ve zaman! Apansýz, uçarý. O kadar hýzlý dönüp duruyor ki akrep-yelkovan, yetiþebilene aþkolsun. Peki neyle geçiyor zaman kendi adýmýza? Boþa mý harcýyoruz, yoksa dolu sandýðýmýz boþluklarýn mayhoþluðunda sarhoþça yüzmektemiyiz? Yoksa su misali dingin ve temiz mi yaþýyoruz? Peki ne kadar masum izler býrakýyoruz geride? Kaç kalp kazanýp kaçýný kýrdýk deðerli kalplerin çizgisi çizgimize tesadüf etmiþ? Ne kadarýnda uyuttuk birilerini ya da ne kadarýnda uyutulduk? Akýllýca mý kullandýk fýr fýr dönen zamaný, yoksa en aptal hata taþlarýný mý attýk havuzuna zamanýn? Daha bunun gibi bir milyon soru var. Acaba hangisinin yanýtlarý var aklýmýzda ya da hangi yanýtlarýmýzda dürüstüz kendimize? Zamaný harcadýkça artýyor sorular. Ve zaman ahmak ýslatan yaðmurunun minik damlalarý gibi sýrýlsýklam üzerimize akýyor. Ve ne zaman duracaðýný kim bilir?

Zavallý insan! sýrýl sýklam ýslanmýþ üzerine akan saniyelerle. Ve çoðu zaman kendine kendini avutacak binlerce yalan söylemekte. Hata üstüne hata... ve o hatanýn üstüne bir baþka hata. Ve yalan üstüne yalan. Ve o yalanýn üstüne bir baþka yalan daha. Ve günah üstüne günah, ve o günahýn üstüne bir baþka günah. Peki ne için? Yalnýzca korumak için uçasý aklýný. Çünkü kendiyle yüzleþmekten acizdir insan. ve ihanetinin en büyüðü kendine ettiði ihanettir. Ve yalan duvarlarýyla örmüþtür çevresini o ihanetin. Hep ama baðlaçlarýyla doludur cümleleri. Ama ben... ama bu... ama böyle... cümlecikleriyle baþlayan ve kanmaya müsait insanýn aklýný kolayca iþgal eden binlerce zavallý hýnzýr cümlecik. Peki ne olur? Ýsteklerimizin ve arzularýmýzýn peþinden kýsa, uzun ya da uzun metrajlý koþu yarýþlarýna atýlýr. Ve gözünün ucunun bile umurunda deðildir sollayýp geçtiði gerçekler. Hep kýl payý kaçar. Ama gerçek sabittir. Ve insanýn geri dönüþ için vakti yoktur. Çünkü canýný diþine takmýþ koþmaktadýr zamanýn yaðmurunda ýslanmamak için. Ya da daha fazla damlayý hapsetmek için uykulu zihnine. Nasýl da gariptir o insancýk. Bir taraftan da gözü hep kaçýrdýðý gerçeklerdedir. Ahlar ve vahlarla dolmaya baþlar aklý. Ve o ahlar vahlar onu incitmesin diye bir kaç yalancýk daha bulur. Çok geç diyerek baþlar. Çok geçtir geri dönmek için. Hem önünde uzun bir yol vardýr. Daha karþýsýna ne güzel gerçekler çýkacaktýr. Bu da olmayý versindir yalancý kurtarýcý cümleler.

Peki bu kadar mý umutsuz ve yalnýzsýn bu koca dünyada ey insan! inan bana deðilsin. Önce kendi içine bakmalýsýn. Sus! Ve dinle! Ne diyor yüreðin? Ama yüreðinin kýlýðýna girmiþ tutkulardan bahsetmiyorum. Onlar ki alevlerin yaratýklarý gibidir. Her kýlýða girip kandýrýr seni. Aþk der adýna, sevgi der, abartýr sevda der. Ve sen onlarý masum cümlecikler zannedip atlarsýn üzerine. Neyin var neyin yok teslim olursun. Sonra gerçekler yavaþ yavaþ ortaya çýkar. Yavaþ yavaþ acýmaya baþlar canýn. Yavaþ yavaþ mide kramplarý baþlar. Belki öfke nöbetleri gelir. Duygusalsan aðlarsýn durmaadan. Apansýz gelir aðlama nöbetlerin, duramazsýn, durduramazsýn kendini. Aklýnda hep nedenle baþlayýp sonsuza dek süren sorular uzanýp gider. Çünkü bilki ey insan cennet dediðin üzeri bala kaplý küf ve pislik topudur. Bal bittiðinde içine düþeceðin tek þey o pisliktir. Ve tek suçlu vardýr o da sensin. Çünkü sormadan, sorgulamadan gitmiþsindir peþinden yalancý kahramanlarýn. Peki dediðin gibi gerçekten çok mu geçtir ermeye sýrrýna yüce gerçeðin? Kesinlikle hayýr! Andolsun güne ve güneþe, aya ve yýldýzlara ve bildiðim tüm gerçeklere andolsun ki deðil. Ve her zaman geri dönüþ vardýr. Evet, belki geri akmaz zaman. Yaþanan yaþanmýþtýr. Belki acýdýr, belkide deðil. Ama piþmansan önce vaz geç piþman olmaktan ey insan. çünkü yaptýn, yaþadýn, oldu ve bitti. Evet onlarý deðiþtiremezsin. Ama anlamlar senin elinde. Ýçlerini dolduran, onlarý önemli yapan senin aklýn ve yüreðin. Neden deðiþtirmiyorsun onlarýn anlamýný? Neden yalandan baðýþlamak yerine sýðýnmýyorsun yüreðinin merhametli kollarýna. Ýnan bana ey insan, gerçek yüreðinde gizli. Býrak sana söylenen güzel sözlerin büyüsüne kapýlmayý. O sözleri yüreðinden süzüp öyle dinle. Aklýnýn tanrýsal yaný kanmaya hazýrdýr sahte kahramanlara. Mesela en sahte kahraman tanrýya kanmýþsýndýr daha doðuþtan. Unut, hepsini unut. Gerçeði yüreðinde ara. Ýnan bana ey insan gerçek yüreðinde gizli. Seni yüceltecek de, avutacak da yüreðindir.

Hadi sana bir ayna yapalým. Yalnýzca seni gösterecek bir ayna. Ayna sana tek bir soru sorsun... “sen kimsin” ve sýralasýn ardýndan. “hadi hayatýndaki kavgalarý, gürültüleri, sevgi kýlýðýna girmiþ her þeyi çýkar. Anne yok, baba yok kardeþler hiç yok... peki ne kalýr geriye?” evet bu aynanýn sorusu. Binlerce yýldýr bilge kýlýðýna girmiþ þarlatanlarýn aradýðý, ancak yanýtýn yakýnýna bile yaklaþamadýðý sorular. Ýçinden hemen kendini küçümseyen cümleler geçiyor. Yine önünde amalar ve fakatlarýn bulunduðu cümleler. “o bilgeler bulamadýysa yanýtý ben nasýl bulurum?” diyorsun mesela. Ýnan bana onlarýn çoðu sormak için yaþadýlar. Amaçlarý yanýt falan da deðildi hani. Ancak sen farklý olabilirsin. Þimdi sen yaþamak için, yücelmek ve kendi varlýðýný farketmek için sor yüreðine... “ben kimim?”