Bir dikiþte bitti aþk þarabý. Kadehin dibinde kalansa yalnýzca acý ve renksiz garip yalnýzlýk. Oysa nasýlda farklýydý ilk yudum. Nasýlda kana kana kanmýþtýk. Oysa nasýlda bir anda farklýlaþývermiþti hayat bakýnca gözünden aþk sarhoþluðunun. Dudaklarda tutsaktý sözcükler. Usul usul aksýn istiyorduk zaman. Usul usul aksýn ki, usul usul, yudum yudum içelim ab-u hayat kývamýndaki aþk þarabýný. Her þarký sendin, aldýðým nefes, içtiðim su sendin. Sendin geçirdiðim zaman. Adýn yaþamak istediðim hayattý. Her þey daha güzeldi, yalnýzlýk artýk geçmiþ günlerde kalan bir kabustu. Tertemizdi hayat. Ve birer birer baþ eðmiþti gizemi ve bilmeceleri hayatýn. Hayat sende sadeleþiyor, seninle yeniden anlam kazanýyordu. Aþkýn ateþli neþteriyle umutsuzluða otopsi yapýyordum. Dolapta beyaz kefene sarýlý bekliyordu mutsuzluk sýrasýný. Çünkü hipokrat yeminli tanýklar huzurunda x-duhul olmuþtu mutsuzluk ve umutsuzluk. Hüzün daha bir sendi, göz yaþý hep sendin. Senin güzelliðinn güzelleþtirmesiyle daha çekilirdi hüzün ve ardýndan gelen ýlýk göz yaþý. Ilýk ýlýk bir nefesti hayat, bitmeyecek bir þiir ve tatlý bir öyküydü seninle anlamaya ve anlatmaya baþladýðým. Kýsaca, hayat seninle güzeldi be sevgili. Hem de çok güzeldi.

Oysa aþk sandýðým gerçeðin üzerine þeker serpmekti yalnýzca. Durmadan þeker serptik üzerine gerçeklerin. Durmadan olur deyip boþa harcadýk zamaný. Durmadan bir ama, bir bahane vardý garipliklerimizin üzerine þeker niyetine serptiðimiz. Anlamadýðýmý ya da anlamadýðýný anlamadýk inatla örneðin. Bilmekten kaçtýk gerçekleri ýsrarla. Adýna aþk dedik, hoþgörü dedik. Sakýn dedik ve sakýndýk gerçeklerden. Oysa ýsrarla pusu kuruyordu gerçekler. Avdýk, avlandýk. Þimdi ölü bir aþkýn baþýnda yapay aðýtlar tutturuyoruz. Þimdi gözlerimizde damla damla timsah göz yaþlarý. Bünyelerimiz acýyý sindirirken acý çekiyor aslýnda. Ve kucak açmak zor gibi geliyor bu acýya. Sonra acý üztüne acýlar yaþamamýz gerektiðini düþünüp güçlü görünmek için yalnýzlýk bataðýnýn azýlý timsahlarý oluyoruz, gözümüzde bitimsiz timsah göz yaþlarý. Ama sevmiþtim, hala seviyorum, neden... cümlelerinin peþine düþüyoruz durmadan. Timsahýn diþleri aðzýmýzda, gözyaþý gözlerimizde. Birer birer avlayýp eski düþleri acýyla sindiriyoruz bataklýðýnda yalnýzlýðýn. Sonra avunma evresi baþlýyor. Yanýlsamaydýk, yanýldýk diyoruz örneðin. Sonra iblisin nefreti üþüþüyor aklýmýza. Ve birer birer buluyoruz gözden kaçýrdýðýmýz gerçeklrini geçmiþin. Bulup biriktiriyoruz bataklýðýnda yalnýzlýðýmýzýn. Üst baþ çamur, kan revan... sonra acý, sonra kin, sonra anlaþýlmaz ve karmaþýk bir sürü düþünce duygu... nasýl anlamadým diyoruz örneðin. Bu muydu delice sevdiðim, uðruna hayatý harcadýðým diyoruz. Sonra en avutucu cümlesi çýkýyor þans oyunlarýnýn. Her bitiþ yeni bir baþlangýçtýr diyoruz. Ve sütten aðzýmýz yanýyor.

