"Yaratıcılığın en güzel anı, gece sessizliğinde fısıldanan hayallerin gün ışığına kavuştuğu zamandır."

Şiir > Deneysel

nostaljik

Meskun

1 / Gece seyir halindeyken ben, / Rem uykusunda yakalanırsın

karışık

Turuncu

Turuncu / Şişesine yerleşmiş, hayatı sıradanlaşmaktan ağırlaşan, (artık) olgunlaşmış bir şarabın, ekşi izleri

üzgün

Vay Be!

Ne şiirler yazılırmış / Türkiye toprağında / ne aşıklar varmış

üzgün

Küf Tutmuş Yokluğun

Küf tutmuş işte yokluğun. Gelsende değiştiremezsin odamın nefesimi kesen nütubetli havasını. Değiştiremezsin bir kenara bırakıp gittiğin

üzgün

Hayatın Tam Ortasında

Yalnızım yine.yapayalnız...hava yaz…sıcak,insanlar denizde…ben yaşlı bir beden gibi terkedilmiş bir evde.hava kış…soğuk,onlar evlerinde,hep birlikte soba başında,ben

karamsar

Dedim...

DEDİM / Çıkar yollu adam işi değil sözcük oyunlarıyla kaybolup bulunmak ve bunun

karamsar

Sevilmiyorum

keyfiyen hiç bir şeyin beni sevmediğine, / hatta benimle ilgilerinin bile olmadığına inanıyorum,

üzgün

Bir Şiir Daha Yare'me

Bilmiyorum neden!Her gece yatağıma uzanınca garip bir hüzün kaplıyor içimi.Bir korku böyle soğuk soğuk terliyorum.Ellerim buz

üzgün

Tren

Sonbahar, eylülün ikisi. İlk kez sevinçten de olsa istemeden ağlatmışım seni, beni kucağına verdiklerinde sevgili annem.

üzgün

Sonra...

Ah o tutunulası dallarım. / Ah yokluk gecelerim. / Ölüp

Başa Dön