraðýn, bu hayatýn dilinden
Zengin para-pul peþinde, fakir aç-susuz periþan
Neylesin yaðmur; yaðsa da suç yaðmasa da
Hýrsýna gem vurmadýkça insan, bitmez doðanýn hýncý
Çamur da yaðar, beyaz taþ da yaðar kör gözlü gecelerin üstüne
Karanlýðý çoðaltarak, güneþ ne kadar perdelenebilir ki
Yaradan'ýn kurduðu düzenle oynadýkça, yakýlýr, yýkýlýrsýnýz
Ey gölgesi büyük, aklý küçük insanlar...

Rukiye Çelik
30 Temmuz 2017/ANKARA