Bir dikiþte bitti aþkýn þarabý. Geriye kalan yalnýzca hazin yalnýzlýk. Yani öncesinde ne varsa sonrasýnda da o kalýyor elimizde. Azýcýk daha paralanýyor parçalanýyor hayat. Elde var kýrýk dökük sýrça anýlar yumaðý. Dokunsan ellerin kanýyor. Bir tarafta kalbe batan acý acý yalnýzlýk. Kabul etmesi sorunlu, kabul etmek zorunlu. Elde var acý, elde var sap sarý umutsuzluk. Ve elde var yeni yanýlgý ihtimalleri. Her þey ucu ucuna yaþanýyor ne yazýkki. Her þey karþýtýný yanýnda taþýyor. Aþk kendini gereceði çarmýhýný sýrtýnda sokuyor aramýza. Öleceðini bile bile doðuruyoruz aþký hayatý týrnaklayarak. Öleceðini bile bile itirazsýz doðuyor aþk. Aslýnda belkide baþtan ölü doðuyordur. Ama kör oluveriyoruz heyecanýndan anneliðin ve babalýðýn. Görmüyoruz ölü doðan çocuðu. Ve bir zaman sonra o heyecan alýþkanlýk oluyor. Sonra burnumuzun direði sýzlýyor cesedin yalnýzlýk kokusundan. Gözden kaçýrdýðýmýz gerçekler cesedi parçalýyor, ceset yalnýzlýðýa gebeymiþ meðer. Apansýz doðuyor yalnýzlýk. Tüm kokusu ve renksizliðiyle yeniden sým sýký kuþatýyor hayatý yalnýzlýk daha doðar doðmaz. Sonra hipokrat yeminli kalabalýðýn huzurnda x-duhul oluyor aþk, x-duhul oluyor bitmeyeceðini sandýðýmýz hayat. Bu kez otopsi masasýnda aþk var. Saðýný solunu kesip bakýyoruz içine. Her yerini sarmýþ yalnýzlýk. Maskelerimize raðmen burnumuzun direði kýrýlýyor kokusundan yalnýzlýðýn, ama inkar ediyoruz anlamsýz bir güçlü olma meraký yüzünden. Ve topluyoruz cesedini aþkýn. Elde var acý.

Peki neden acele ettik içerken aþkýn þarabýný? Peki o kadeh sýðamazmýydý koskoca bir hayata, yayamazmýydýk onu tüm ömrümüze sere serpe? Peki neyi yanlýþ anladýk ve neyi yanlýþ yaptýk? Neden acele ettik? Neden? Neden? Neden! Peki ne olacak körlemesine edilen dönülmez yeminler? Ya nereye koyacaðýz o büyülü sözleri? Ýþte böyle azar azar soru topluyoruz hayattan. Hayatý sorulara bölüp aþký çýkarýyoruz hayattan. Elde var binlerce bilinmeyen. Sonra azrailin oraðýný takýp misinenin ucuna, birer birer parçalayarak çekiyoruz ettiðimiz yeminleri ve verdiðimiz sözlerin tümünü. Hepsini toplayýp kutusuna pandoranýn bir dahaki sefere açmak için açýlmayacaðýna yeminli kilitler vuruyoruz kutuya. Ve geriye kalan o umarsýz yalnýzlýkla bir sonraki maceraya kadar geçecek hayat. Sonra sayfa ilk satýrdan yazýlmaya baþlýyor. Ve yine en sonunda yine bu cümle söyleniyor. Hep yalnýzlýk, hep yalnýzlýk.
Deli Filozof